Το Ιράν και το συριακό

Βρήκα την είδηση και τη σχετική ανάλυση στην Avaaz team και την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα. Εισηγείται μια σημαντική στροφή των πραγμάτων στη Μέση Ανατολή με άμεσες, απ’ ευθείας συνομιλίες ΗΠΑ-Ιράν. Σημειώνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «Iran is the only country in the world with sufficient influence in Syria to push the regime to the table. And the US, with its Middle East allies, can push the opposition to sit down. It took the horror of the Second World War to get the United Nations and the Declaration of Human Rights. Maybe the horror of Syria might finally push the US and Iran, and their moderate presidents, to address longstanding differences and build the basis for a more lasting peace for Syria and the region, with consequences for a host of global issues from nuclear proliferation to peace in Israel and Palestine. Our community has stood by the Syrian people from the very beginning. Now they need us more than ever. Let’s give it our best shot»

Η ανάλυση αυτή συνδέεται με την εκλογή νέου προέδρου στο Ιράν από τον περασμένο Ιούνιο-Χ. Ρουχανί και την ανάληψη των καθηκόντων του στις 4 Αυγούστου. Τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά η ρητορεία του έδειξε μια θέληση ώστε κάτι να αλλάξει στην έως τώρα εξωτερική πολιτική του Ιράν. Η αποστολή μηνυμάτων μέσω twιττer από τον ιρανό ηγέτη και τον ΥΠΕΞ στην ηγεσία του Ισραήλ εξ αφορμής του νέου ισραηλινού έτους, πιθανώς να ήταν ένα μήνυμα στο οποίο το Ισραήλ δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία. Αυτό που σημειώνει η Avaaz εμπεριέχει μια στρατηγική κίνηση που μπορεί να αλλάξει ισορροπίες πολλών ετών: η ένταξη του Ιράν σε ένα σύστημα διαβούλευσης με τον διεθνή έλεγχο στο πυρηνικό του πρόγραμμα -χρήση του μόνο για ειρηνικούς σκοπούς-, μπορεί να δώσει την αναγκαία διέξοδο σε ένα ευρύ πλέγμα ανακατατάξεων στην περιοχή με κύριο ωφελημένο την ειρηνευτική διαδικασία στο μεσανατολικό, την ενίσχυση του ενδεχόμενου για λύση στο συριακό χωρίς στρατιωτική δράση και την αναζήτηση μιας στρατηγικής «συγκατοίκησης» Ιράν και Ισραήλ χωρίς την πυρηνική απειλή ανάμεσά τους.

Είναι εύκολη μια τόση εντυπωσιακά καλή διέξοδος; Ουδείς αυτή τη στιγμή μπορεί να προβλέψει ένα τέτοιο σενάριο -όμως μπορεί να το υποστηρίξει. Θεωρώ ότι οι σημαντικές χώρες στη συριακή κρίση-ΗΠΑ, Ρωσία- ή σημαντικοί παίκτες ειρήνης –ΕΕ ως soft power, ΟΗΕ με το κύρος του ΓΓ του- διαθέτουν την σύνθετη κρίση να βάλουν στο τραπέζι των διαβουλεύσεων ένα παίκτη της περιοχής που αναζητά κάποιες φόρμουλες για να βελτιώσει την διεθνή θέση του μετά την εκλογές του Ιουνίου. Ίσως το μομέντουμ να είναι τώρα. Οι αναμενόμενες συνομιλίες στη Γενεύη για αναζήτηση ειρηνικής λύσης στο συριακό, χρειάζεται να έχουν στο τραπέζι, ή έστω, στο χώλλ, έναν επιπλέον παίκτη, που, κάτω, υπό προϋποθέσεις μπορεί να δώσει ώθηση στην αναζήτηση ενός καλύτερου περιβάλλοντος ασφαλείας στην περιοχή, άρα της δημιουργίας του αναγκαίου όρου για συμβιβασμούς και βιώσιμες λύσεις.