Αθήνα – Σκόπια με τα πόδια…

Στις 11 Ιανουαρίου ο απεσταλμένος του ΟΗΕ για το σκοπιανό Μ. Νίμιτς δήλωσε στα Σκόπια «ότι τα δύο μέρη προσεγγίζουν με σοβαρή και εποικοδομητική διάθεση το πρόβλημα της ονομασίας, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη θα επιδιώξω την εντατικοποίηση της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Με το ζήτημα της ονομασίας ασχολούμαι από το 1994 και δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για εντελώς νέες ιδέες. Τα πράγματα εξελίσσονται και θεωρώ ότι πάντοτε υπάρχει δυνατότητα για δημιουργία, ώστε να καταλήξουμε σε ένα θετικό συμπέρασμα. Παρουσίασα κάποιες ιδέες και στόχος είναι να βρεθεί μία λύση που θα ικανοποιεί τόσο τις κυβερνήσεις όσο και τους λαούς των δύο χωρών». Κληθείς να απαντήσει στο ερώτημα αν έπειτα από είκοσι χρόνια θεωρεί ότι υπάρχουν πιθανότητες για εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας, ο Μ. Νίμιτς απάντησε μονολεκτικά: «Ναι». Στις 9 Ιανουαρίου πήγε στην Αθήνα και συναντήθηκε με την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τον Α. Αθανασόπουλο του «Βήματος», (11/1/2013) «οι συζητήσεις του κ. Νίμιτς υπήρξαν πολύ λεπτομερείς όπως ο ίδιος παραδέχθηκε... στο τραπέζι βρέθηκαν οι ιδέες του κ. Νίμιτς που πάντως – και παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα – είναι πολύ πιο καλά μορφοποιημένες από ότι ο ίδιος θέλει να λέει σε μία μορφή πακέτου που ο ίδιος πιστεύει ότι είναι ελκυστικό και καλύπτει τις ανησυχίες των δύο κρατών».

Η σημερινή κατάσταση κοστίζει και στους δύο: η Αθήνα κάνει διπλωματικο αγώνα χωρίς συμμαχίες στο διεθνή χώρο, καμμία χώρα δεν συμμερίζεται την εγκατάλειψη του πακέτου Πινέιρο που ικανοποιούσε τα ζωτικά της συμφέροντα, πάνω από εκατό χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ενώ το κράτος των Σκοπίων συναντά σοβαρά προβλήματα στις τρέχουσες διεθνείς φιλοδοξίες τους σε σχέση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η διαμάχη γύρω από το όνομα δεν απασχολεί σοβαρά κανένα διεθνή οργανισμό και όλοι κάνουν εκκλήσεις για πρόοδο και συμβιβασμό. Ειδικά για την Ελλάδα, είναι γνωστό, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων έχει αποδεχθεί -με μεγάλη καθυστέρηση- τη λύση της σύνθετης ονομασίας κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Η αργή διπλωματία που εφαρμόζει ο Μ. Νίμιτς έχει τριπλή ερμηνεία: η πρώτη μπορεί να είναι ότι ο Μ. Νίμιτς συντηρεί με τεχνητές ενέσεις αισιοδοξίας το αδιέξοδο δικαιολογώντας τον ειδικό του ρόλο, μια άλλη εξήγηση είναι πώς έτσι με την αργή διπλωματία θα ωριμάσει κάποια στιγμή κάποια σύνθετη λύση, και, μια τρίτη, πως η οικονομική κρίση και τα υπέρτερα οικονομικά συμφέροντα ίσως βοηθήσουν στη δημιουργία μιας πιο σαφούς εικόνας υπέρ της σύνθετης ονομασίας στην κοινή γνώμη των δύο χωρών.

Ο Μ. Νίμιτς βλέπει κάποια λύση αλλά ουσιαστικά είναι τα δύο μέρη που έχουν την ευθύνη να σηκώσουν τη διαπραγμάτευση με απ’ ευθείας επαφές ανάμεσά τους. Ο ίδιος έχει εξαντλήσει την αποστολή του, και, αν τα δύο μέρη αναλάβουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί, ο ρόλος Νίμιτς γίνεται συμπληρωματικός. Αυτό πιστεύω ότι χρειάζεται να κάνουν οι δύο πλευρές: να διαμορφώσουν ισχυρή θέληση για να αποδεχθούν μια σύνθετη ονομασία για το όνομα του κράτους των Σκοπίων, και έτσι, να κτίσουν μια πολιτική καλής γειτονίας προς όφελος των δύο λαών, της ανάπτυξης και της συνεργασίας στα Κεντρικά Βαλκάνια.