Η εκδίκηση του “διπλού” ΣΥΡΙΖΑ

Το ελληνικό ζήτημα παραμένει στην επικαιρότητα. Στις 22 Ιουλίου η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε με 230 «ναι», 63 «όχι» και 5 «παρών», το νομοσχέδιο με το δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων μέτρων για την οριστικοποίηση και υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης του τρίτου μνημονίου για την Ελλάδα, ύψους 85 δις ευρώ. Οι ειδήσεις είναι γνωστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιώντας την δύσκολη οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, υποσχέθηκε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα παροχών γνωστό και ως «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ύψους 12 δις, υποσχέθηκε να «σχίσει» τα μνημόνια και να κατατροπώσει τους «ντόπιους γερμανοτσολιάδες», σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, ένα μικρό κόμμα που σχηματίστηκε από το «αντιμνημονιακό» τμήμα της ΝΔ και όλα αυτά για να υπογράψει στις 12 Ιουλίου το τρίτο και βαρύτατο μνημόνιο στην εξέλιξη της κρίσης από το 2001 και μετά.

Εξ’ αυτού του λόγου ο Ξ. Γιαταγάνας γράφει στην ηλεκτρονική «Μεταρρύθμιση» σχετικά με το ελληνικό ζήτημα: «Είναι δύσκολο όμως να εξηγήσει γιατί ο Α. Τσίπρας τον Ιανουάριο αντιτάχθηκε λυσσαλέα σε μέτρα δύο δις ευρώ, γιατί τον Ιούνιο απέρριψε πρόταση 8 δις, και γιατί τώρα υποστηρίζει συμφωνία 13 δις. Πιο δύσκολο είναι να το εξηγήσει αυτό στο ίδιο του το κόμμα, γιατί η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση τον στηρίζει, και ορθά, σε αυτή την ύστατη προσπάθεια. Ας ελπίσουμε ότι θα ευοδωθεί, γιατί, διαφορετικά, θα μαζέψουμε μόνο συντρίμμια».

Οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ προκαλούν δέος: «Οι πραγματικές χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας έως το τέλος του 2018 ανέρχονται σύμφωνα με την έκθεση βιωσιμότητας του χρέους του ΔΝΤ σε 51,9 δισ. ευρώ. Για χρεολύσια απαιτούνται 29,8δισ. ευρώ, για τόκους 17,2 δισ. ευρώ ενώ στο πακέτο περιλαμβάνονται ποσά 7 δισ. ευρώ για την εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου και 7,7 δισ. ευρώ «μαξιλάρι» ασφαλείας για να καλύπτονται οι τρέχουσες ανάγκες. Το ΔΝΤ στο τελευταίο του σενάριο εκτιμά ότι τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις έως το 2018 θα είναι μόλις 2 δισ. ευρώ και το πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι στην τριετία 9,4 δισ. ευρώ. Εφόσον αποφασιστεί να εξοφληθούν τα δάνεια του ΔΝΤ από το ΕΣΜ θα απαιτηθούν 18-19 δισ. ευρώ. και τέλος για τις τράπεζες εξετάζεται το σενάριο της απευθείας ανακεφαλαιοποίησής τους από τον ESM. Οι ανάγκες τους θα προσδιοριστούν αργότερα μετά τα stress test που έχουν προγραμματιστεί για τον Αύγουστο» (ανταπόκριση ΚΥΠΕ από Νέα Υόρκη)

Σήμερα οι επιλογές Τσίπρα, αν και πολύ καθυστερημένες, είναι προς την σωστή κατεύθυνση γιατί η Ελλάδα απέφυγε την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Τον Α. Τσίπρα σήμερα στηρίζει η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Ένα ισχυρό τμήμα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (31 «κατά», 5 «παρών»), στην ψηφοφορία της 22ας Ιουλίου 2015 εξέφρασε ότι για χρόνια εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ- τέλος στα μνημόνια, στροφή σε νέες συμμαχίες, «ταξικό» μίσος κατά της ΕΕ, πρακτικά πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η αριθμητική της Βουλής των Ελλήνων δεν θα αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα -στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και στα κρίσιμα ζητήματα στήριξη από ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ με ισχυρές αποχές από την «Πλατφόρμα Λαφαζάνη». Οι εκλογές φαντάζουν αναπόφευκτες, αλλά και οι πρόωρες εκλογές θα προκαλέσουν νέα οπισθοδρόμηση. Εύκολη λύση δεν υπάρχει, αλλά από τη στιγμή που ο Α. Τσίπρας διέβη τον Ρουβίκωνα είναι προτιμότερη μια ανασυγκρότηση του σχήματος με μια κυβέρνηση ευρείας βάσης που να αντανακλά τους πραγματικούς συσχετισμούς επί του πρακτέου στα θέματα όπως ψηφίστηκαν από τους «230» στη Βουλή. Έτσι όπως είναι σήμερα οι κομματικοί συσχετισμοί κάθε απόφαση έχει ρίσκο, αλλά είναι είναι προτιμότερη από την πολιτική που διαιωνίζει αδιέξοδα και επιτείνει τις απορίες με επιλογές τύπου Χαϊκάλη στο κυβερνητικό σχήμα.

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ του «όχι σε όλα» βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στην κυπριακή κοινή γνώμη, ένα μεγάλο τμήμα της οποίας υιοθέτησε την «αγωνιστική» γραμμή και τη ρητορεία του «σχίζω και πουλώ», πιστεύοντας ότι αυτά θα έδιναν ένα μάθημα στους «οπαδούς της λιτότητας και των μνημονίων». Όσοι αμφισβήτησαν τη λογική που υιοθετούσε για χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν της μόδας στην κυπριακή δημόσια ατζέντα. Όσοι πρότειναν μια διαφορετική πολιτική, όσοι υποστήριζαν σταθεροποίηση, ανάπτυξη και μεταρρύθμιση, αντί περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αγνοήθηκαν γιατί δεν βοηθούσαν στη μυθολογία σχετικά με την «ανατροπή» της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων. Ο χρόνος είναι πλήρης: τώρα είναι η σειρά των οπαδών του «κυπριακού ΣΥΡΙΖΑ» να απαντήσουν στο απλό ερώτημα: σήμερα είναι με τον Τσίπρα ή τον Λαφαζάνη; Με το χειρότερο τρίτο μνημόνιο ή με τη δραχμή;