Διπλά πυρά για τον Ταλάτ.

Η πολιτική ηγεμονία Ταλάτ συγκεντρώνει ορισμένα αξιόλογα χαρακτηριστικά. Πολιτικός με μαρξιστική παιδεία έδωσε στα χρόνια της κυριαρχίας Ντενκτάς όλο το βάρος στην οργανωτική επιτυχία του Ρεπουπλικανικού Τουρκικού Κόμματος (ΡΤΚ). Τόσο  ο οργανωτικός μηχανισμός του, όσο οι συνδικαλιστικές του βραχίονες στους  χώρους εργασίας πέτυχαν τους βασικούς στόχους. Αυτό του επέτρεψε να ηγηθεί με μεγάλη επιτυχία των μαζικών διαδηλώσεων (2003), που συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανατροπή του Ρ. Ντενκτάς. Με τη νίκη του το 2005 θέλησε να αλλάξει τα πρόσωπα κλειδιά του ντενκτασικού βοναπαρτισμού με το διορισμό προσώπων της προσωπικής του επιρροής σε τομείς –κλειδιά της τ/κ κοινωνίας. Το ιδιάζον σύστημα εξουσίας στα κατεχόμενα περικλείει πρόοδο και αδιέξοδα, μικρά βήματα αλλαγών που την ίδια στιγμή  δεν θα διαταράσσουν τις έως τώρα διαμορφωμένες  ισορροπίες ανάμεσα στην Άγκυρα και την τ/κ ηγεσία. Για παράδειγμα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κυρίως στο χώρο της εκπαίδευσης οργανώνουν συχνά κινητοποιήσεις διεκδικώντας αυξήσεις για τα μέλη τους. Η απάντηση Ταλάτ δείχνει και τα όρια της πολιτικής του: κάθε αύξηση σημαίνει περισσότερα χρήματα από την Τουρκία, άρα περισσότερη εξάρτηση του ιδίου από την Άγκυρα. Συνεπώς, αυτοσυγκράτηση.

 Σήμερα αυτός ο ιδιόμορφος τρόπος άσκησης της εξουσίας αντιμετωπίζει προβλήματα κυρίως στο συνδικαλιστικό επίπεδο και στο χώρο των οργανώσεων και κινήσεων με κύριο ενδιαφέρον το κυπριακό και την επίλυσή του. Είναι δύσκολο να ξεδιαλύνεις κανείς τις πολιτικές αντιπαραθέσεις από τις προσωπικές συγκρούσεις σε μια μικρής κλίμακας πολιτική ανθρωπογεωγραφία. Το μείζον ζήτημα είναι πως αυτή την περίοδο που το κυπριακό εισέρχεται σε φάση διαλόγου κορυφής η ηγεσία Ταλάτ βρίσκεται εν μέσω δύο πυρών. Από τη μια οι φιλοντενκτασικές δυνάμεις πυροβολούν αδιακρίτως κάθε κίνηση Ταλάτ για επανέναρξη συνομιλιών και από την άλλη οι πολυκερματισμένες δυνάμεις της αριστερής αντιπολίτευσης επικρίνουν τον Ταλάτ ότι «η εξουσία τον έχει χαλάσει», ότι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του,  και ότι έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης.

Σήμερα μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι η γοητεία Ταλάτ ανάμεσα στους τ/κ έχει υποχωρήσει. Αν για την κριτική που δέχεται από την δεξιά και την ακροδεξιά υπάρχει εξήγηση (λατρεύουν το «όραμα» Ντενκτάς, και ελπίζουν στον Τ. Ερτογρούλογλου το 2010), παραμένει ανεξήγητη η σκληρή κόντρα με τα μικρά κόμματα και ορισμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις της αριστεράς που έως χθες ήταν στο ίδιο στρατόπεδο με τον τ/κ ηγέτη. Ο Ταλάτ έχει κάθε συμφέρον να τα βρει με τους έως χθες συνδικαλιστές «του», να συνεργαστεί με ανεξάρτητους προοδευτικούς πολιτικούς όπως ο Μ. Ακκιντζί, και να ανοίξει διάλογο με τους μικρούς σχηματισμούς που θα μπορούσαν να του δώσουν υποστήριξη στο κυπριακό. Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Ενδεχομένως οι πραγματικές εξελίξεις στο κυπριακό μπορούν να δώσουν την ευκαιρία για καλύτερες συνεννοήσεις…