Η Μεγάλη σιωπή των μικρών

Είναι ενυπωσιακό και ως τέτοιο έχει υπογραμμισθεί από πολλούς. Όσοι μεταβαίνουν στην Ειδική Επιτροπή που ερευνά τα αίτια που έφεραν την Κύπρο στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, («Επιτροπή Πική»)  ρίχνουν ευθύνες στους προηγούμενους, στους επόμενους, στο γείτονα και τον απέναντι. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται ουδείς μέχρι τώρα θέλησε να αναλάβει κάποιο μερίδιο ευθύνης, να πει ότι έγινε κάποιο λάθος, ότι έστω, έγιναν λάθος εκτιμήσεις ή προβλέψεις, ότι πέσαμε έξω για κάποιο λόγο. Λένε, ότι όλα έγιναν στραβά μόλις οι ίδιοι έφυγαν, μόλις ανέλαβαν κάποιο άλλοι, μόλις έκαναν μια στροφή και ήρθαν άλλοι, τότε όλα έγιναν αγνώριστα.

Είναι απίστευτο ότι κανείς δεν είπε τη φράση «αναλαμβάνω ένα μέρος της ευθύνης γιατί τα μπόνους των τραπεζιτών ήταν τεράστια»,

γιατί δεν φρόντισα όσο θα έπρεπε για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια,

γιατί δεν έλαβα μέτρα εποπτείας στην τάδε τράπεζα,

γιατί δεν μπόρεσα ως μέλος της διοίκησης να αντισταθώ στο δάνειο που πήρε ο ιεραρχικά πάνω από εμένα,

γιατί, ενώ γνώριζα για διαγραφές τραπεζικών δανείων σε ισχυρούς, δεν τόλμησα να πω κάτι,

γιατί σιωπούσα μπροστά στο σενάριο να διακινδυνεύσω μια προαγωγή ή μια καλύτερη μετάθεση,

γιατί ενώ γνώριζα ότι ο επικεφαλής της τράπεζας έλαβε δρακόντειο δάνειο, σιωπούσα γιατί ίσως έτσι έχω την εύνοιά του στο μέλλον,

γιατί κανένας δεν υπέβαλε κάποια παραίτηση από κάπου όταν δεν γίνονταν δεκτές κάποιες εισηγήσεις του που είχαν ως στόχο να αποφύγουμε τον γκρεμό,

γιατί ενώ γνώριζα κάθε λεπτομέρεια για τον ELA έκανα πως δεν έβλεπα και προτιμούσα να μεταθέσω το πρόβλημα στο απροσδιόριστο μέλλον,

γιατί ενώ συμμετείχα στη διοίκηση μιας τράπεζας δεν πήραμε έγκαιρα μέτρα, δεν κλείσαμε έγκαιρα υποκαταστήματα, δεν μειώσαμε έγκαιρα μισθούς, δεν μειώσαμε το κόστος λειτουργίας από φόβο μήπως διαφωνήσει η ΕΤΥΚ,

 γιατί ενώ άκουσα τον Β. Ράπανο να λέει το 2011 στη Λευκωσία «μάθετε από το πάθημα της Ελλάδας, είναι μούχτιν», έκλεισα τα αυτιά μου για να αισθάνομαι ότι δεν έχω ευθύνες,

γιατί ενώ το παράδειγμα της Ελλάδας φώναζε, προτίμησα το δρόμο της σιωπής, έλεγα μέσα μου «ούσσου να περάσουμεν» όπως συνήθως κάνει ο μέσος κύπριος…

Αλλά, δυστυχώς, δεν περάσαμε! Καταρρεύσαμε!

Αυτή είναι η Κύπρος, ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη για τίποτα, ουδείς αντιλαμβάνεται ότι η δημόσια συζήτηση σήμερα έχει και σαφή παιδαγωγικό χαρακτήρα, με στόχο να βελτιώσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κοινωνικής μας συμπεριφοράς όπως εκείνα της αδιαφορίας, της ευθυνοφοβίας και της παραπομπής στον δίπλα για όσα δεν γίνονται σωστά! Η ερευνητική προσπάθεια Πική, κατά ανάποδο τρόπο, προσφέρει στους κύπριους πολίτες μια σημαντική ευκαιρία να δουν ποιοι ήταν οι ηγέτες μιας κατάστασης πραγμάτων που οδήγησε την οικονομία σε τραγικό αδιέξοδο. Ακόμα και τώρα παραμένουν μικροί. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος έχουν αποδειχθεί μικροί για τις ανάγκες μιας κοινωνίας που αγωνιά για την επιβίωσή της!