Η 8η Ιουλίου και το Κυπριακό

Κάθε απόφαση  στο κυπριακό είναι εξ ορισμού δύσκολη, πολύπλοκη. Κάθε απόφαση προκαλεί αντιδράσεις και η κοινή γνώμη δημιουργεί ρεύματα και διαφορετικές διαδρομές.

Η γνωστή συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 συνιστά, κατά την κρίση μου, μια ανάποδη συμφωνία. Σύμφωνα με τις πρόνοιες της 8ης Ιουλίου και σύμφωνα με τις προτάσεις της κυπριακής κυβέρνησης το κυπριακό πάει σε δεκάδες επιτροπές και υποεπιτροπές. Αυτή η επιλογή είναι συνταγή μόνο για τις δυνάμεις της σύγχυσης, βοηθά μόνο την  εις εις βάθος χρόνου πραγματική διάλυση του κυπριακού.

Το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι θέμα κάποιων τεχνικών επιτροπών αλλά είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα, θέλει συνεπή διαχείριση στο πιο υψηλό επίπεδο, αποφάσεις σε επίπεδο κορυφής.

Τα θέματα χαμηλής πολιτικής είναι καλό να τυγχάνουν διαχείρισης από επιτροπές που σε σύντομο χρονικό διάστημα να παράγουν πρακτικά αποτελέσματα σε ζητήματα της «καθημερινότητας» όπως η γρίππη των πουλερικών, η ασφάλεια των αυτοκινήτων, τα νοσοκομεία κλπ.

Αυτή η 8 Ιουλίου είναι από τη φύση της αδιέξοδη, γι’ αυτό και στην πράξη έχει καταρρεύσει. Για το αδιέξοδο της 8ης Ιουλίου του 2006 φέρει την ευθύνη η τ/κ πλευρά. Αρκεί μόνο να το καταγγέλλεις; Αφήνεις το χρόνο να περνά επειδή ευθύνεται ο Ταλάτ; Αφήνεις το χρόνο να δημιουργεί νέα τετελεσμένα εις βάρος των ε/κ;

Για το πραγματικό κυπριακό τα πράγματα μπορούν να δουλέψουν με νέους όρους. Όσοι επιμένουν σε ένα όχημα που δεν τραβά, είναι γιατί αμφιβάλλουν ή και αρνούνται από το φόβο του πολιτικού κόστους να αντιμετωπίσουν τα ουσιώδη. Μπορεί μια τεχνική επιτροπή λ.χ. να αντιμετωπίσει το ζήτημα της αποχώρησης του κατοχικού στρατού, της ασφάλειας, του περιουσιακού, των εγγυήσεων;

Ας σοβαρευτούμε: θέλουμε να παίζουμε με το χρόνο (δηλαδή να ξεγελούμε τον εαυτό μας) ή να δουλέψουμε με αυτοπεποίθηση μαζί με την ΕΕ για να αντιμετωπίσουμε τα ουσιώδη; Κανένας καταλύτης δεν δουλεύει από μόνος του. Αν θέλεις, αν έχεις εφικτές προτάσεις, αν έχεις αξιοπιστία τότε όλα δουλεύουν αλλιώς.