Ευρωεκλογές στη σκιά του 2023

Οι Ευρωεκλογές ελάχιστο ενδιαφέρον είχαν για τους συγγραφείς σεναρίων στο Προεδρικό. Γι’ αυτο και τις οργάνωσαν με τον «τρόπο του 2023», δηλαδή διεξήγαγαν μια καμπάνια κομμένη και ραμμένη στη γραμμή του Ν. Αναστασιάδη για τρίτη προεδρική θητεία. Η εφαρμογή της έδειξε την πλήρη «υπόκλιση» της ηγετικής ομάδας στον ΔΗΣΥ, και προσωπικά του Α. Νεοφύτου, στους προεδρικούς σχεδιασμούς. Η καμπάνια γέμισε εθνικολαϊκίστικες κορόνες. Υπογραμμίζω τον σχεδιασμένο εξοβελισμό της «κληριδικής σχολής», (με εξαίρεση την αξιοπρεπή στάση της Κ. Κληρίδη), ώστε το πλέγμα των δυνητικών συμμάχων γύρω από τον Ν. Αναστασιάδη στις διεργασίες για το 2023 να έχει τον πρώτο λόγο. Οι δυνάμεις αυτές με τις οποίες το Προεδρικό έχει καταστεί προνομιακός συνομιλητής (απ’ ευθείας ή με αντιπροσώπους), έχουν ονοματεπώνυμο: Ο Αρχιεπίσκοπος, το ΕΛΑΜ, διάφορες προσωπικότητες που βλέπουν το άστρο τους να σβήνει, μέρος της ηγεσίας κομμάτων υπό κατάρρευση, διάφοροι εκκλησιαστικοί παράγοντες, όπως ο Πάφου Γεώργιος- με τον καθοριστικό του ρόλο στις Ευρωεκλογές-, ιδιαίτερα στην επαρχία «του» και βεβαίως με τις «έμμεσες» αγορές πακέτων από μετοχές σε διάφορα ΜΜΕ.

Στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η δυνητική συγκρότηση μιας νέας δεξαμενής ψήφων η οποία θα έχει ως στόχο το να ξεπερνά το 50%, είτε σε συνεργασία πρώτου γύρου, είτε αφού καταγράψουν τα ποσοστά τους, να συναντηθούν στο δεύτερο.

Ο Α. Νεοφύτου διεξήγαγε την πιο αναχρονιστική εκλογική καμπάνια των τελευταίων ετών, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις επιθυμίες του Προεδρικού. Αποδέχθηκε με τον πιο φθηνό τρόπο το νέο του ρόλο: πρακτικά αυτόν του «αντιπροέδρου» του ΔΗΣΥ. Στοχοποίησε με διάφορες ασυναρτησίες την υποψηφιότητα Ν. Κιζίλγιουρεκ, ενοχοποίησε την ψήφο των τ/κ τρέφοντας κρυφές ελπίδες, όπως:

Πρώτο, να ωθήσει στην κορυφή της λίστας του ΑΚΕΛ τον Ν. Κιζίλγιουρεκ ως τον «αποδέκτη» της δικής του επίθεσης,

δεύτερο, να απωλέσει το ΑΚΕΛ τη δεύτερη έδρα η οποία, με βάση την ρύθμιση στα υπόλοιπα, θα κατέληγε στο ΕΛΑΜ, και,

τρίτο, με βάση τις εντολές του «εγκεφάλου» της καμπάνιας, να περιορίσει τις δυνατότητες χειρισμών του ΑΚΕΛ για τις ζυμώσεις για τις επόμενες προεδρικές.

Ο Α. Νεοφύτου έπαιξε και έχασε με την θεαματική πτώση στο 9% των ποσοστών του ΔΗΣΥ. Αγνόησε το γεγονός ότι αυτοί στους οποίους έδωσε «εξετάσεις» υπακοής, αργά ή γρήγορα, θα τον οδηγήσουν στο περιθώριο, με το διορισμό νέου, ταλαντούχου στο κυνήγι, αναπληρωτή του. Γνωρίζουν στο Προεδρικό ότι ο Α. Νεοφύτου, γνωρίζει άριστα το τι ακριβώς έγινε στον Κρανς Μοντάνα και γνωρίζουν πως αν μιλήσει, (κάτι που πράττει σε ιδιωτικού χαρακτήρα συναντήσεις) το παραμύθι Αναστασιάδη θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο ως ένα καπνογόνο πάνω σε λεμεσιανό πύργο.

Από τη άλλη πλευρά, εκτιμώ ότι το ΑΚΕΛ κάτω από την ηγεσία του Α. Κυπριανού διακρίνεται για τη σοβαρότητα και τη συνέπειά του στο κυπριακό. Η κίνησή του να προτείνει ως υποψήφιο Ευρωβουλευτή τον Ν. Κιζίλγιουρεκ υπήρξε μια σημαντική ρωγμή στο τείχος της ακινησίας. Το ΑΚΕΛ διαθέτει ως ισχυρό κεφάλαιο την πολιτική του στο κυπριακό, την ίδια στιγμή που εμφανίζεται ιδιαιτέρως αδύναμο στα ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη και τη διαχείριση της οικονομίας. Αυτό το σημείο είναι λάθος να συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με την περίοδο Χριστόφια. Στη δική μου αντίληψη, συνδέεται με τη γενικότερη «συντεχνιακή» προσέγγιση του ΑΚΕΛ στα πράγματα, και ως εκ τούτου, αναδεικνύει την αδυναμία του να αναλύσει με πληρότητα τα σύγχρονα αναπτυξιακά φαινόμενα, τις οικονομικές αλλαγές σε μια εποχή με κύρια χαρακτηριστικά τα ανοικτά σύνορα, τη συμμετοχή στην ΕΕ, τις τεχνολογικές μεταβολές και τις ανατροπές στο χώρο της απασχόλησης. Αυτή η υστέρηση, περιορίζει το εύρος στη διαμόρφωση μιας στρατηγικής που θα οδηγεί στη συγκρότηση ενός συνασπισμού δυνάμεων για μια προοδευτική αλλαγή.

Η πλειοψηφία βλέπει, κυριολεκτικά άφωνη, τις επιδόσεις της σημερινής διακυβέρνησης. Καθώς η Κύπρος οδηγείται με γοργούς ρυθμούς στην οριστική διχοτόμηση, η κοινή γνώμη παρατηρεί τη δημόσια σιωπή των (κληριδικών) «βαρώνων» στον ΔΗΣΥ, οι οποίοι είναι λαλίστατοι μόνο σε ιδιωτικές συνομιλίες. Η αλλαγή είναι ώριμο αίτημα. Η προοδευτική αλλαγή είναι σκόπιμη. Με μια πολιτική ελευθερίας και επίλυσης στο κυπριακό, με μια πολιτική μεταρρυθμίσεων στο κράτος, με εκσυγχρονισμό των ημικρατικών οργανισμών με διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα τους, με δράσεις για την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, πρωτίστως με ένα σχέδιο για τη μείωση των ανισοτήτων και την ενίσχυση των μη προνομιούχων.

Η ηγεμονία σήμερα δείχνει, να γέρνει, μάλλον, προς την πλευρά Αναστασιάδη. Η ηγεμονία, ωστόσο, χάνεται, και βεβαίως η ηγεμονία αλλάζει κατεύθυνση, κερδίζεται. Μπορεί να κερδίσει την ηγεμονία μια νέα συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων; Λέω ότι, κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να κατακτήσει την πλειοψηφία και να φέρει την προοδευτικη αλλαγή. Η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να ακούσει μια νέα πρόταση, είναι ώριμη να στηρίξει μια σύγχρονη πρόταση εξουσίας.

Λάρκος Λάρκου