Αξιοποίηση χωρίς τρόικα

Είναι τουλάχιστον αστεία η συζήτηση που αναπτύσσεται στην Ελλάδα σχετικά με την περιουσία που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο. Στη συζήτηση κυριαρχούν τρεις λέξεις ανάλογα με την προσέγγιση: εκποίηση, ξεπούλημα, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Θεωρώ απόδειξη ακραίας μορφής παρακμής αυτή τη δημόσια συζήτηση με την ελληνική οικονομία σε αυτή την πασίγνωστη κατάσταση: έως το τελος του 2011το χρέος θα εναι 360 δις! Το έργο της αξιοποίησης της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου που για δεκαετίες παραμένει πεταμένη στα αζήτητα, είναι σημαντικό. Εκτιμώ ότι θα μπορούσε εδώ και καιρό να είχε αξιοποιηθεί για αναπτυξιακούς σκοπούς πολύ πριν εμφανιστεί η κρίση και πολύ πριν μιλήσει ή σιωπήσει η «τρόϊκα».

Σε όλη την ελληνική επικράτεια υπάρχουν πολυ σημαντικές κρατικές περιουσίες που για λόγους σχετικούς με τον τρόπο λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού στην Ελλάδα είναι αναξιοποίητες. Για παράδειγμα νεοκλασικά κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, παραμελημένες ακτές υπό την αιγίδα του ΕΟΤ, κρατικά ξενοδοχεία που είναι για δεκαετίες καταχρεωκοπημένα, υποδομές που μαραζώνουν όπως αρκετές εγκαταστάσεις του ΟΣΕ, ακίνητα που ανήκουν σε ιδρύματα άλλης εποχής όπως το ΠΙΚΠΑ, κτιριακές εγκαταστάσεις του δημοσίου που έχασαν τη σημασία τους λόγω αλλαγών στον τρόπο παραγωγής κλπ

Το δίλημμα δεν είναι αξιοποίηση ή εκποίηση αλλά αξιοποίηση ή αχρήστευση. Να αξιοποιηθούν ή να μείνουν για πάντα στον κάλαθο των αχρήστων; Η αξιοποίηση προσφέρει αναπτυξιακό ρυθμό, νέες θέσεις εργασίας, τόνωση της παραγωγικής διαδικασίας και σε τοπικό επίπεδο, επενδύσεις σε νέα αναπτυξιακά πρότυπα. Ασφαλώς για να αξιοποιήσεις κάτι πρέπει να γνωρίζεις πράγματα: την κυριότητα, την καταγραφή, τα χαρτιά να είναι εντάξει. Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει -ακόμα και για τα αυτονόητα- εύκολη λύση. Όλα είναι πολύπλοκα και το κόστος το πληρώσει η ελληνική οικονομία στο σύνολό της αφού αδρανής αναπτυξιακός πλούτος παραμένει στα συρτάρια.

Προσωπικά εκτιμώ ότι το κράτος είχε και έχει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο να διαδραματήσει. Το κράτος χρειάζεται να είναι στρατηγείο, να διαμορφώνει το πλαίσιο της ανάπτυξης, να διαμορφώνει κανόνες και να κατευθύνει τις κοινωνικές πολιτικές, να αναδιανέμει το παραγόμενο προϊόν, να ασκεί πολιτικές δικαιοσύνης, να σχηματίζει ένα δίχτυ προστασίας για τους μη προνομιούχους. Η επιχειρηματική δραστηριότητα μπορεί να γίνεται καλύτερα με κοινοπραξίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, από τον ιδιωτικό τομέα ή και με νέες μορφές ανάπτυξης όπως γίνεται με την επιτυχημένη λειτουργία του αεροδρομίου Ε. Βενιζέλος. Αυτός ο τριπλός συνδυασμός θα βοηθήσει στην παραγωγή περισσότερου εθνικού προϊόντος γεγονός που θα επιτρέψει την πραγματική ανάκαμψη της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας.