Το Τουρκικό σύνδρομο των Σεβρών

Μια ακόμα δημοσκόπηση ( Πανεπιστήμιο Σελτσούκ, 8/2/07, δείγμα από 7.325 άτομα, σε 43 νομούς) πιστοποιεί ότι ένα νέο ακροδεξιό ρεύμα σχηματίζεται στον τουρκικό χώρο. Το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης εμφανίζεται με ποσοστό 14.2% , ποσοστό ελάχιστα πιο κάτω από εκείνο του Ρεπουπλικανικού Λαϊκού Κόμματος του Ν. Μπαϊκάλ (15.5%). Τι σημαίνει ο αριθμός αυτός και πώς συνδέεται με τις ιδέες του Κ.Ε.Δ.; Κατ’ αρχάς πρέπει κανείς να θυμάται ότι κατά καιρούς η τουρκική ακροδεξιά εμφανίζεται με διαφορετικό μανδύα, ελίσσεται, προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα. Σήμερα συσπειρώνει, αν και μη κοινοβουλευτικό κόμμα, όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν την Τουρκία πιο κλειστοφοβική, που αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό δρόμο, που θέλουν τη χώρα τους πιο επιθετική απέναντι σε κάθε «εχθρό», είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό.

Το ρεύμα που θέλει πολλούς πολίτες να διαφωνούν με όλα, που εκφράζουν ένα κλίμα του τύπου «καταψηφίζω, δεν τους θέλω, δεν μου αρέσουν» έχει πάρει το τελευταίο διάστημα μια γενικότερη πανευρωπαϊκή γεύση. Το ρεύμα αυτό σε πολλές περιπτώσεις δεν προτείνει τίποτε, ούτε αισθάνεται την ανάγκη να εισηγηθεί κάτι. Αυτό στην τουρκική περίπτωση βρίσκει ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος επειδή το κοινωνικό υπόστρωμα ευνοεί ένα τέτοιο κλίμα. Για την τουρκική ακροδεξιά η Ε.Ε. συνιστά σε αυτή την περίοδο την κυρίαρχη απειλή. Το απόλυτο αίσθημά τους είναι πως η Ευρώπη θέλει να διαμελίσει τη χώρα τους, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι η ΕΕ σημαίνει «νέα Συνθήκη των Σεβρών».

Ο εισαγγελέας στην Άγκυρα άσκησε δίωξη στις 15 Νοεμβρίου 2005 εναντίον του προέδρου της Συμβουλευτικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καθηγητή Ι. Κάμπογλου και του προέδρου της υποεπιτροπής για τις μειονοτικές υποθέσεις καθηγητή Μ. Οράν με την κατηγορία ότι «τα αιτήματα που προβλήθηκαν στην έκθεση σχετικά με τις μειονότητες, παρουσιάζουν ομοιότητες με τις αντίστοιχες διατάξεις της Συνθήκης των Σεβρών, μέσω της οποίας η χώρα μας ήταν υπό κατοχή». Ο εισαγγελέας σπεύδει αμέσως να πει ότι «σε περίπτωση που υπάρξει ορισμός της μειονότητας πέραν από αυτόν της Συνθήκης της Λωζάνης, θα προκληθεί χάος, πράγμα που θα θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα της χώρας, του έθνους και του κράτους, το οποίο συγκεντρώνει διάφορες εθνοτικές ομάδες». O εισαγγελέας εκφράζει με τον πιο πιστό τρόπο τους φόβους της «παλαιάς» Τουρκίας ότι η ΕΕ σημαίνει αλλαγές και μεταρρυθίσεις, άρα ορισμένες δυνάμεις πρέπει να αντιδράσουν με όλα τα μέσα. Η αναφορά στη Συνθήκη του 1923 είναι το εργαλείο που προσπαθεί να δώσει λαϊκό βάθος στο κόμμα ή στα ακροδεξιά ρεύματα της «ανατολικής» Τουρκίας. Ο εισαγγελέας κινδυνολογεί ότι μέσω της ΕΕ θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και η χώρα θα οδηγηθεί στο διαμελισμό. Αυτό το κλίμα που για δεκαετίες καλλιεργούσαν στο σχολείο και την κοινωνία οι κεμαλιστές, σήμερα το αγκαλιάζει το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης. Ο κεμαλισμός δημιούργησε το κλίμα της φοβίας απέναντι στην απειλή που συνιστούσε η ευρωπαϊκή Δύση απέναντι στον τουρκικό χώρο ή και μερικώς συνιστά και σήμερα η ΕΕ για το κόμμα του Ν. Μπαϊκάλ. Το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης πάει ένα βήμα πιο μακριά λέγοντας αυτά πάνω στα οποία προσπαθούν να ισορροπήσουν οι κεμαλιστές του Ν. Μπαϊκάλ και η λέσχη των στρατηγών (λ.χ. ένταξη στην ΕΕ αλλά με σεβασμό στην τουρκική «ιδιαιτερότητα»…).