Η Εκδίκηση της “ΑΛΛΗΣ” Ελλάδας

Οι φλόγες που κατέκαψαν την Ελλάδα έφεραν στην επιφάνεια παλαιές και νέες ασθένειες του πολιτικού/διοικητικού της συστήματος.

Τρεις λόγοι, κατά την άποψή μου, ερμηνεύουν ως ένα βαθμό, την τραγωδία της Πελοποννήσου:

Α) Οι δομικοί/παραδοσιακοί: Συνδέονται με την απουσία κτηματολογίου (με ευθύνες ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), το συγκεντρωτισμό του διοικητικού συστήματος (η ΝΔ δεν ψήφισε το σχέδιο «Καποδίστριας»…), και ασφαλώς με την απληστία του κεφαλαίου «οικόπεδα, δασικές εκτάσεις, αυθαίρετα». Αίφνης έρχεται στη σκέψη μου ο Α. Τρίτσης. Άριστος ΥΠΕΧΩΔΕ το 1981, ο υπουργός που κατά τον Α. Παπανδρέου «έγραψε ιστορία». Σχεδίασε πολεοδομικά, κατεδάφισε αυθαίρετα, προσπάθησε. «Παραιτήθηκε» επειδή η εκλογική ανάγκη ήταν υπέρτερη του εθνικού οφέλους- ψήφοι από τους «αυθαιρετούντες» στην Αττική και το Ηράκλειο…

Β) Η αδυναμία της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα να έχει συνέπεια και συνέχεια. Η ΝΔ κυριολεκτικά άλλαξε τα φώτα στα Σώματα Ασφαλείας, την Πυροσβεστική ακόμα και στην Αντιτρομοκρατική. Ένα πολυδιάστατο σύστημα πολιτικής προστασίας και ασφάλειας που δούλεψε καλά επί Υπουργίας Μ. Χρυσοχοίδη, και πέτυχε πολύ καλά αποτελέσματα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, έγινε κομματικό εργαλείο για τα γαλάζια «παιδιά» της. Σήμερα η κομματική φαυλότητα στο χώρο ευθύνης του Β. Πολύδωρα (σημαντικά στοιχεία έδωσε στη δημοσιότητα ο Αλ. Παπαδόπουλος), πληρώνεται πολύ ακριβά.

Γ) Η ανικανότητα της καθ’ ύλην πολιτικής/διοικητικής ηγεσίας- Πολιτική Προστασία, Πυροσβεστική, απουσία ηγετικού συντονισμού και περιφερειακής δράσης . Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει τη γύμνια της-ειδικά ο βασιλιάς της. Έτσι ως φύλλον συκής ανακάλυψαν τις ασυναρτησίες περί «ασύμμετρης απειλής»…Πίσω από τα κούφια συνθήματα («επανίδρυση του κράτους» και «μεταρρύθμιση») δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο που να πηγαίνει την Ελλάδα μπροστά. Η αθλιότητα (προσλήψεις στην λεγόμενη «Οικολογική» Αστυνομία μέσα στον Δεκαπενταύγουστο…), δείχνει ποιες πολιτικές αφήνουν την Ελλάδα στην υστέρηση και χρειάζεται να αλλάξουν χωρίς καθυστέρηση…

Δεν μπορεί κανείς να διατάξει τις φωτιές να μην υπάρχουν. Αυτό που μετρά είναι να δουλέψει κανείς σοβαρά και επίπονα για να έχει την καλύτερη δυνατή ανταπόκριση σε μια κρίσιμη στιγμή. Να δοκιμάσει συστήματα μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, να δώσει στις τοπικές κοινωνίες νέα καθήκοντα και ευθύνες. Η θλίψη είναι απόλυτη. Δεν αρκεί. Μαζί της και η πολιτική οργή: η τραγωδία να δώσει τα κίνητρα για να αλλάξουν πράγματα. Οι πολίτες να πάρουν πρωτοβουλίες και τα κόμματα να δουν τις εξελίξεις με νέα ανάλυση. Εάν το κομματικό σύστημα βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα από αυτή την πύρινη τραγωδία, ας είναι -τουλάχιστον αυτό- ένα διαχρονικό μνημόσυνο για τα πολλά και αθώα της θύματα.