Στα πρόθυρα της επόμενης έκρηξης…
Ο Αλέξης Κύρου, ο εκ Κύπρου ορμώμενος διπλωμάτης, ομιλεί για την κατάσταση ανάμεσα στους ελληνοκύπριους στις επί αγγλοκρατίας εκλογές του 1930: «Απετέλεσαν όμως συγχρόνως οι εκλογαί νέαν απόδειξιν του γεγονότος ότι ο χειρότερος εχθρός του κατά βάθος αγνού και απλού κυπριακού λαού είναι οι ιθύνουσαι αυτόν τάξεις, διαφθείρουσαι και φανατίζουσαι αυτόν συστηματικώς δι’ ευτελείς προσωπικούς λόγους»
(Γ. Πικρός « Ο Βενιζέλος και το Κυπριακό», σ. 80). Ο Α. Κύρου ομιλούσε για μια περίοδο σκληρή, αποικιοκρατική, χωρίς μόρφωση και χωρίς ΜΜΕ. Σήμερα ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει, δεκαετίες μετά, και με αφορμή την έκρηξη στο Μαρί, ότι ο τυφλός φανατισμός επιστρέφει στην πιο ακραία του εκδοχή. Σχεδόν εμφυλιοπολεμική. Αναμφίβολα όλοι μπορεί να διακρίνουν την χρήσιμη πολιτική κριτική από την τάση για κομματική εκδίκηση, ή να διακρίνουν την δίκαιη απαίτηση για να λάμψει η αλήθεια για την τραγωδία από την ανεξέλεγκτη τάση να γκρεμιστεί κάθε γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στα πολιτικά ρεύματα του τόπου.
Η κυβέρνηση από τη μια έχει το καθήκον να συμβάλει ώστε η έρευνα για την τραγωδία να ολοκληρωθεί σύντομα και πλήρως ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες σε κάθε υπεύθυνο. Η επιλογή Πολυβίου ως υπευθύνου της Επιτροπής Διερεύνησης εκτιμώ ότι ήταν μια επιτυχημένη επιλογή. Η αντιπολίτευση από την άλλη έχει την δική της ευθύνη να ασκήσει την κριτική της σε ένα πλαίσιο που θα κρατά γέφυρες συνεννόησης με όλους. Σήμερα είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τον ακραίο κομματισμό από την ορθολογική κριτική. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα ανεξέλεγκτο. Σε μια περίοδο ιδιαίτερα πολύπλοκη φαντάζει ιδιαίτερα επικίνδυνο να παίζουν μερικοί με το Σύνταγμα της Ζυρίχης και να ζητούν δημόσια συνταγματική εκτροπή (παραίτηση προέδρου, επιλογή νέου μετά από διαβούλευση ανάμεσα σε μερικά κόμματα, με θητεία 18 μηνών, χωρίς ο εκλεκτός να έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος το 2013!). Αυτή η αντίληψη αποτελεί την πιο ακραία έκφραση πολιτικαντισμού που επιδιώκει -κατά Κύρου- «ευτελείς προσωπικούς στόχους», θέτοντας σε περιπέτεια τη συνταγματική δομή πάνω στην οποία ισχυροποιεί τη δράση του ο κυπριακός ελληνισμός. Άλλο θέμα είναι η διατύπωση μιας άποψης έστω αβάσιμης και άλλο είναι να ζητάς από τον κυπριακό ελληνισμό να αποδομήσει το ισχυρό συνταγματικό του χαρτί πάνω στο οποίο δραστηριοποιείται από το 1964 έως σήμερα!
Κριτική, προσπάθεια να αναδειχθούν λάθη και παραλείψεις, εισηγήσεις για τομές στο διοικητικό και οργανωσιακό επίπεδο και ταυτόχρονα χαμηλοί τόνοι για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το αύριο, εκτιμώ ότι είναι μια καλύτερη απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα. Κανένας πολιτικός ή κανένα κόμμα δεν μπορεί να σώσει την Κύπρο από μόνο του και αυτό είναι ένα ατράντακτο μήνυμα για κάθε έναν που ενδιαφέρεται για τη γενικότερη πορεία της Κύπρου. Τα πάντα ρει για όσους θέλουν να δουν τις εξελίξεις πέρα από τη συγκυρία και με γνώμονα το πού θέλουμε να βαδίσουμε την επόμενη περίοδο.