Απο το λυρισμό στην κινητοποίηση

Η συνήθεια γίνεται πολιτική και η πολιτική συνήθεια: κάθε καλοκαίρι με αφορμή τις επετείους τις σχετικές με την πρώτη και δεύτερη φάση από την τουρκική εισβολή, ακούμε από συνήθεια τα ίδια, τος ίδιους να ομιλούν με λυρισμό και συναίσθημα για τα δίαια του λαού μας και την αδικία ππου συντελείται εις βάρος του. Ο κανόνας είναι πασίγνωστος: πολιτικοί που δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, καταφεύγουν στην κενολογία, την αμετροέπεια, τις υπερβολές για να δείχνουν ότι κάτι έχουν να πουν. Έτσι η Κύπρος είναι ένας συνήθης τόπος για ασυμβίβαστες κορώνες που οδηγούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την επιδιωκόμενη. Στην πραγματική πολιτική διαπάλη, ελάχιστη σημασία έχει η καταγγελία ή η ρητορική κατατρόπωση των εχθρών. Μετρά η πρόταση, τα εφικτά σχέδια, οι συμμαχίες, για να αλλάξουμε τα πράγματα ή να λύσουμε προβλήματα. Μετρά μόνο το αποτέλεσμα, όχι η πρόθεση ή η διακήρυξη.

Είναι όμως αξιοπρόσεκτο ότι η κοινωνία μας, δεν αντιδρά σε αυτή την ατέρμονη διελκυστίνδα με την κενολογία και την αναποτελεσματικότητα. Αυτή είναι μια σαφής ένδειξη αδυναμία προσαρμογής στα νέα δεδομένα γιατί η επιφανειακή ρητορεία και η επίκληση στην ιδιαιτερότητα της Κύπρου, δεν οδηγούν στην αλλαγή. Συχνά οδηγούν σε επαναλήψεις, σε τυποποιημένα σχήματα που δεν βοηθούν την κοινή γνώμη να διαμορφώσει μια πιο σύνθετη σκέψη και έτσι να απαλλαγεί από τα στερεότυπα που οδηγούν στην ακινησία και την περιχαράκωση. Η παθητική αναμονή, η βουβή αγωνία, χρειάζεται να αλλάξουν περιεχόμενα.

Η καθημερινή επιστροφή στον παρωχημένο λόγο αποτελεί βασικό εμπόδιο στην ορθολογική διαχείριση κεντρικών προβλημάτων της Κύπρου. Στην αντίποδα αυτής της σκέψης βρίσκεται η σχεδιασμένη προοδευτική δράση, αυτή που κατανοεί ότι χωρίς κίνηση, χωρίς αμφισβήτηση της ισορροπίας πραγμάτων που επέβαλε η κατοχή, δεν θα πάμε πουθενά. Τα παραδείγματα είναι γνωστά: Αμμόχωστος και «Πρωτοβουλία για την Αμμόχωστο», Κοντέα, παρεμβάσεις της Επιτροπής για την Πολιτιστική Κληρονομιά, ανασυγκρότηση της μονής του Απ. Ανδρέα κλπ.

Αν θέλουμε την ανατροπή, αν θέλουμε το μέλλον μας να είναι διαφορετικό από το παρελθόν μας τότε δεν αρκεί ο συναισθηματικός λόγος και η επίκληση στο δίκαιο. Αυτά είναι σωστά και αναγκαία στοιχεία. Δεν αρκούν. Στην πολιτική διαπάλη μετρά το σχέδιο, η θέληση, η κινητοποίηση.