Η κρίση και η σπατάλη

Η οικονομική κρίση ανέδειξε πολλά από αδύνατα στοιχεία του μοντέλου ανάπτυξης που ακολούθησε για δεκαετίες η Κύπρος. Ένα από αυτά ήταν η πολυδιάσπαση, η σπατάλη, αντί η κοινότητα δράσης, η κοινή αξιοποίηση. Σε μια σειρά από πράγματα, συχνά κάθε κυπριακός φορέας (σωματείο, συντεχνία, ποδοσφαιρικό γήπεδο, γενικότερα υποδομές) διεκδικούσε το «δικό του», όχι «το κοινό μας». Έτσι αντί το κράτος να στηρίζει μόνο ότι είναι συλλογικό, κοινό σε υποδομές, βοηθούσε κάθε ξεχωριστή πρωτοβουλία σε τοπικό επίπεδο.

Σήμερα, μετά από την κυριαρχία αυτής της πρακτικής για δεκαετίες,  η Κύπρος είναι γεμάτη από δεκάδες υποδομές που υπάκουαν στον κανόνα του «δικού» μας, όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει σε κάθε σημείο της Κύπρου.

Συνδικάτα, σωματεία, οργανώσεις, προσφυγικές οργανώσεις βρήκαν κρατική αρωγή να συνεχίσουν μια πρακτική που θεωρήθηκε από πολλούς ως «κανονική». Δεν ήταν: η σπατάλη πόρων φαινόταν ασήμαντη όταν τότε γινόταν. Σήμερα που όλα μετρούν γιατί όλα αλλάζουν πολλοί έχουν την ευθύνη να ξανασκεφτούν το ζήτημα. Πιο ειδικά: δεν χρειάζονται δύο γήπεδα, δύο διαφορετικών σωματείων συχνά δίπλα δίπλα στην ίδια κωμόπολη. Δεν χρειάζονται δύο συντεχνιακά οικήματα δίπλα-δίπλα συχνά στον ίδιο συνοικισμό. Δεν χρειάζεται ο παλιός  «κανόνας», ο καθένας το δικό του «στέκι».

Η συγκατοίκηση των διαφορετικών είναι πολιτικά πιο συνθετική. Ενώνει αλλά ταυτόχρονα και συμφέρει!  Όλοι μαζί και διαφορετικοί είναι μια πιο πρακτική αρχή που δυναμώνει την κοινοτική αλληλεγγύη και ενισχύει την κρατική πολιτική σε μια περίοδο οικονομικής περισυλλογής.  Το κράτος οφείλει να θέσει τις αρχές και τις προτεραιότητες: μπορεί να στηρίζει ότι είναι συλλογικό, γενικό, «κοινοτικό» και να απορρίπτει ότι είναι μεμονωμένο, «ατομικό», ξεχωριστό. Αν το απορρίπτει σημαίνει να το εντάσσει σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο που συνεπάγεται να θέσει νέους κανόνες…