To τέλος της αυταπάτης!
Οι διεργασίες για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, βεβαιώνουν ότι στη νήσο μας ελάχιστα αλλάζουν, ελάχιστα αφουγκράζονται τις ευαισθησίες μιας ολόκληρης ευρωπαϊκής κουλτούρας. Όταν η Ευρώπη γίνεται κυριολεκτικά άνω-κάτω, η Κύπρος μένει κολλημένη στις λογικές «μια σου-μια μου». Αυτή η πολύχρονη στασιμότητα, έχει τη δική της ιστορική, όσο και επίκαιρη, εξήγηση.
Τα πρότυπα εξουσίας στην κυπριακή μας πολιτική ζωή, αφορούσαν και αφορούν τη στρατηγική κατάκτησης του κράτους από το κάθε φορά φιλοκυβερνητικό κόμμα, τη συντήρηση των πελατειακών σχέσεων των βουλευτών, την ευκαιριακή διανομή παροχών, τη διατήρηση της ίδιας νοοτροπίας, η οποία οδήγησε στην κρίση της πολιτικής, στην απογοήτευση, στην ιδιώτευση. Έτσι, το κράτος μέχρι που πρόσφατα εθεωρείτο η παχιά αγελάδα για διεκδικήσεις, δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον ούτε καν στις στοιχειώδεις απαιτήσεις των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων. Τα τελευταία χρόνια, η διεθνής πίεση, η ολοένα και πιο έντονη ενσωμάτωση της Κύπρου στον αυξανόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό – και ειδικά με την Ε.Ε. – απαιτούν μια διαφορετική διαχείριση της πολιτικής και μια νέα πρόταση εξουσίας σε σχέση με τις Προεδρικές του 1998. Πρακτικές που λένε διαρκώς «ναι» σε κάθε ομάδα ή συντεχνία, που διεκδικεί μόνο και μόνο το δικό της μερίδιο στην ήδη διαμορφωθείσα ανισομερή κατανομή του εθνικού πλούτου, οδηγούν στη στασιμότητα, είτε με δεξιά, είτε με σοσιαλιστική ρητορεία.
Η αυταπάτη πρέπει να πάρει ένα τέλος. Δεν μπορεί ένα κόμμα, με το να συλλέγει αιτήματα διαμαρτυρίας διαφόρων κοινωνικών ομάδων, να πιστεύει ότι έτσι συμβάλλει και σε λύσεις των προβλημάτων. Η αυταπάτη πρέπει να πάρει ένα τέλος. Στόχος μιας εκσυγχρονιστικής πολιτικής πρέπει να είναι, να αλλάξουν, οι νοοτροπίες του τύπου «να φύγουν αυτοί, για να μπούμε εμείς στις εξυπηρετήσεις, τώρα ήρθε η ώρα για τα δικά μας παιδιά, να μοιράσουμε τα λάφυρα στους αδικημένους, που είναι στη δική μας παράταξη». Αυτές οι νοοτροπίες, οδήγησαν στον φαύλο κύκλο των πελατειακών σχέσεων, ση διατήρηση ενός πολιτικού ήθους που οδηγεί σε αδιέξοδες ρητορείες, και σε τυφλές πρακτικές… Η πλήρης και δημόσια παραδοχή και του Γ. Μάτση και του Σπ. Κυπριανού (ΡΙΚ 23/5/1996) ότι ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ κυβερνούν χωρίς κανένα κοινό πρόγραμμα, οδηγεί σε διαφορετικές σκέψεις. Πολλές δυνάμεις, με διαφορετικά ελατήρια – ή και ιδεολογίες – επιθυμούν τη στασιμότητα, νέμονται τη στασιμότητα, και αποτελεί για αυτούς μια σίγουρη επένδυση. Έτσι, ο δογματισμός, ως μέσο άμυνας της συντηρητικής πολιτικής κάθε απόχρωσης, οδηγεί στη μετριοκρατία, στο συντεχνιασμό, στον απομονωτισμό, στον αυταρχισμό. Η ανανέωση, ο ορθολογισμός, ο σοσιαλιστικός εκσυγχρονισμός, αποτελούν τρεις σταθερές της ίδιας καταγραφής.
Ο επίλογος θα μπορούσε να ήταν μια διαφανής πυξίδα για την κομματική μας πρακτική. Επίλογος που είναι αυθεντικός λόγος του Μισέλ Ροκάρ, τέως γάλλου πρωθυπουργού, και ιστορικού στελέχους του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος: «τα κόμματα δεν έχουν την ευθύνη για την ευτυχία των ανθρώπων…».
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 1996