Μια Κύπρος, δυο προτάσεις.
Τι ακριβώς κυοφορείται στο κεντρικό πυρήνα του πολιτικού μας αγώνα; Τι ακριβώς αναζητούν οι παρατάξεις με την διαρκή πολιτική τους αντιπαράθεση; Εδώ και καιρό αυτό που κυρίως αποτελεί το διακύβευμα της αντιπαράθεσης αφορά τη θέση της Κύπρου και των κοινωνικών τάξεων απέναντι στις εξελίξεις που η συγκυρία παράγει, είτε αυτή συνδέεται με το κυπριακό είτε στα ζητήματα της εναρμόνισης με τις άλλες, πιο προηγμένες χώρες-μέλη της ΕΕ. Τα ρεύματα της αντιπαράθεσης είναι πολύ πλατειά, υπερβαίνουν τα στενά ή τα παραδοσιακά κομματικά όρια και παίρνουν θέσεις σε όσα η συγκυρία δημιουργεί. Το ερώτημα «ποια Κύπρο οραματιζόμαστε», όπως είναι φυσιολογικό, δεν έχει τις ίδιες απαντήσεις. Η προοδευτική παράταξη επιζητά τις αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις, την πρόοδο. Η συντηρητική παράταξη είναι κλεισμένη στις αρνήσεις της και δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις κρίσιμες μεταβολές σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την πολιτική εξέλιξη η πλειοψηφία της κοινής γνώμης να στηρίζει μια πορεία αλλαγών και προσαρμογής σε μια νέα πολιτική εξέλιξη. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμισθεί ότι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν ακολουθεί τις κραυγές, δεν πείθεται από εκείνους που απλώς ομιλούν χωρίς να λένε τίποτα. Η κοινή γνώη παρακολουθεί την υπεροχή των επιχειρημάτων, όχι την καταγγελία των απόψεων, προσέχει τις απόψεις που προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις, όχι την καταγγελία σε πρόσωπα με διαφορετικές πολιτικές απόψεις.
Το κρίσιμο θέμα είναι εάν αυτά τα επιχειρήματα και αυτές οι προοδευτικές πολιτικές είναι εύκολα προσβάσιμες στον κάθε πολίτη έτσι που να αποδεικνύουν την ποιοτική τους υπεροχή.
Η προοδευτική παράταξη δεν μπορεί να είναι στενά παραταξιακή, ούτε «συγκεντρωτική». Χρειάζεται να είναι σταθερά πολυδιάστατη, με διαφορετικές γνώμες, πολυτασική, με αυτονομία σε επιμέρους αναφορές, και έτσι να θέτει τις προϋποθέσεις για να είναι και πλειοψηφική. Μόνο έτσι μπορεί περισσότερα, και μπορεί με καλύτερες προϋποθέσεις να νικήσει στο επίπεδο των ιδεών τις αναχρονιστικές απόψεις. Η νίκη στις προεδρικές εκλογές του 2008 είναι μια ιστορική καμπή. Αυτή η αλλαγή επιτρέπει στις προοδευτικές δυνάμεις να ανακτήσουν την ιδεολογική ηγεμονία, με συνεπή αντιπαράθεση με την πολιτική της εσωστρέφειας και της περιχαράκωσης. Είναι η ανεπάρκεια και τα λάθη των προοδευτικών δυνάμεων που έδωσαν στις συντηρητικές δυνάμεις τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική της «ατζέντα», να δημιουργήσουν ένα κλίμα εσωτερικής αντιπαράθεσης και να δημιουργήσουν ένα μοναδικό στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου κλίμα πολιτικού τυχοδιωκτισμού.Το πρώτο καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων σήμερα, είναι να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα –μαζί με την πλειοψηφία της κοινής γνώμης-και να φέρουν στο προσκήνιο τα μεγάλα ζητήματα της συγκυρίας: πολιτικές που να μειώνουν τις κοινωνικές ανισότητες, εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, κοινωνικές συμμαχίες που να βελτιώνουν το επίπεδο ζωής των μη προνομιούχων, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με έργα αλλαγές που να ανταποκρίνονται στην ιδιότητα της Κύπρου ως μέλους της ΕΕ, συνεπής προσπάθεια για επίλυση του κυπριακού με αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην ΕΕ.
Βασικό ευθύνη της προοδευτικής παράταξης είναι να κυριαρχήσει στις κυπριακές πολιτικές «αφηγήσεις» ως μια νέα συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων που μπορεί να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της συγκυρίας. Χρειάζεται με πειστικό τρόπο να προβάλουμε, να υπερασπιστούμε την ιδέα της πολυτασικής, προοδευτικής παράταξης, αυτής που μπορεί να προωθήσει τη θέση ότι το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο με σχέδια, συμμαχίες και κοινωνική κινητοποίηση μέσα από τις προοδευτικές λύσεις.