Η μεταμφίεση της Κυριακής.

Κάθε Κυριακή παραδοσιακοί πολιτευτές φοράνε τα πιο καλά τους ρούχα, μεταμφιέζονται σε λέοντες και κατανικούν τον εχθρό. Το ακροατήριο ακούει με προσοχή. Έτσι η ρητορεία πάει πρίμα. Μια ρητορεία που ακόμα και ηγέτες πυρηνικών δυνάμεων δεν τολμούν να εκφράσουν. Πλειοδοσία, αμετροέπεια, αφορισμοί από ναπολέοντες χωρίς στρατό. Είναι απίστευτο το να βάλεις σε μια λογική ανάλυση τους κυριακάτικους αφορισμούς. Νικούν τον αντίπαλο την Κυριακή στα μνημόσυνα και τις ποικίλες κυριακάτικες εκδηλώσεις. Τη Δευτέρα η κατοχή δεν νιώθει απολύτως τίποτα. Ο Αττίλας χαμογελά γιατί γνωρίζει ότι όλα ήταν για εσωτερική, ελληνοκυπριακή, κατανάλωση. Την Κυριακή η κατοχή δέχεται λεκτική κατατρόπωση. Τη Δευτέρα ενισχύεται γιατί καταλαβαίνει ότι ο βερμπαλισμός απλώς ζητούσε το εύκολο χειροκρότημα.

Τι μένει για τη Δευτέρα; Μένει μόνο το ερώτημα: αυτά τα ηρωικά έχουν αντίκρισμα στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο; Αυτοί που κάθε Κυριακή προειδοποιούν με κυρώσεις την Τουρκία διαβουλεύτηκαν, συζήτησαν με την ΕΕ; Αυτοί που προειδοποιούν έχουν εργαστεί για να προετοιμάσουν το έδαφος για οτιδήποτε; Όπως όλοι γνωρίζουμε δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα: πρώτο, δεν έχουν πραγματικές προσβάσεις, δεύτερο, ουδείς τους λαμβάνει υπόψη, και τρίτο, νιώθουν άνετα μόνο στο καφενείο της γειτονιάς. Μόνο τα παλαμάκια έχουν σημασία και αυτό αποτελεί το βασικό συστατικό του ενδημικού λαϊκισμού.

Αυτή η πρακτική πλέον εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους γιατί γινόμαστε ολοένα και πιο μόνοι μας στο σύστημα ΕΕ. Αξιολογούμαστε, κρινόμαστε με το σύνολο της πολιτικής μας κουλτούρας και αυτό το κυριακάτικο πανηγύρι στερεί την Κύπρο από σοβαρούς συμμάχους και φίλους. Στην ΕΕ έχουμε τις δυνατότητες να επηρεάσουμε τις εξελίξεις με τα εφικτά σχέδιά μας, τα επιχειρήματά μας, την πειθώ μας, την τεκμηρίωσή μας. Εάν δεν τα καταφέρνουμε, τότε υπάρχει η αντικατάσταση. Τότε έχουμε την λύση των επικρίσεων για όσα δεν μπορέσαμε να επιτύχουμε στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Οι καταγγελίες αλλάζουν κατεύθυνση, από χέρι αθώοι οι πολιτευτές, από χέρι ένοχοι όλοι οι άλλοι. Έτσι δεν προχωρά οτιδήποτε, απλά συσκοτίζουμε την πραγματικότητα και κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αυτή η νοοτροπία προφανώς δεν ταιριάζει σε κράτος-μέλος της ΕΕ. Προκαλεί απορίες στους εταίρους μας για το τι θέλουμε ή ακόμα και εάν έχουμε κατανοήσει σε ποια κοινότητα κρατών έχουμε ελεύθερα αποφασίσει να είμαστε μέλος…