Η ατζέντα της σύγχυσης

Η πολιτική ατζέντα στην Κύπρο παρουσιάζει συμπτώματα μιας πολιτικής σύγχυσης. Η βασική ατζέντα συνήθως καθορίζεται από μια ανερμάτιστη δημόσια συζήτηση για οτιδήποτε προκύψει κάθε πρωί, συνήθως από όποιον φωνάξει περισσότερο. Η κυβέρνηση Χριστόφια κατά κανόνα ακολουθεί την ατζέντα που διαμορφώνει η «ευρεία αντιπολίτευση», στην οποία ανήκουν κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση απαντά, σχολιάζει, συμμετέχει σε αυτό τον φαύλο κύκλο που παραλύει κάθε σημαντική αναζήτηση.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς επιδιώκει στον τομέα της επικοινωνίας η κυβέρνηση αλλά εκτιμώ ότι αυτή η καθημερινή σύγχυση που υφίσταται ο πολίτης είναι μια κατάσταση μάλλον απροσδόκητη. Η δημόσια συζήτηση αφορά συχνά έριδες του παρελθόντος, προσωπικά καμώματα, ρεβανσισμό. Το ερώτημα τίθεται προς την κυβέρνηση αλλά θα μπορούσε να αφορά κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για το αύριο της Κύπρου. Ποιο μεγάλο θέμα μπορούμε να συζητήσουμε; Με ποιους όρους, με τι προτάσεις; Είναι αυτή συζήτηση για το αύριο της Κύπρου;

Η κυβέρνηση Χριστόφια δεν μπορεί να επηρεάσει τη δημόσια ατζέντα με κάποια κίνηση ή πρωτοβουλία της. Παραμένει χωρίς σχέδιο, στην ουσία σχολιάζει τις κινήσεις άλλων. Η παρατήρησή μου δεν αφορά μόνο τη δημόσια συζήτηση για το κυπριακό. Αφορά τα μεγάλα θέματα της εποχής: από την ανάπτυξη μέχρι την παιδεία, από τις ευρωπαϊκές πολιτικές μέχρι την μεταρρύθμιση στους ημικρατικούς οργανισμούς ή την οικονομική κρίση και τις πολιτικές για την υγεία. Αυτή η αδυναμία της κυβέρνησης να διαμορφώσει την ατζέντα, να ανοίξει μεγάλα θέματα, να κατευθύνει τη συζήτηση στα σημαντικά, επιτρέπει σε όποιον διαθέτει επιθετική ρητορεία να σέρνει τη συζήτηση στην πολιτική της σύγχυσης. Μπορεί σε ορισμένα κεφάλαια η κυβέρνηση να μην διαθέτει στρατηγική, άρα δεν μπορεί να έχει και επικοινωνιακή πολιτική. Όμως ειδικά η προσπάθεια που καταβάλλει στο κυπριακό υπονομεύεται καίρια από την αδυναμία της να εφαρμόσει στοιχειώδεις πολιτικές επικοινωνίας. Αυτή η κατάσταση, στο τέλος της ημέρας, εμποδίζει την προσπάθεια για τη διαμόρφωση μιας προοδευτικής στρατηγικής.

Η κοινή γνώμη, εκτιμώ ότι έχει βαρεθεί τις κραυγές, κλείνει τα αυτιά της στην προχειρότητα και τη συνθηματολογία. Ταυτόχρονα όμως επιθυμεί να δει σχέδια, σαφείς πρωτοβουλίες, βασισμένες στον ορθολογισμό και την τεκμηρίωση. Μια πολιτική που θέτει σημαντικούς στόχους, οφείλει να διαθέτει παράλληλα σχέδιο επικοινωνίας, να ενδιαφέρεται να ακούσει την κοινή γνώμη αλλά πρωτίστως να ενδιαφέρεται να διαμορφώνει το σκηνικό πείθοντας την πλειοψηφία να στηρίξει ενεργητικά την προσπάθειά της.