Η σκυτάλη της ΕΕ

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου δικαίωσε όλους εκείνους που προέβλεπαν ότι  η ΕΕ των 27 αποτελεί πλέον ένα δυσκίνητο μηχανισμό με εμφανή τον κίνδυνο να εγκλωβιστεί στην εσωστρέφεια και την ισορροπία της ήσσονος επιδίωξης.

Το πρόβλημα δεν είναι η πολωνική ηγεσία. Οι επαρχιώτες ηγέτες της απλώς απορρόφησαν όλη τη δυσχέρεια και τη θεσμική δυσκινησία της σημερινής ΕΕ.

Οι αποφάσεις δεν αποτελούν σημαντική είδηση: τα βήματα που συμφωνήθηκαν δίνουν μια κατεύθυνση αλλά αυτό που ήταν το μείζον, δηλαδή  η ενίσχυση της πολιτικής αυτονομίας της  ΕΕ , δεν έδωσε κάτι σημαντικό. Ο τομέας της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας υπέστη την πιο σημαντική μεταβολή: ο υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ  ονομάστηκε  Ύπατος Εκπρόσωπος μετά από παρέμβαση/άρνηση  της Αγγλίας. Οι εξωτερικοί συμβολισμοί (σημαία, ύμνος) ακυρώθηκαν.

Τα πιο πάνω φανερώνουν ότι η ΕΕ αλλάζει. Δύο βασικοί παράγοντες κατά την κρίση μου, σήμερα συμβάλλουν σε μια πορεία με πιο χαμηλές προσδοκίες. Πρώτο το σχήμα των 27 έχει μεγαλώσει αρκετά, άρα δεν λειτουργεί με συνοχή, και δεύτερο οι σημερινοί βασικοί της ηγέτες δεν εμπνέονται από κάποιο ιδεώδες που να συνδέεται με τον αγώνα για την ευρωπαίκή ενοποίηση. Σήμερα λ.χ. δεν βλέπω κάπου ούτε τον νέο Κολ, ούτε το διάδοχο  του Ντελόρ. Ακόμα και ο Σαρκοζί είναι «πολύ» γάλλος για να είναι ένας νέος Ζισκάρ ντ Εστέν. Δεν αρκεί η βούληση ορισμένων μικρών κρατών όπως το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο. Ο άξονας Παρισίων-Βερολίνου έχει χάσει το δυναμισμό του και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χρειάζεται νέες ιδέες. Οι 27 έω