Τέσσερα Σλόγκανς, Μια εξουθένωση!
Στη διαδρομή του κυπριακού εμφανίζονταν κατά καιρούς, τέσσερα διάσημα σλόγκανς. Τέσσερα που σήμαιναν απολύτως τίποτε. Παρά ταύτα εμφανίζονται συχνά ως η «λύση» στο κάθε φορά αδιέξοδο. Ήταν λύση ή παραπλάνηση; Για να δούμε!
Με την εννοιολογική τους βαρύτητα τα τέσσερα σλόγκανς ως εξής:
Πανεθνική Διάσκεψη. Μπορεί ο Γ. Κληρίδης να διέπρεψε ως δεινός τακτικιστής της, ωστόσο, δεν έπαυσε να είχε απόλυτη γνώση του περιεχομένου αυτού του σλόγκαν- ως πολιτικού τρικ. Έτσι έπαιζε με ένα σλόγκαν κενό περιεχομένου. Σύνθημα για να υποσχόμαστε μετά από μια αποτυχία ή αδιέξοδο ότι «έτσι, επιτέλους, θα αποκτήσουμε πολιτική», αφού θέλουμε «πανεθνική».
Το σλόγκαν «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» στη βάση του είναι ορθό. Φτάνει η Κύπρος να είναι σοβαρή και αξιόπιστη. Φτάνει η Ελλάδα να είναι σε θέση να κάνει κάτι αξιόλογο, δηλαδή πραγματικά να συμπαρίσταται! Ο Γ. Κληρίδης γνώριζε ότι επί της ουσίας, με εξαίρεση την περίοδο Σημίτη, καμιά άλλη ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να πάει πέρα από την παγιωμένη αλληλεγγύη όπως αυτή εκφραζόταν με τις λέξεις «συμπαράσταση» ή «συμπαράταξη». Ωστόσο, η λέξη «πανεθνική» κέρδισε ήχους δημαγωγίας σε εκλογικές στιγμές, γιατί δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο.
Σύγκλιση Εθνικού Συμβουλίου (ΕΣ): σε καθημερινή βάση πολλά κόμματα αναφέρουν το αίτημα για συνεδρίαση του ΕΣ για να συζητήσει κάποιο θέμα. Αυτή η νοοτροπία δίνει την εντύπωση ότι, ίσως κάτι θα βγει, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το ΕΣ δεν προωθεί οτιδήποτε, χρησιμοποιείται κατά κανόνα για ένα φόρουμ για κομματικούς μονολόγους και για μικροκομματικές επιδιώξεις. Το ΕΣ στερείται αξιοπιστίας, συνεπώς η σύγκλισή του δεν σημαίνει κάτι αξιόλογο στο μέσο πολίτη. Ωστόσο, η λέξη «σύγκλιση» κέρδισε πρόσκαιρους και «καλοπροαίρετους» ήχους, γιατί απέδειξε για δεκαετίες ότι δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο εξαιτίας της (μικρο) κομματικής παιδείας που κυριαρχεί στη νήσο.
Διεθνής εκστρατεία ενημέρωσης: ενώ γνωρίζουμε ότι οι διεθνείς παίκτες γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια στην κάθε φορά εξέλιξη του κυπριακού, καθώς όλοι διατηρούν πρεσβείες στη Λευκωσία, η διεθνής εκστρατεία αποτελεί μια θαυμαστή υπόσχεση την οποία συχνά προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε . Ο Α. Γαλανός την θεωρεί ως πανάκεια και κατά κανόνα την επαναμβάνει και την αναλαμβάνει. Τίποτε ασυνήθιστο καθώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια, ποτέ δεν μάθαμε να μετρούμε το αποτέλεσμα κάθε ενέργειάς μας, αν αυτή αποδίδει, ή όχι, και, αν όχι, να διαφοροποιήσουμε τις επιλογές μας και να αναπτύξουμε μια διαφορετικού τύπου δράση. Φτάνει που αναλαμβάνουμε την «διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης» καθώς ουδείς θα ενδιαφερθεί να ελέγξει αν υπάρχει ένα μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Νέα στρατηγική. Εσχάτως μπήκε στην πολιτική ορολογία του κυπριακού με έναν πιο μαζικό τρόπο. Ηχεί καλά ως «νέα», άσχετο ότι τουλάχιστον δύο πρόεδροι που κυβέρνησαν για πάνω από 16 χρόνια την Κύπρο, προέρχονταν από την παράταξη που την υπόσχεται σήμερα και είναι άξιον απορίας αν την εφάρμοσαν, πώς την εφάρμοσαν και τι απέδωσε. Ποια είναι η «νέα»; Στον πυρήνα της δείχνει άρνηση διαβούλευσης με την ΕΕ, τον ΟΗΕ και την τ/κ κοινότητα. Μια αοριστολογία, ένα σλόγκαν για την «νέα στρατηγική», ένας ήχος χωρίς αντίκρυσμα, στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης για να φαίνεται ότι έχουμε κάποια πρόταση και μάλιστα «νέα»!
Θυμίζω για όσους κάνουν λόγο για «κόστος στην Τουρκία» ότι η Κύπρος βρέθηκε στην (συγκριτικά) πιο ισχυρή θέση, (μετά την εισβολή) στην ακμή της ευρωτουρκικής σχέσης. Θυμίζω επίσης ότι πέρασε ανεκμετάλλευτη αυτή η συγκυρία-κυρίως Δεκέμβριος, 2004 έως το 2010. Η Κύπρος διεκδικούσε (!) όχι αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην ΕΕ για επίλυση και ελευθερία, αλλά αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία!
Η κυριαρχία των σλόγκανς δείχνει ότι η ε/κ κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση. Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας ακολουθεί τα σλόγκανς, ένα άλλο μέρος θέλει λύσεις που ακουμπούν με συμπάθεια στο σημερινό status quo. Η επικυριαρχία των σλόγκανς έχει, κυριολεκτικά, εξουθενώσει τις αντοχές πολλών πολιτών.
Λοιπόν, χρειάζεται να μιλήσουμε καθαρά με τον εαυτό μας, να ξεκαθαρίσουμε προτεραιότητες και στόχους μας, να μιλήσουμε με ανοικτά χαρτιά, να πετάξουμε την υποκρισία των σλόγκανς στον κάλαθο των αχρήστων και μετά, αν ακόμα υπάρχει περιθώριο, να μπούμε σε έναν κύκλο διαβουλεύσεων με τον ΟΗΕ για να διερευνήσουμε αν υπάρχει κάτι προς διαβούλευση. Αυτό σημαίνει πολιτικός αναστοχασμός, θέληση για αλλαγή, πριν η ολοένα και εντεινόμενη εξουθένωση των πολιτών αφήσει τα μείζονα στο δρόμο που οδηγεί στη στασιμότητα, στην παραίτηση, και εν τέλει στη μακρόσυρτη ήττα.
Λάρκος Λάρκου