Το δόγμα Καραμανλή: ασ’ το γι’ αργότερα…
Οι αριθμοί λένε τα στοιχεία και η πολιτική ερμηνεία την πραγματικότητα. Ο δημοσιογράφος Π. Μανδραβέλης γράφει στην αθηναϊκή «Καθημερινή» σχετικά με την ελληνική κρίση τα πιο κάτω:
«Λέγονται πολλά για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τα περισσότερα είναι δίκαια. Ολοι -πλην ίσως της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου- γνωρίζουν πώς διογκώθηκαν τα ελλείμματα την περίοδο 2007 – 2009, αυτά που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ολοι είδαν την πορεία του δημόσιου χρέους, από τα 180 δισ. το 2004 στα 300 δισ. το 2009. Κάτι πήρε το αυτί τους από την εξομολόγηση του κ. Γιώργου Αλογοσκούφη, ο οποίος πήγε να ζητήσει έκτακτα μέτρα για να μην εκτροχιαστεί η οικονομία και ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε «Ασ’ το γι’ αργότερα».
Βεβαίως, πολλά λέγονται και για την υποκριτική του στάση του 2009. Υποκριτική διότι από τη μία ζητούσε τη συναίνεση της αντιπολίτευσης για το πάγωμα των μισθών του Δημοσίου ως υπεύθυνος πρωθυπουργός και από την άλλη, ως ανεύθυνος κυβερνήτης, μοίραζε 500 εκατ. εν μια νυκτί στους αγρότες, ή προσλάμβανε παρανόμως μέσω του ΟΑΕΔ δεκάδες χιλιάδες σταζιέρ και διπλασίαζε το προσωπικό του μετρό σε ένα μήνα.
Κιαν πρέπει να χρεωθεί στον κ. Γιώργο Παπανδρέου ανευθυνότητα, που δεν συναίνεσε στα τότε «σκληρά μέτρα», τι πρέπει να ειπωθεί για τον ίδιο τον κ. Καραμανλή που όχι μόνο δεν πάγωσε τους μισθούς στο Δημόσιο («κι ας έπεφτε ηρωικώς», όπως λένε κάποιοι), αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή άνοιγε ακόμη μεγαλύτερες πληγές στον προϋπολογισμό με προσλήψεις και δωράκια στους αγρότες; Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά αν το έλλειμμα του 2009 παρέμενε στα επίπεδα του 2008 (δηλαδή 9,4% του ΑΕΠ και ουχί 15,6%) η κατάσταση πιθανότατα θα ήταν διαχειρίσιμη. Την εποχή της «υπευθυνότητας» του κ. Καραμανλή (2008 – 2009)το δημόσιο χρέος φούσκωσε με επιπλέον 36 δισ.
Η χώρα ζει τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολίτευσης. Οι πολίτες τα έχουν χαμένα. Η ακροδεξιά στην απεχθέστερή της μορφή αλωνίζει. Το μεταναστευτικό μπορεί να εκραγεί. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλάζουν. Η οικονομία εκτροχιάζεται ξανά. Κι όμως, ο κ. Καραμανλής είναι ο μόνος απών. Δεν νιώθει την ανάγκη να μιλήσει στον λαό που κάποτε του έδωσε το εκπληκτικό 45,36%; Να παρεμβαίνει για να διορθώσει κάποια πράγματα που θεωρεί στραβά; Ακόμη και η ελάχιστη εμπειρία είναι πολύτιμη σε μια τέτοια κρίση.
Οι εκπρόσωποι του έθνους πληρώνονται από τον ελληνικό λαό όχι για να σηκώνουν απλώς το χέρι τους στις ψηφοφορίες, αλλά και να μιλούν εξ ονόματός του. Οι παρεμβάσεις στη Βουλή είναι η μισή και ίσως πιο σημαντική δουλειά ενός βουλευτή. Διαμορφώνουν πολιτικές. Κι όμως. Ακόμη και σ’ αυτή τη χαλαρή αποστολή δεν ανταποκρίθηκε ο κ. Καραμανλής. Δεν είπε ποτέ στον ελληνικό λαό τι πρέπει να γίνει. Οχι μόνο από ηθική υποχρέωση, που εκ των πραγμάτων έχει ένας πρώην πρωθυπουργός σε μια χώρα που έχει αλαλιάσει από την κρίση. Αλλά και από τυπική υποχρέωση που έχουν και οι τριακόσιοι της Βουλής»-Π. Μανδραβέλης.
Τα στοιχεία Μανδαβέλη, εξειδικεύει η εφημερίδα «Τα «Νέα» στις 9 Φεβρουαρίου 2013:
«Ένα δεύτερο δημόσιο δημιούργησε η Νέα Δημοκρατία στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή, στήνοντας βιομηχανία προσλήψεων που ξεπέρασαν τις 865.000. Οι περισσότερες μάλιστα από τις μισές – 57% – έγιναν με αδιαφανείς διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ καθώς αφορούσαν συμβασιούχους έργου ή ορισμένου χρόνου…». Επί Καραμανλή το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε πεντέμισι χρόνια κατά 130 δισ. ευρώ, από 95,4% του ΑΕΠ το 2003 σε 129,4% στα τέλη του 2009».
Ο Κ. Καραμανλής παρά το ότι διαβάζει αυτού του είδους τις αναλύσεις, αποφεύγει να μιλήσει. Δεν το κάνει, γιατί πέρα από τους αριθμούς που είναι τεκμηριωμένοι, τι πράγματι να βγει να πει; Αν είχε ένα αίσθημα ευθύνης να πει κάποια πράγματα, θα ήταν άλλος πολιτικός και προφανώς ως διαφορετικός δεν θα έσπρωχνε την Ελλάδα στο γκρεμό. Η σιωπή προκύπτει από έλλειψη επιχειρημάτων, γιατί ίσως να νομίζει ότι με τη σιωπή κερδίζει χρόνο μέχρι να περάσει η μπόρα, αλλά δυστυχώς αυτή δεν λέει να περάσει, κρατάει 7 σχεδόν χρόνια. Προσπαθώντας να επιπλεύσει, κάνει διάφορες συνεργασίες με τον Α. Τσίπρα με στόχο να τύχει πολιτικής κάλυψης ή και προστασίας σχετικά με τα πεπραγμένα της πενταετίας στην οποία ήταν πρωθυπουργός.
Μερικοί πολιτικοί δεν μπορούν να δεχθούν τις βασικές αλήθειες που προκύπτουν από τη συμμετοχή μιας χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη: θέλουν δικαιώματα χωρίς δεσμεύσεις, χρήματα χωρίς προγραμματισμό, αλληλεγγύη χωρίς κανόνες, έμαθαν στην προχειρότητα και τον αυτοσχεδιασμό. Εξ’ ορισμού φιλολαϊκός είναι αυτός που διορίζει στο δημόσιο με δανεικά, που σπαταλά τους ευρωπαϊκούς πόρους σε μικροπολιτικές διανομές, που διατηρεί στη ζωή οργανισμούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα, που θέλει μόνο παροχές και αυξήσεις όταν δεν μπορεί να δημιουργήσει στοιχειώδη φορολογική συνείδηση και κατά συνέπεια να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή, που καταγγέλλει κάθε σχέδιο σταθεροποίησης μιας οικονομίας, ζητά κάθε μέρα «ανάπτυξη», ενώ δεν έχει κανένα αναπτυξιακό σχέδιο!
Λοιπόν, για όλα αυτά δεν μιλά κανένας, πρώτος και καλύτερος ο Κ. Καραμανλής. Κάποιο «μάθημα» χρειάζεται να πάρει η ελληνική κοινωνία, κάτι να μείνει για το μέλλον. Η χυδαιολογία της σιωπής να δώσει τη θέση της στην κριτική αποτίμηση της πορείας της ελληνικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες, η δημαγωγία να δώσει τη θέση της στη λογική ερμηνεία των πραγμάτων, στον πραγματικό διάλογο, στην αναζήτηση της αλήθειας μέσα από στοιχεία και τεκμηρίωση. Το ζητούμενο είναι, κυρίως, ο εθνικολαϊκισμός να δώσει τη θέση του σε ένα ελληνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων που θα δώσει στην Ελλάδα μια πραγματική θέση μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πέρα από εκείνην του φτωχού συγγενή και του μονίμως αιτουμένου βοηθείας…
Λάρκος Λάρκου