Η Κύπρος, η Γαλλία και οι ευρωτουρκικές σχέσεις

Γιατί μπλοκάρει ένα κράτος-μέλος μια εσωτερική διαδικασία στην ΕΕ; Προφανώς για να εκφράσει κάτι, να κερδίσει κάτι, να ανταλλάξει κάτι! Αν παγώνεις μια διαδικασία στην ΕΕ, σημαίνει ότι γνωρίζεις γιατί το κάνεις και πότε ακριβώς αίρεις τη διαφωνία σου,-όταν το κέρδος είναι πιο πάνω από τη μη συναίνεση!. Αυτή η πρακτική έχει αποδειχθεί παραγωγική στο παρελθόν και υπηρέτησε ζωτικά συμφέροντα της Κύπρου. Τι, όμως, σήμερα ζητά η Κύπρος από το πάγωμα ενταξιακών κεφαλαίων της Τουρκίας; Θεωρώ ότι σωστά η Λευκωσία στο παρελθόν πάγωσε ορισμένα κεφάλαια της Τουρκίας. Πώς όμως αξιοποίησε αυτή την κίνηση; Ζήτησε κάτι, διαπραγματεύτηκε κάτι; Είχε κάποιο πλάνο, βρήκε συμμάχους, πέτυχε κάτι; Το σημερινό τέλμα στις συνομιλίες για το κυπριακό, δείχνει ότι το πάγωμα έγινε με «κριτήρια ΟΗΕ», όχι με ευρωπαϊκά κριτήρια, απλώς επιχειρήσαμε να δείξουμε αγανάκτηση, όχι να το χρησιμοποιήσουμε για κάποιο διαπραγματευτικό αίτημα με συγκεκριμένο στόχο.

Η γενικότερη αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής της Κύπρου από το 2004 μέχρι σήμερα συνδέεται με την απουσία σοβαρής αντίληψης για το πώς δουλεύει το ευρωπαϊκό σύστημα και πώς να χρησιμοποιεί τα χαρτιά της στον κατάλληλο χρόνο. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το αθηναϊκό Βήμα, η Γαλλία εμφανίζεται «έτοιμη να ξεμπλοκάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την Τουρκία στο κεφάλαιο της περιφερειακής πολιτικής. Αν και ο Φρανσουά Ολάντ δεν έχει δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης» στην τουρκική υποψηφιότητα ένταξης στην ΕΕ, έχει επισημάνει πως πρέπει να κριθεί επί πολιτικών και οικονομικών κριτηρίων -σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος αποδεχόταν μόνο μία «ειδική σχέση» μεταξύ Τουρκίας και Ένωσης, σε καμία περίπτωση πλήρη ένταξη. Ο Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς δήλωσε στις 12 Φεβρουαρίου πως «το Παρίσι είναι έτοιμο σήμερα να συζητήσει το κεφάλαιο που φορά στην περιφερειακή πολιτική. Επιβεβαίωσα ότι είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε συνομιλίες για το κεφάλαιο 22» μετά από συνάντησή του  με τον Αχμέτ Νταβούτογλου στο περιθώριο συνόδου για τη Λιβύη στο Παρίσι. Γάλλος διπλωμάτης, τον οποίο επικαλείται το Reuters, έκανε λόγο για «ένα πολιτικό νεύμα, μία αρχή».

Ως γνωστόν, η Γαλλία έχει μπλοκάρει πέντε διαπραγματευτικά κεφάλαια, ενώ τώρα η  Τουρκία ελπίζει ότι «η Γαλλία θα άρει το βέτο της επί δύο κεφαλαίων διαπραγμάτευσης εν όψει μίας πιθανολογούμενης επίσκεψης του Φρανσουά Ολάντ στην Άγκυρα κάποια στιγμή εντός του 2013».

Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση η Κύπρος χρειάζεται να κάνει σκέψεις, να δει τις εξελίξεις ώστε, πρώτο, να μην ξεπεραστεί από αυτές, και, δεύτερο, να προσαρμόσει τις κινήσεις της πάνω σε νέα ενδεχόμενα. Η εξέλιξη αυτή σε σχέση με την πιθανότητα για μερική αναθεώρηση της γαλλικής στάσης απέναντι στην τουρκική υποψηφιότητα, αφορά απολύτως τη Λευκωσία. Δυστυχώς, η Λευκωσία ταυτίστηκε με την πολιτική Σαρκοζί, μια πολιτική που εξυπηρετούσε στενές εκλογικές του σκοπιμότητες, και ήταν (η πολιτική Σαρκοζί) σε πλήρη αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα της Κύπρου. Έτσι η Κύπρος «πανηγύριζε» παγώματα και «νίκες», την ίδια στιγμή που δεν μπορούσε να μεταφέρει το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ-Κύπρου-Τουρκίας σε μια επί της ουσίας συζήτηση που να αφορούσε το μέλλον των ευρωτουρκικών σχέσεων και την επίλυση στο κυπριακό. Αυτό δεν είναι παράξενο, η ιστορία του κυπριακού είναι γεμάτη από πανηγυρίζοντες ηττημένους.