Το <<Δόγμα>> της Κύπρου
Η δημόσια αντιπαράθεση απόψεων γύρω από την πορεία του κυπριακού είναι ωφέλιμη. Είναι μια συμβολή στον αδιάκοπο αγώνα για να βρούμε έδαφος για κοινές δράσεις, είναι το εργαλείο για να σφυρηλατήσουμε ένα μίνιμουμ αποδεκτό πεδίο για συγκλίσεις και δημιουργικές συνεργασίες. Η δημόσια αντιπαράθεση αποτελεί το αναντικατάστατο εργαλείο για να ωριμάζουν λύσεις σε μεγάλα και διαρκή προβλήματα. Συχνά στη δημόσια σφαίρα της πολιτικής αναπτύσσεται ένας κακόπιστος διάλογος που συνεπάγεται αμφισβήτηση προθέσεων. Αυτή η πρακτική δεν βοηθά τους πολίτες να δημιουργήσουν μια καθαρή εικόνα στα πράγματα. Επίσης θεωρώ ότι συμβάλλει στη συντήρηση ενός αδύναμου εσωτερικού μετώπου, δεν βελτιώνει σε τίποτα τη διαπραγματευτική θέση της ε/κ πλευράς.
Όλοι γνωρίζουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στην Τουρκία και την Κύπρο. Αυτό από μόνο του δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να τίθενται επί τάπητος οι τρεις στοιχειώδεις κανόνες της πολιτικής αναγκαιότητας:
1 Αξιόπιστο Εθνικό Συμβούλιο, που σημαίνει αναδιάρθρωσή του για να επιτελεί το έργο που ο τίτλος του εισηγείται.
2 Κατάκτηση μιας μίνιμουμ συνεργασίας στο εσωτερικό σκηνικό (λ.χ. κοινές αντικατοχικές εκδηλώσεις), άρα καθαρό σήμα στους πολίτες για το πώς να πολιτεύονται στα δύσκολα της «καθημερινής»τους δράσης.
3 Δυναμική συνεργασία στο διεθνές πεδίο με κοινές πρωτοβουλίες και συντονισμένες δράσεις. Εάν ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ αξιοποιεί σε ειδικές αποστολές πρώην προέδρους της χώρας του, αυτό θα μπορούσε να λέει πολλά σε χώρες με το εκτόπισμα της Κύπρου. Τα κόμματα με τις διεθνείς διασυνδέσεις τους, οι πρώην πρόεδροι της δημοκρατίας , τέως υπουργοί και πρέσβεις, άτομα με διακεκριμένες γνώσεις και δυνατότητες επιρροής σε μια συντονισμένη προσπάθεια για να ακούγεται η άποψή μας πιο δυνατά.
Το κυπριακό «δόγμα» θα μπορούσε να ήταν πολύ απλό: αντιτάσσουμε την ποιότητά μας απέναντι στην ποσότητα του Αττίλα. Σήμερα παρατηρούμε μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στην πολιτική, μια ολοένα και πιο μεγάλη αποχή και άρνηση της συμμετοχής (ρεκόρ αποχής στις δημοτικές εκλογές του Δεκεμβρίου, 2006).
Η συμμετοχή, ωστόσο, δεν έρχεται με εντολές. Χρειάζεται μια διαφορετική ανάλυση και μια άλλη άποψη στα πράγματα. Χρειάζεται μια «συνταγματική πρωτοβουλία» που να θέσει νέες προτεραιότητες και νέες αξιολογήσεις απέναντι στα κορυφαία προβλήματα της πατρίδας μας. Η Κύπρος μπορεί να δουλέψει διαφορετικά. Μα διάλογο και δημόσια αντιπαράθεση για το πώς προχωράμε. Με επίγνωση της θέσης της Κύπρου στον παγκόσμιο χάρτη. Συνεπώς με βάρος στον αδιάκοπο αγώνα για την ποιότητα στο εσωτερικό μέτωπο, την ενότητα ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, και τη μέγιστη δυνατή συνεννόηση πάνω σε συμφωνημένες επιδιώξεις.