Το πλοίο της Οργής

Το ζήτημα που προέκυψε από τον ελλιμενισμό στο συριακό λιμάνι της Λατάκειας τουρκικού πλοίου, που απέπλευσε από το κατεχόμενο λιμάνι της Αμμοχώστου αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η πολιτική μας ζωή ζει ακόμα στον αστερισμό του Κινήματος των Αδεσμεύτων.

Πρώτο, γιατί πιστεύουμε ότι η επίκκληση της «παραδοσιακής» φιλίας Κύπρου-Συρίας είναι ικανή να αλλάξει πολιτικά συμφέροντα; Από πότε στην πολιτική η «παράδοση» δεν αλλάζει και δεν προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα;

Δεύτερο, γιατί πιστεύουμε ότι εάν στείλουμε ένα απεσταλμένο θα επιτύχουμε την ανατροπή; Δεν γνώριζε από πριν η κυβέρνηση της Συρίας την πιθανή αντίδραση της Λευκωσίας; Γιατί πιστεύουμε ότι τα επιχειρήματα, όσο λογικά και να είναι, βρίσκονται πάνω από τα όποια κρατικά συμφέροντα;

Τρίτο, έγινε δημόσια λόγος για τις παραδοσιακά κακές σχέσεις Τουρκίας-Συρίας εξαιτίας του ζητήματος της Αλεξανδρέττας/Χατάι. Το ζήτημα αυτό έχει λυθεί εδώ και ενάμισυ χρόνο με την υπογραφή του τούρκου ΥΠΕΞ Α.Γκιουλ και του σύρου προέδρου Α. Άσσατ. Πώς στην Κύπρο αυτό δεν έγινε αντιληπτό;

Τέταρτο, η δημόσια αντίδραση του τύπου «θα τιμωρήσουμε τη Συρία με διακοπή των σχέσεών της με την ΕΕ» δείχνει πως δεν έχουμε ακόμα αφομοιώσει τον τρόπο της λειτουργίας μας σε ένα πολύπλοκα διαμορφωμένο ευρωπαϊκό κόσμο. Οι αποφάσεις μας που επηρεάζουν και άλλα ευρωπαϊκά συμφέροντα μέσα στην ΕΕ χρειάζεται να υλοποιούνται με συνεννόηση, με διαβούλευση, με συμμαχίες ώστε να έχουν πρακτικό αποτέλεσμα.

Πέμπτο, ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά όταν η ΥΠΕΞ Ε. Μαρκουλλή δηλώνει ότι «δεν είπαμε ποτέ ότι δεν γνώριζε η συριακή κυβέρνηση. Απλώς έγινε σε κάποια ιδιωτικά επίπεδα χωρίς την εμπλοκή της συριακής κυβέρνησης;» (30/9). Είναι δυνατό να καταπλέει πλοίο με αυτά τα εκτός διεθνούς δικαίου χαρακτηριστικά χωρίς ο λιμενάρχης να έχει την πολιτική έγκριση από την κεντρική διοίκηση;

Δεν είναι εύκολο να βγάλει κανείς εύκολα και ασφαλή συμπεράσματα από τη στάση της Δαμασκού. Είναι όμως εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η πολιτική μας ανάλυση δεν μπορεί να ακολουθήσει επαρκώς τα σύγχρονα ρεύματα. Αγκυλωμένη στα μονοπάτια της ταξινόμησης σε «φίλους και εχθρούς» όπως στην εποχή του Νάσερ, γεμάτη από διπλωμάτες- ναπολέοντες (χωρίς στρατό), εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το διεθνές πρόσωπο της πατρίδας μας.