Το πλοίο και η πυξίδα

Γιατί πιστεύουμε ότι σημαντικοί πολιτικοί είναι όσοι απορρίπτουν, ενώ θεωρούμε μη σημαντικούς εκείνους που δημιουργούν; Γιατί θεωρούμε σπουδαίους τους ηγέτες της διαφωνίας και όχι εκείνους που με έργα οδηγούν στην πραγματική νίκη και την επιτυχία; Ασφαλώς όλα είναι θέμα πολιτικής κουλτούρας και κυρίως θέμα της κυρίαρχης άποψης, δηλαδή ποιοι καθοδηγούν το παιχνίδι, ποιο στόχο έχουν και πού θέλουν να πάνε τα πράγματα ή που δεν θέλουν να τα πάνε. Αν δεν θέλουν, είναι αυτονόητο ότι τους αρκεί η άρνηση, η απόρριψη, η καταγγελία. Πάνω σε αυτά τα στοιχεία κτίζουν καριέρα, ελέγχουν την πολιτική ατζέντα, απορρίπτουν κάθε διαφορετική άποψη και στο τέλος -αν οι συνθήκες το απαιτούν-  εμφανίζονται ως «θύματα» καταστάσεων, συμφερόντων και μερικές φορές και «κάποιας συνωμοσίας». Έτσι παρατείνεται μια κατάσταση πραγμάτων γιατί η απουσία σχεδίου για το μέλλον εμφανίζεται στην κοινή γνώμη ως μια «σταθερή» και πατριωτική αξία για να συνεχίσουμε την πορεία στην ακινησία και στη δίδυμη πλευρά της, την οπισθοδρόμηση.

Μια πορεία ήταν νικηφόρα. Η ένταξη στην ΕΕ. Πόσοι εκ συστήματος διαφωνούσαν στην κρίσιμη ώρα μεγάλων δυσκολιών και πόσοι ήταν δημιουργικοί όταν χρειάζόταν να πάρουν μια σοβαρή  απόφαση; Πόσοι εργάστηκαν για την επιτυχία για να γνωρίζουν έτσι πώς κατακτούμε ένα πολύ δύσκολο στόχο και ύστερα με αυτοπεποίθηση να θέσουν τον επόμενο ; Δυστυχώς, η Κύπρος παράγει περισσότερη ηρωϊκή ρητορεία από όση μπορεί να καταναλώσει γιατί η τηλεπτική συσκευή φαίνεται ότι πολλαπλασιάζει την ηλιακή ακτινοβολία: γέμισε η Κύπρος μικρούς πλανητάρχες και δικαιωμένους Ναπολέοντες που κάθε μέρα διατάζουν την Τουρκία, την ΕΕ και τον πλανήτη  για πώς «πρέπει» να περπατήσουν, την ίδια περίοδο που βιώνουμε την διπλή περιπέτεια με την οικονομική κρίση και τα αδιέξοδα στο κυπριακό.

Η πολιτική μας ζωή παραμένει στάσιμη, σε πολύ λίγα  έχουμε σχέση με την πρόβλεψη, τον προγραμματισμό, την πρόταση, την επαλήθευση, την αξιολόγηση, την επαναξιολόγηση. Δυστυχώς, λίγοι εκτιμούν το σχέδιο και τη δημιουργικότητα γιατί εκπαιδεύτηκαν στην ακινησία ενός συστήματος που απαιτεί συνδυασμούς από το τρίπτυχο «υποταγή, σιωπή, επιβράβευση». Θεωρούν την αλλαγή ως μια επικίνδυνη διαδικασία γιατί μπορεί να αμφισβητήσει θέσεις, καριέρες και προσωπικές φιλοδοξίες. Η επιβράβευση της ακινησίας συνιστά μια ασφαλή πρόβλεψη ότι μια κοινωνία δύσκολα θα προχωρήσει σε αμφισβητήσεις. Συντηρητικές πολιτικές ενδύονται τον μανδύα της «ριζοσπαστικότητας» για να κρύψουν την ένδοια σε ιδέες, σε επεξεργασμένες, εφικτές προτάσεις για να αλλάξουμε την πορεία. Ποιος είπε τη φράση ότι δεν υπάρχει ούριος άνεμος για πλοίο που δεν ξέρει τον προορισμό του;