Αποκρατικοποιήσεις μετ’εμποδίων!

Το νομοσχέδιο περί αποκρατικοποιήσεων απορρίφθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2014 με 25 ψήφους υπέρ, 25 κατά και με 5 αποχές. Υπέρ ψήφισαν οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, 3 βουλευτές του ΔΗΚΟ (Ν. Παπαδόπουλος, Σοφοκλής Φυττής και Γιώργος Προκοπίου) ο βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ Δημήτρης Συλλούρης και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας.

Εναντίον ψήφισαν οι βουλευτές του ΑΚΕΛ, της ΕΔΕΚ, ο βουλευτής των Οικολόγων και η Συμμαχία Πολιτών. Απείχαν πέντε βουλευτές του ΔΗΚΟ (Μάριος Κάρογιαν, Αθηνά Κυριακίδου, Φύτος Κωνσταντίνου, ʼΑγγελος Βότσης και Αντώνης Αντωνίου).

Αυτή η απόφαση της κυπριακής βουλής να απορρίψει το νομοσχέδιο σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις των τριών ημικρατικών οργανισμών της ΑΗΚ, της ΑΛΚ, και της Αρχής Τηλεπικοινωνιών θέτει ένα γενικότερο πολιτικό ζήτημα. Η αντίληψη ότι μπορώ να καταψηφίζω χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να πω τι προτείνω ή πώς θα προχωρήσουμε από εδώ και πέρα ή με τι αντικαταστήσω αυτό που απορρίπτω. Πολύ απλά αν η Κύπρος καταστρατηγήσει συμβατικές υποχρεώσεις που ανέλαβε προς την τρόικα, αυτό σημαίνει διακοπή της σύμβασης, άρνηση οργάνωσης των κινήσεων για εκταμίευση της επόμενης δόσης κοκ. Όσοι αισθάνονται ότι με άνεση μπορούμε να πάμε προς τα εκεί, είναι χρήσιμο να το πουν! Αν αυτή είναι η πρότασή τους, τότε θα ήταν αναγκαίο να αναλάβουν ορισμένες ευθύνες απέναντι στους εργαζόμενους, στην κοινωνία συνολικά, και κυρίως απέναντι στο μέλλον της κυπριακής οικονομίας.

Θεωρώ ότι η κυβέρνηση θα κάνει το αυτονόητο και θα επαναφέρει το νομοσχέδιο στη Βουλή με κάποιες αλλαγές. Αυτό είναι αναγκαίο καθώς οι ημερομηνίες τρέχουν και χρειάζεται να είμαστε σοβαροί όταν αναλαμβάνουμε διεθνείς ευθύνες. Δεν θα έπρεπε να είμαστε εξίσου σοβαροί με τον εαυτό μας; Η απάντηση δυστυχώς λέει ότι χρειαζόμαστε ακόμα να διανύσουμε δρόμο: όταν καταψηφίζεις και δεν ψηφίζεις, όταν αρνείσαι και δεν προτείνεις, όταν αισθάνεσαι καλά που δεν περάσε το νομοσχέδιο αλλά δεν έχει τι να περάσεις ως εναλλακτική λύση, τότε χρειάζεται να δούμε τα πράγματα διαφορετικά και με επείγοντα χαρακτήρα.

Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθά η κριτική ανάλυση του Κ. Σημίτη: «η οικονομική εξέλιξη δεν είναι, όπως, ίσως όλοι θα θέλαμε, μια εξέλιξη χωρίς προβλήματα, όπου η κάθε μέρα που διαδέχεται την άλλη φέρνει αυτόματα και μια βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Η οικονομική ανάπτυξη έχει προβλήματα και δυσκολίες. Χρειάζεται προσπάθεια και κόπο. Η προσπάθεια αυτή δείχνει χειροπιαστά αποτελέσματα όταν υπάρχουν αναπτυξιακοί στόχοι, αναπτυξιακή πολιτική και θέληση να οδηγήσουμε τη χώρα σε ψηλότερο επίπεδο», (Κ. Σημίτης, «Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης», Εκδόσεις «Γνώση», έκδοση μαζί με Ν. Γκαργκάνα, Τ. Θωμόπουλο, Γ. Σπράο))