Το Μείγμα Σαρκόζι…

Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο νέος γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζί δημιουργεί κινητικότητα πάνω σε ορισμένα πράγματα, προκαλεί με τις επιλογές του πάνω σε καθιερωμένα. Ο νέος γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Μπ. Κρουσνέρ υπήρξε στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και υπουργός σε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Αυτό το δείγμα γραφής αποδοκιμάστηκε από τον ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φ. Ολάν με την θέση ότι κάτι τέτοιο σημαίνει προσχώρηση στη δεξιά.

Μπορεί τα ελατήρια του Σαρκοζί να είναι ασήμαντα-απλά να διεμβολίσει τον αντίπαλο χώρο. Ωστόσο προσωπικά εκτιμώ ότι εδώ μετρά μόνο το αποτέλεσμα: έδωσε στην κυβέρνησή του ευρύτερη νομιμοποίηση και οπωσδήποτε ευρύτερο εκτόπισμα.

Αυτά τα παραδείγματα είναι πολυ κυπριακά. Εάν η Γαλλία τα προτείνει, γιατί η  Κύπρος να κάνει πως δεν τα βλέπει; Η Κύπρος για δύο βασικούς λόγους (κατοχή, μέγεθος) θα έπρεπε να δίνει τέτοια μαθήματα, όχι απλώς να σφυρίζει αδιάφορα ακόμα και όταν μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις προτείνουν κάτι «κυπριακό».

Βλέπουμε συχνά στην πατρίδα μας οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις να συρρικνώνουν την πολιτική βαρύτητα της Κύπρου, να αφαιρούν εθνική ισχύ με την άσκηση της μικροπολιτικής του τύπου «επιβραβεύω τους φίλους μου, αποκλείω τους εχθρούς μου».

Έτσι η Κύπρος εμφανίζεται ακόμα πιο μικρή, γίνεται μια χώρα που δεν εμπνέει σεβασμό γιατί στη διεθνή σκηνή δεν αρκεί να έχεις το δίκαιο με το μέρος σου. Χρειάζεται να κάνεις και τις κατάλληλες κινήσεις για να πείσεις, να διευρύνεις το συνασπισμό των φίλων σου. Πώς μπορείς να αποκτήσεις καινούριους συμμάχους στο εξωτερικό όταν δημιουργείς μια κοινωνία χωρισμένη σε «φίλους» και «εχθρούς» στο εσωτερικό;