Το παιχνίδι με τη διχοτόμηση είναι εδώ
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τις τάσεις. Αυτή όμως η «τάση» είναι παιχνίδι με την ηλεκτρική ενέργεια. Πάει την Κύπρο στην οριστική ρήξη με τον ιστορικό της χαρακτήρα, προωθεί μια Κύπρο στο ευρωπαϊκό περιθώριο. Το 1/3 σε ορισμένες δημοσκοπήσεις ανάμεσα στους Ε/Κ προτιμά, δεν απορρίπτει, συμπαθεί μια λύση «περίπου όπως είμαστε».
Δεν είναι ακριβώς αυτός ο ορισμός της διχοτόμησης. Είναι ένα αδιόρατο παιχνίδι με την άρνηση, την απόρριψη, μπροστά στο «χειρότερο». (Δείκτες Κουεγιάρ, ιδέες Γκάλι, Σχέδιο Ανάν) ας μείνουμε στο «κακό» (έτσι όπως είμαστε). Αυτό το ποσοστό ανάμεσα στους Ε/Κ, σταθεροποιείται στο 1/3, κατά συνέπειαν ουδείς μπορεί να το παραγνωρίσει, ή να το θεωρήσει ως κάτι παροδικό.
Είναι δύσκολο να δώσει κανείς, μια εις βάθος εξήγηση αυτού του φαινομένου, δηλαδή ποιοι παράγοντες έχουν συντελέσει στη σταθεροποίηση του σε αυτά τα πολύ ανησυχητικά ποσοστά. Είναι, όμως, βέβαιο ότι ο τρόπος που ο Τ. Παπαδόπουλος χειρίστηκε το Σχέδιο Ανάν, έσπρωξε ένα επιπρόσθετο ποσοστό σε αυτό το 1/3. Ως πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπορούσε να κάνει τις επιλογές του με τρόπο ήπιο, να δει τα θετικά και τα αρνητικά του Σχεδίου λύσης, και να πει το τελικό «όχι» του, με τρόπο που να προσέφερε κάτι στον πολιτικό μας πολιτισμό. Βλέπω το όφελος, βλέπω το κόστος. Το εγκρίνω, ή δεν το εγκρίνω.
Το τυφλό πάθος, όχι η διαλεκτική της έγκρισης ή της απόρριψης, έχουν δημιουργήσει ένα υπόστρωμα που οδηγεί σε μη ελεγχόμενες εξελίξεις. Αυτό το κλίμα, σε αυτό το στάδιο, ουδείς πολιτικός αρχηγός ή κόμμα μπορεί να το ελέγξει με πολιτικούς όρους. Όταν απουσιάζει η διαλεκτική, όταν αυτή αντικαθίσταται από δογματική σκέψη και πάνω σε αυτήν μπορεί κάποιος να «ψαρέψει» σε θολά νερά, να ανοίξει τον κύκλο μιας συζήτησης που βγαίνει έξω από τις συμφωνίες του 1977, 1979 και τις ομόφωνες προτάσεις του Ε.Σ. του 1989. Άρα, να «ψαρέψει» πάνω στα δεδομένα της μη λύσης, που στην πράξη σημαίνει ένα είδος διχοτόμησης ,πορεία προς τα δύο κράτη, σινικό τείχος. Οι πολιτικές ζυμώσεις, δεν είναι μια υπόθεση προσφυγής σε χημικές ενώσεις σε κάποιο εργαστήριο. Ορισμένα δεδομένα δεν ελέγχονται, άλλα αυτονομούνται, και όλα είναι πιο πολύπλοκα. Είναι μέρος του προβλεπόμενου σεναρίου – σε επόμενο χρονικό πεδίο – να τεθεί θέμα προσπάθειας για αποφυγή της διχοτόμησης. Όσον είναι καιρός είναι χρήσιμο να τεθεί το ζήτημα, (λ.χ. το θέτει μερικώς ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφιας), αλλά αυτό δεν είναι μια πλήρης συζήτηση. Γιατί αυτό αναπτύσσεται σε ποικίλα κόμματα, σε διάφορα επίπεδα.
Είναι πλήρως κατανοητό πως τα ΜΜΕ διαμορφώνουν την ημερήσια ατζέντα των συζητήσεων και είναι επίσης κατανοητό γιατί μερικά από αυτά επιλέγουν να προβάλλουν με τον πιο προκλητικό τρόπο «παράγοντες» που προωθούν με τον τρόπο τους το «στόχο» της διχοτόμησης.
Η διχοτόμηση δεν θα προκύψει από μονομερείς διαταγές ή ευθείες επιθυμίες. Αυτή θα προκύψει μέσα από το χάος, την αμετροέπεια, την ρητορική κατατρόπωση των εχθρών, την αδυναμία πραγματικής άσκησης πραγματικής πολιτικής. Αυτό το σενάριο δεν είναι ένα απλό παιχνίδι με το χρόνο. Δημιουργεί με έργα νέες ισορροπίες στις σχέσεις μας με την ΕΕ(πχ πώς θα χειριστεί η ΕΕ την τ-κ κοινωνία) και επιπλέον επιτρέπει στην Τουρκία να πείθει διεθνώς πως μετατρέπεται σε παράγοντα «ισορροπίας» στην Κύπρο.