Τρείς μύθοι και μια αλήθεια
Μύθος πρώτος: ο μαγικός αριθμός των 1.4 δις. Πολλοί αναζητούν εναλλακτικές λύσεις για να βρεθεί το ποσόν ώστε να αποφευχθεί η αποκρατικοποίηση των τριών ημικρατικών οργανισμών (ΑΗΚ, CYTA, ΑΛΚ). Όσοι τον υποστηρίζουν παραβλέπουν ή προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα του 1.4 δις δεν είναι αριθμητικό. Η τρόικα δεν έθεσε το ζήτημα του συγκεκριμένου ποσού για να ψάχνουμε εναλλακτικές λύσεις. Όλοι γνωρίζουν ότι είναι πολιτική επιλογή των δανειστών να συρρικνωθεί το κράτος ως παραγωγός αγαθών και –σύμφωνα με τη ανάλυσή τους- να μεταφερθεί αυτή η δυνατότητα στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς και στο πιο ακραίο σενάριο της συλλογής των 1.4δις, η πρόταση θα απορριφθεί γιατί το επίμαχο θέμα αφορά την πολιτική και όχι τους αριθμούς.
Μύθος δεύτερος: τώρα πολλοί και σε πολλά επίπεδα αποδέχονται και ομνύουν στον εκσυγχρονισμό και την εξυγίανση των ημικρατικών οργανισμών. Το ερώτημα είναι σαφές: γιατί δεν εφάρμοσαν τον εκσυγχρονισμό και την εξυγίανση στους ημικρατικούς όταν ήταν στην εξουσία και μπορούσαν να κάνουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις; Ποια συνδικάτα αφιέρωσαν κάποιο χρόνο για να πείσουν τα μέλη τους ότι ένας ημικρατικός οργανισμός χρειάζεται να οργανώνει τον εκσυγχρονισμό με έργα; Αυτός ο μύθος θα ήταν αλήθεια αν στα χρόνια που προηγήθηκαν οι ίδιοι διατύπωναν εισηγήσεις, αν οι ίδιοι αγωνίζονται για τον εκσυγχρονισμό, αν αφιέρωναν λίγες δυνάμεις για να μειωθούν τα ελλείμματα, αν οι ίδιοι εφάρμοζαν διαφορετικές πολιτικές στον ουσιώδη χρόνο.
Μύθος τρίτος: οι κεντρικοί παίκτες σε πολιτικό και συντεχνιακό επίπεδο, εκείνοι που διεύθυναν την ορχήστρα στη μακρόσυρτη πορεία προς τον εκτροχιασμό, επιχειρούν να αλλάξουν τη βάση της συζήτησης και να στρέψουν την οργή των εργαζομένων προς το αποτέλεσμα, και όχι προς το αίτιο. Καθώς πολλά βασίστηκαν πάνω στους δύο πιο πάνω μύθους, έρχεται τώρα ο τρίτος για να προστατεύσει τους παράγοντες από τα απλά ερωτήματα της πλειοψηφίας των πολιτών. Ποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν από την εποχή της κατάκτησης της ημερομηνίας για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, το 1995, μέχρι τον εκτροχιασμό; Απάντηση δεν θα υπάρχει. Η «απάντηση» βρίσκεται στη διαστρέβλωση και την αμεριμνησία για να έχουν ρόλο οι πρωταγωνιστές της συγκάλυψης.
Η πρώτη και μόνη αλήθεια αφορά την κοινή γνώμη με κριτική σκέψη και προβληματισμό για το τι δεν πήγε καλά στη χώρα μας. Είναι μέγιστη αλήθεια ότι τραπεζίτες λεηλάτησαν τον τραπεζικό πλούτο και γι’ αυτό χρειάζεται η επιτάχυνση της δικαστικής διερεύνησης του μεγάλου σκανδάλου. Αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι πολιτικοί σε πλήρη σύμπλευση με τον συντεχνιασμό φόρτωσαν ημικρατικούς με ελλείμματα, με υπερπρονόμια, με διευθετήσεις. Μια απλή ματιά στις ετήσιες Εκθέσεις της Γενικής Ελέγκτριας της Δημοκρατίας (τελευταία «ματιά» ο ΚΟΑ) δείχνει πόσο και ποιοι έδειξαν ότι ήταν αρνητικοί απέναντι στον εξορθολογισμό του ημιδημόσιου τομέα, ήταν απέναντι σε κάθε προσπάθεια να αλλάξουν οι απίστευτες στρεβλώσεις στο δημόσιο τομέα, αλλά πρόθυμοι να γεμίσουν κάθε κενό στους ημικρατικούς οργανισμούς με κομματικές παρέες στο όνομα της ισορροπίας του «μια σου, μια μου».
Όταν δεν αντιμετωπίζεις τα πραγματικά προβλήματα που θέτει η κάθε εποχή και όταν κλείνεις τα μάτια στις προκλήσεις που μας περιβάλλουν, τότε όλα γίνονται πιο πολύπλοκα, συντελούνται πράγματα σε σκληρό περιβάλλον, γιατί γίνονται σε χρονικό σημείο που το κράτος δεν έχει διαπραγματευτική ισχύ, η λειτουργία του εξαρτάται από την επόμενη δόση της τρόικας. Η κίνηση, η εξέλιξη σε μια ανοικτή οικονομία δεν καθορίζεται μέσα σε «φρούρια». Αν δεν κινείσαι εσύ, κινούνται άλλοι και το παιχνίδι αποκτά πρωτοπόρους και ουραγούς.
Σήμερα μερικοί φροντίζουν να μεταθέσουν ευθύνες σε ώμους άλλων και σήμερα άλλοι δικαιώνονται. Πολλοί υποστηρίζαμε πριν από αρκετά χρόνια την πολιτική της μετοχοποίησης με την πλειοψηφία των μετοχών στο κράτος και με ισχυρή συμμετοχή των εργαζομένων. Παγερή σιωπή από όσους έβαλαν το λιθαράκι τους στη μακρόσυστη πορεία προς τον εκτροχιασμό γιατί οι προτεραιότητες ήταν παγερά άλλες.