Η σκυτάλη με σχέδιο…

Η τακτική είναι γνωστή από παλιά. Ορισμένοι πολιτικοί στην Τουρκία κάνουν δηλώσεις. Στη συνέχεια παίρνουμε τη σκυτάλη στην Κύπρο και αρχίζει ο κύκλος των δηλώσεων από ε/κ πολιτικούς. Το παράδειγμα με την λεγόμενη «παρθενογένεση» είναι ενδιαφέρον. Ορισμένοι τούρκοι πολιτικοί την εισάγουν στη δημόσια ορολογία τους. Αυτή η άποψη είναι παντελώς αβάσιμη. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ, άρα η θέση ορισμένων στην Άγκυρα  είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η Τουρκία δεν έχει υποστηρικτές στο διεθνή χώρο σε αυτή τη θέση και αμφιβάλλω εάν δοκίμασε να βρει τέτοια υποστήριξη. Απλή διαπίστωση: η τ/κ πλευρά, εξόσων εξάγεται από δημοσιογραφικές πληροφορίες, δεν έχει θέσει αντίστοιχο «αίτημα» στις Επιτροπές Εργασίας και στην ειδικότερη Επιτροπή. Συνεπώς το να θέτουμε στη δική μας δημόσια ατζέντα μεθοδευμένες κινήσεις της Άγκυρας, το να μας παρασέρνει η Άγκυρα στη δική της σκοπιμότητα είναι επιζήμιο για όλους τους ε/κ. Η πιο πάνω διαπίστωση έχει να κάνει με το πόση γνώση έχουμε για  το πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις στην Άγκυρα  ή πως αναλύουμε τις πολιτικές κινήσεις που επιλέγει να κάνει η Τουρκία και σε ποια χρονική συγκυρία.

Μπορεί κάποιος να διαπιστώσει με σχετική ευκολία ότι μέσα από την ενταξιακή πορεία της Κύπρου η Τουρκία έκανε σοβαρά λάθη ανάλυσης και εκτίμησης, έπεσε έξω σε μια σειρά από θέσεις της. Η Κύπρος κατέκτησε την ένταξη στην ΕΕ, την ένταξη σε ένα σύστημα που παρέχει περισσότερη ασφάλεια, άρα παρέχει περισσότερη αυτοπεποίθηση  στις δικές μας δυνάμεις και δυνατότητες. Δεν βλέπω, λοιπόν, το λόγο να ακολουθούμε τη ρητορεία Μπαμπατζάν όταν οι απαντήσεις υπάρχουν εκεί που η Κύπρος είναι μπροστά (κράτος-μέλος της ΕΕ) και η Τουρκία ακολουθεί ως υποψήφια. Η πολιτική  ζωή στην Τουρκία διακρίνεται –και σε αυτό το χρονικό στάδιο- από ρευστότητα. Πιθανώς ορισμένες δηλώσεις στην Τουρκία να εκφράζουν εσωτερικές σκοπιμότητες μπροστά σε μια ρευστή περίοδο, πιθανώς να εκφράζουν ισορροπίες θέσεων ανάμεσα στα τρία κέντρα εξουσίας της χώρας, και ταυτόχρονα  να στοχεύουν σε αποσυντονισμό ή και υπονόμευση της ε/κ διαπραγματευτικής ισχύος. Συνεπώς είναι αναγκαίο να αναλύουμε με περισσότερη ψυχραιμία την τουρκική τακτική, να μην «καθοδηγεί» αυτή τις αντιδράσεις μας  και η δική μας δραστηριότητα να αφορά κυρίως επεξεργασμένες απαντήσεις, μαζί με εισηγήσεις, θετικά βήματα πάντα σε συνάρτιση με τις επιδιώξεις μιας χώρας που αντλεί δυνατότητες από την ευρωπαϊκή της πρωτοπορία.