Το διπλό είδωλο του Πούτιν
Σε μια εποχή ανακατατάξεων πολλά περίεργα συμβαίνουν. Για παράδειγμα, πώς εξηγείται η λατρεία των ακροδεξιών για τον Β. Πούτιν; Τι τους ενώνει με οπαδούς του Πούτιν με μαρξιστική παιδεία; Γιατί τον έχουν και οι δύο τάσεις στην κορυφή μιας, κατά κάποιον τρόπο, οπαδικής λατρείας;
Οι απορίες συναντούν το διαρκές ερώτημα για το ποιος είναι ο Πούτιν και μετά το γιατί της λατρείας γύρω από αυτόν. Το σύστημα διακυβέρνησης Πούτιν χαρακτηρίζεται από απόλυτο συγκεντρωτισμό, αυταρχική μορφή διακυβέρνησης, εξόντωση κάθε αντιπάλου που μπορεί να διανοηθεί να αμφισβητησει εκλογικά τον Πούτιν. Συνοπτικά είναι ένας ηγέτης μιας στρεβλής αντίληψης για τη δημοκρατία και ισχυρός αντίπαλος κάθε έννοιας πολυφωνικής έκφρασης. Είναι μάλλον ανεξήγητο πολίτες με έντονη υπερηφάνεια για τη μορφή της δημοκρατίας που αναπτύχθηκε στην αρχαία Αθήνα, ταυτόχρονα να είναι θαυμαστές ενός «σπαρτιατικού αυταρχισμού» με τη μορφή του καθεστώτος Πούτιν.
Πολλά δικηγορικά γραφεία στην Κύπρο συνεργάζονται με ρωσικές εταιρείες και υπάρχει μια ισχυρή σύνδεση στη τουριστική βιομηχανία. Αυτά συνιστούν μια αναγκαία συνθήκη, τμήμα της τρέχουσας αντίληψης για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των χωρών. Το ζήτημα είναι άλλο, καθώς μιλάμε για θαυμασμό, λατρεία και αναιδή, άνευ όρων υποστήριξη, χωρίς καμμιά αιτιολόγηση.
Αυτό το σύστημα εξουσίας του Πούτιν έχει πολλούς οπαδούς στην Κύπρο, και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο πρόεδρος της Επιτροπής Κλοντ Γιούνκερ είναι τόσο γνωστός στο νησί όσο ο ρώσος πρόεδρος. Ο πρώτος είναι πρόεδρος της Επιτροπής η οποία σε συνθήκες διαφάνειας ενισχύει την οικονομική ανάπτυξη της νήσου, καθώς η νήσος συμμετέχει στην πιο προοδευτική μορφή οργάνωσης κρατών και πολιτών στον πλανήτη. Το σύστημα Πούτιν, αντιθέτως, συνιστά μιαν απροσδιόριστης μορφής οικονομική επέκταση, η οποία διασυνδέεται με διάσημες αδιαφανείς πρακτικές.
Λοιπόν, η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως σοβαρή καθώς το σύστημα Πούτιν εξαπολύει μια διαρκή επίθεση για να επηρεάζει, να ελέγχει, ή να φθείρει πρόσωποα και πολιτικές σε διεθνές επίπεδο. Χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς και τον ηλεκτρονικό πόλεμο για να επιβάλει μια νέα, ιδιόμορφη πολιτική ατζέντα. Πέτυχε στις ΗΠΑ με την νίκη Τραμπ, απέτυχε στη Γαλλία με τη νίκη Μακρόν, απέτυχε στις ολλανδικές εκλογές, διατηρεί προσεκτική στάση, σχετικά με τις εξελίξεις στην Καταλονία.
Είναι ιδιατέρως χαρακτηριστικό πως λίγες εβδομάδες πριν τις γαλλικές εκλογές η Ζαν Μαρί Λεπέν πήγε στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν, δείχνοτας με έργα πως η νέα συμμαχία με τους ακροδεξιούς συνιστά μια κεντρική στρατηγική του συστήματος Πούτιν σε ευρωπαϊκές χώρες. Στις 24 Μαρτίου έγινε η συνάντηση Πούτιν- Λεπέν στη Μόσχα. Ο Β. Πούτιν είπε ότι «σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να επηρεάσουμε τα γεγονότα αλλά διατηρούμε το δικαίωμα να επικοινωνούμε με όλους τους εκπροσώπους όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας», χωρίς αυτό να σημαίνει και (προεκλογική) συνάντηση του ιδίου με Μακρόν! Από την πλευρά της η Λεπέν μπήκε στο ψητό καλώντας την ΕΕ«να άρει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας χαρακτηρίζοντάς τις «μη εποικοδομητικές». («Βήμα», 26 Μαρτίου 2017.
Ιδιαίτερη είναι η θέση της Μόσχας για το κυπριακό και την προσπάθεια για επίλυση. Για το θετικό, (επίλυση) δεν κάνει απολύτως τίποτα, ενώ όπου μπορεί να συνεισφέρει κάποια ιδέα ή προωτοβουλία, τα βλέπει όλα από μακριά. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πως η μη λύση είναι η επιθυμητή για τον Πούτιν φόρμουλα, αλλά αν προκύψει λύση μπορούν να συμβιβαστούν με τη νέα κατάσταση πραγμάτων, αν δεν μπορέσουν να την μπλοκάρουν από πριν όπως έκαναν στο παρελθόν.
Η λατρεία Πούτιν συνιστά μια αντινομία, ιδιαιτέρως διάσημη σε χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου. Το μοντέλο Πούτιν ταυτίζεται με τον αυταρχισμό, αντιδημοκρατικές πρακτικές, απόρριψη του συστήματος που βασίζεται στο κράτος δικαίου όπως το έχει υιοθετήσει η ΕΕ και επιδιώκει να το εφαρμόζουν τα κράτη-μέλη της.
Είναι κυριολεκτικά παράλογο πολίτες ή τμήματα πολιτών που ζουν σε κράτη-μέλη της ΕΕ, τα οποία, με την ελεύθερη θέλησή τους, υιοθετούν και αποδέχονται τις θεμελιώδεις ελευθερίες, που συγκροτούν ένα σύστημα αξιών βασισμένων στη φελελεύθερη ευρωπαϊκή παράδοση, ταυτόχρονα να βλέπουν στα ανατολικά «σωτήρες» και «διασώστες» ντυμένους άλλοτε ως «βατραχάνθρωπους» ή άλλοτε ντυμένους ως «μαχητές του κουνγκ-φου».
Αυτός είναι ο «πουτινισμός» με έργα. Παράξενες συμμαχίες, συμπτώσεις συμφερόντων ανάμεσα σε πολιτικούς και πολιτικές με, εκ πρώτης όψεως, διαφορετικές επιδιώξεις. Ο κυνισμός μιας πολιτικής που θέλει να αποδομήσει, χωρίς να προτείνει τίποτε που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ευρωπαϊκών λαών-ανάπτυξη σε συνθήκες ελευθερίας, κοινωνική προστασία, ανοικτή δημοκρατική, πλουραλιστική οργάνωση.
Η Μόσχα και η ευρωπαϊκής ακροδεξιά συγκροτούν μια κοινή ομπέλλα: να υπονομεύσουν, να αδυναμίσουν και όπου μπορούν να καταστρέψουν τη συνεργασία ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς και να ακυρώσουν τα εργαλείας της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της ΕΕ, όπως λ.χ. συμβαίνει με το ευρώ, το κοινό μας νόμισμα.
Λάρκος Λάρκου