Η τακτική Έρογλου

Η ανάδειξη του Ν. Έρογλου στην ηγεσία των τ/κ προκάλεσε τις δικαιολογημένες ανησυχίες των ε/κ. Οι παραδοσιακές του θέσεις στο κυπριακό ήταν πολύ κοντά στις θέσεις Ντενκτάς. Σήμερα μπορεί κάποιος μπορεί να μιλήσει για αναγκαστική στροφή της συμπεριφοράς του σε επίπεδο εντυπώσεων απέναντι στη διεθνή κοινότητα. Η Άγκυρα –και ειδικότερα το τουρκικό ΥΠΕΞ σε συνεργασία με το πρωθυπουργικό μέγαρο- ανέλαβαν την πιο εμφανή πολιτική διαχείρηση της μετά Ταλάτ εποχής. Πριν την ψηφοφορία ο Έρογλου ήξερε πολύ καλά ότι έπρεπε να χειριστεί με νέα εργαλεία την τουρκική ηγεσία για να μην έχει το τέλος του Ρ. Ντενκτάς.

Έτσι σήμερα έχει βελτιώσει τη ρητορική του και εμφανίζεται να έχει εν μέρει αφομοιώσει την γραμμή της τουρκικής κυβέρνησης με ορισμένα χαρακτηριστικα:

αξιοποίησε συμβούλους που εργάστηκαν στη διαπραγματευτική ομάδα με τον Ταλάτ,

πύκνωσε τις επαφές του με πρόσωπα-κλειδιά στην Άγκυρα ( Γκιουλ, Ερτογάν), συνάντησε τον ΓΓ του ΟΗΕ Μπα κι Μουν στη Νέα Υόρκη και,

«χαμήλωσε» την παλαιά ρητορική του απένταντι στην ε/κ κοινή γνώμη.

Στη Νέα Υόρκη ζήτησε λύση, κατά το δυνατό,  έως το τέλος του χρόνου. Η τακτική άλλαξε αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν αυτή συνοδεύεται από αλλαγή ουσίας αν κρίνουμε από τις θέσεις που παρουσίασε στο πρώτο κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης με τον πρόεδρο Χριστόφια σχετικά με το περιουσιακό.

Η επικοινωνιακή διαχείριση Έρογλου από την Άγκυρα δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη από την ε/κ ηγεσία. Η αλλαγή ρητορικής αφορά την προσπάθεια της τουρκικής πλευράς να αναδείξει ένα «παραγωγικό πρόσωπο» στις συνομιλίες και να κερδίσει το περίφημο blame game σε περίπτωση που οι συνομιλίες φθάσουν σε αδιέξοδο. Αυτό το σημείο που συχνά καθορίζει τόσο τις εντυπώσεις όσο και την ουσία σε ένα πιθανό αδιέξοδο, δεν πρέπει να θεωρείται από την ε/κ ηγεσία ως ήσσονος σημασίας θέμα. Κάθε ολοκληρωμένη προσπάθεια χρειάζεται πέρα από την διαπραγματευτική πολιτική της να υποστηρίζεται και από την κατάλληλη επικοινωνιακή  πολιτική και όσοι δεν την διαθέτουν  κινδυνεύουν να χάσουν και στα δύο επίπεδα.

Η ε/κ πλευρά έχει κάθε συμφέρον να ακολουθήσει μια δημιουργική διπλωματία. Ο πρόεδρος Χριστόφιας χρειάζεται να διαμορφώσει πολιτική ανοιγμάτων και  πρωτοβουλιών σε καλά επιλεγμένα θέματα και στόχους ( π.χ. ασφάλεια, εγγυήσεις, ανοικοδόμηση). Είναι αναγκαίο να καθοδηγήσει ένα μέρος από τις εξελίξεις. Η ΕΕ του προσφέρει το συγκριτικό πλεονέκτημα.