Η κρίση τους φέρνει πιο κοντά.

Τρεις διασκέψεις κορυφής μέσα σε λίγες ημέρες, δίνουν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία σε σχέση με τις παγκόσμιες ισορροπίες ισχύος. Μέσα στις πέντε πρώτες μέρες του Απριλίου είχαμε τη Σύνοδο των G20 στο Λονδίνο, τη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο, και τη συνάντηση των «27» της ΕΕ με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα στην Πράγα. Αναμφίβολα δεν μπορεί να συντελεστεί μέσα σε τόσο λίγο διάστημα κάτι αξιόλογο, ούτε μπορεί να αλλάξει η δομή ισχύος σε παγκόσμιο επίπεδο επειδή έγιναν τρεις σύνοδοι κορυφής. Ωστόσο, ουδείς μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οδήγησε σε συμβιβαστικές συμπεριφορές ανάμεσα δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία με στόχο την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στη Σύνοδο του Λονδίνου. Τρεις παράγοντες, κατά τη γνώμη μου, συντελούν ώστε να παρατηρούνται ορισμένες μεταβολές στο διεθνές σκηνικό: πρώτο η πίεση που ασκεί σε όλες τις οικονομίες η οικονομική κρίση, δεύτερο, η θέληση της ΕΕ να ασκήσει περισσότερη εξωτερική πολιτική (Συνθήκη της Λισσαβόνας, Κόσσοβο, Μ. Ανατολή, κυπριακό), και τρίτο, τα ανοίγματα που επιχειρεί ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα σε χώρες όπως το Ιράκ, το Ιράν και η Συρία, και σε άλλη θεματολογία το άνοιγμα στον κόσμο του Ισλάμ και η μείωση της έντασης με την Κούβα).

Είναι ολοένα και πιο φανερό ότι επί εποχής Μπους η ηγεμονία των ΗΠΑ εκφράστηκε με τον πιο άθλιο κυνισμό («όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας») και με άσκηση πιέσεων με στόχο την ευθυγράμμιση χωρών πάνω στις μονομερείς και τυχοδιωκτικές επιλογές της Ουάσιγκτον στα ζητήματα της τρομοκρατίας, του Ιράκ, και του Ιράν, ακόμα και της διατήρησης της κόλασης βασανιστηρίων στο Γκουαντάναμο. Σήμερα φαίνεται να εκφράζεται μια διαφορετική προσέγγιση από τον Μ. Ομπάμα η οποία από τη μια επιδιώκει να διατηρήσει την παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ αλλά, με τα έως τώρα δείγματα γραφής, φαίνεται να επιδιώκει κάποιας μορφής συνεννόηση και όχι επιβολή των απόψεών του πάνω στους δυτικούς συμμάχους του. Ασφαλώς χρειάζονται περισσότερα δείγματα γραφής για να βγάλουμε ακριβή συμπεράσματα για το πώς εξελίσσεται η εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Ωστόσο, ορισμένα δείγματα γραφής επιτρέπουν να διατυπωθεί η άποψη ότι σήμερα η διαβούλευση ανάμεσα σε ισχυρές πρωτεύουσες φαίνεται να κερδίζει περισσότερο χώρο όπως είδαμε στη Σύνοδο των G20 στο Λονδίνο. Θα χρειαστεί χρόνος για να έχουμε οριστικές κρίσεις αλλά ορισμένες ενδείξεις θέλουν την πειθώ να κερδίζει περισσότερους πόντους στις συναντήσεις με υπερεθνική ατζέντα όπως οι διασκέψεις στο Λονδίνο και την Πράγα.