Εκκλησία και Εκλογές

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς το αδιέξοδο στην εκκλησία: ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος εδώ και τρία χρόνια δεν είναι σε θέση να ασκήσει τα καθήκοντά του, συνεπώς η κυπριακή εκκλησία παραμένει χωρίς ηγούμενο. Τι  έπρεπε να γίνει; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ένας τρόπος υπήρχε για να προχωρήσουν τα πράγματα. Συναίνεση ανάμεσα στους ιεράρχες ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να είχαν γίνει εκλογές ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση.  Ότι δεν γίνεται ή δεν εξελίσσεται στην ώρα του μάλλον σαπίζει. Από αυτό το σύμπτωμα φαίνεται να ταλανίζεται η εκκλησιαστική ιεραρχία. Για το μέσο πιστό είναι ακατανόητη η επιμονή σε σχήματα παραλογικής που ευτελίζουν τη δημόσια εικόνα της. Έχω την άποψη ότι η   κοινή γνώμη έχει μια σαφή εικόνα στο τι πρέπει να γίνει: η πλειοψηφία κατανοεί πως κάτι πρέπει να γίνει ειδάλλως όλα θα προχωρούν προς τα πίσω. Μπορεί ορισμένοι ιεράρχες να παρεμποδίζουν εξελίξεις επειδή τα κουκιά δεν βγαίνουν. Εάν δεν βγαίνουν σήμερα πώς θα βγουν αύριο; Συνεπώς  είναι προς το συμφέρον όλων των τάσεων μέσα στην ιεραρχία να λειτουργήσουν μέσα σε πνεύμα συναντίληψης  ώστε να διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχιεπισκόπου. Οι προφάσεις, τα παίγνια και το «κατενάτσιο» ζημιώνουν  μόνο όσους  τα ακολουθούν. Είναι κατανοητό και ανθρώπινο πως το πρώτο διάστημα της ασθενείας του αρχιεπισκόπου να υπήρχε κάποια ταλάντευση, ένας προβληματισμός, κάποια βραδυπορία ως προς το τι δέον γενέσθαι.  Σήμερα κανένα από αυτά δεν δικαιολογείται αφού ο χρόνος έχει ξεπεράσει τους αρχικούς δισταγμούς και η λύση των εκλογών εκδηλώνει  και τον πρέποντα σεβασμό προς τον ασθενούντα αρχιεπίσκοπο.

Η συνάντηση της Ιεράς Συνόδου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στις 10 Νοεμβρίου 2005 μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά αλλά όλα θα ήταν καλύτερα εάν μόνοι τους οι κύπριοι ιεράρχες με δικές τους πρωτοβουλίες  έλυναν το πρόβλημα. Έστω και έτσι το κύρος του Βαρθολομαίου μπορεί να είναι καταλυτικής σημασίας αφού τα μικρά επιχειρήματα περί κουκιών μάλλον δεν θα εκτεθούν ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Είναι το κλειδί για την επόμενη ημέρα: μια εκκλησιαστική ηγεσία που τραυματίζει το κύρος της για μεγάλο χρονικό διάστημα  δύσκολα μπορεί να ξανακερδίσει την τραυματισμένη αξιοπιστία της. Είναι απογοητευτικό ότι ορισμένοι ιεράρχες αντιγράφουν –αν δεν πρωτοπορούν-τις πιο μικρές στιγμές του κυπριακού «μικροκομματισμού», όπου το συνολικό συμφέρον του τόπου τίθεται σε δεύτερη μοίρα χάριν των προσωπικών μικροϋπολογισμών.

 Ο ορθολογισμός μπορούσε και μπορεί να δώσει λύσεις. Από την ορθολογική  διαχείριση μιας κρίσης όλοι  κερδίζουν γιατί μια ηγετική ομάδα με ευρύτερη καταξίωση προσφέρει πόντους αξιοπιστίας στη συνολική εκκλησία.

Αυτό  παραμένει στην κορυφή του παγόβουνου: η κυπριακή εκκλησία δεν εμπνέει, δεν εξελίσσεται , παραμένει σε μια στάσιμη αντίληψη απέναντι σε μεγάλα σύγχρονα πνευματικά φαινόμενα. Η ομφαλοσκόπηση  δεν βοηθά: η εκκλησία της Κύπρου χρειάζεται να βγει έξω από τον φαύλο κύκλο της εσωστρέφειά της για να δει την κοινωνία και την αποστολή της με διαφορετικό φακό. Πρώτο βήμα γι’αυτό είναι να λύσει το σημερινό αδιέξοδο με την διενέργεια εκλογών για ανάδειξη νέου αρχιεπισκόπου.