Αμηχανίες στο “ανάχωμα”.

Η αντίληψη που υπήρχε στην πολιτική μας ζωή στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου ήταν ρεαλιστική. Το κυπριακό δεν μπορούσε να φθάσει σε λύση γιατί οι διεθνείς συσχετισμοί ήταν καταθλιπτικοί. Το κυπριακό μπήκε στη μέγγενη της διπολικής σύγκρουσης γι΄ αυτό και ήταν συχνά «άθυρμα» στα ισοζύγια των διπολικών συμφερόντων. Σήμερα πολλά πράγματα αλλάζουν, το διεθνές σύστημα έχει πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις με την κατάρρευση του διπολικού σχήματος και την ανάδειξη της ΕΕ στο προσκήνιο. Αυτή η εποχή είναι η εποχή των θετικών προτάσεων και των εφικτών επιδιώξεων. Συνεπώς είναι μια αναχρονιστική πρακτική ορισμένα κόμματα να εμφανίζουν μια εκτός τόπου και χρόνου ρητορεία ότι δήθεν αποτελούν «ανάχωμα», ή «αντρόσιηιν» στο κυπριακό. Αυτή η ρητορεία συχνά κρύβει την αμηχανία απέναντι στη θετική πρόταση, και την άρνηση απέναντι στη δημιουργική πρωτοβουλία. Τέτοιες αντιλήψεις είναι βαθύτατα αντιπαραγωγικές γιατί στην εποχή ΕΕ καλείσαι να αναδείξεις τις αρετές της διαβούλευσης με τους εταίρους σου, την πειθώ των επιχειρημάτων σου και την ισχύ της πολιτικής σου επιρροής μέσα στον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στους 27. Δηλαδή να ασκήσεις πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι άξιον υπομνήσεως το ότι οι δυνάμεις που με έργα καταψήφισαν και αρνήθηκαν τους μεγάλους σταθμούς του μεγάλου ευρωπαϊκού αγώνα (1988, 1995, 1999) σήμερα ομιλούν για «αναχώματα» γιατί ούτε μπορούν ούτε θέλουν να προσαρμοστούν στη νέα εποχή. Εκφράζουν την πολιτική κουλτούρα της εποχής του Κινήματος των Αδεσμεύτων με ολίγη ρητορεία για το σήμερα για προφανείς ψηφοθηρικούς σκοπούς. Είναι γι’ αυτό που η ΕΕ δεν προσέχει την γνώμη τους, ούτε επιθυμεί να ασχολείται με ρητορικά σχήματα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Η ΕΕ ζητά σοβαρή συνεννόηση με τον παρόντα ιστορικό χρόνο και κυρίως διαμόρφωση ενός πλαισίου κινήσεων που και η ίδια θα είναι σε θέση να εκφράσει τη θετική της συνεισφορά. Είναι εύκολο να παίζει κανείς εκ του ασφαλούς απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Κύπρος. Είναι όμως εθνικά πιο ωφέλιμο να δίνεις τους μεγάλους αγώνες στα πραγματικά πολιτικά πεδία μάχης και όχι στις βολικές ατάκες της ακινησίας.