Ηγεμονία και δηλητήριο
Συχνά λέγεται στο δημόσιο διάλογο ότι η κοινή γνώμη έχει δηλητηριαστεί στο κυπριακό. Αν ερμηνεύω σωστά αυτή τη θέση, γράφω ότι με παραπληροφόρηση, η προοπτική της λύσης έχει υποστεί καθίζηση, συνεπώς η κοινή γνώμη έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια θεωρώντας την ως με κανένα νόημα. Θα επιχειρημαλογήσω για το ακριβώς αντίθετο γιατί πιστεύω σε μια διαφορετική εκτίμηση των πραγμάτων!
Πρώτο, η κοινή γνώμη αφέθηκε να «δηλητηριαστεί» γιατί αυτοί που είχαν την ευθύνη της υπεύθυνης και συνεχούς ενημέρωσής της δεν το έπραξαν, συνεπώς αφέθηκε η κοινή γνώμη στο έλεος της παραπληροφόρησης. Αυτό συνιστά την κρίσιμη παράμετρο στην ανάλυση του θέματος: όταν κάθε ημέρα ακούγεται η μισή αλήθεια, όταν εκ συστήματος παρουσιάζουμε μόνο το μαύρο ως μόνη είδηση, είναι φυσικό η κοινή γνώμη να προσαρμόζει σκέψεις με βάση αυτά που εμφανίζονται ως είδηση.
Δεύτερο, η κοινή γνώμη δεν γεννήθηκε «δηλητηριασμένη», η κοινή γνώμη προσέχει επιχειρήματα και μπορεί να κάνει τις σχετικές συγκρίσεις. Αν τα επιχειρήματα έχουν βάρος, αν πραγματικά μετρούν, αν έχουν λογική βάση, τότε μπορούν και να πείσουν! Συνεπώς δεν υπάρχουν «δηλητηριασμένες» κοινωνίες, οι πλειοψηφίες κτίζονται με τα κατάλληλα πολιτικά επιχειρήματα και με σύγχρονη επικοινωνιακή υποστήριξη εφόσον μια πολιτική ηγεσία θέλει και μπορεί.
Τρίτο, ορισμένοι μιλούν για «αδιάφορη» κοινή γνώμη. Μα επιτέλους, τι βρίσκεται ως πολιτικά αντίπαλη θέση απέναντι στην πολιτική και επικοινωνιακή υποστήριξη της προσπάθειας για επίλυση του κυπριακού με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ; Οι πολιτικές της στασιμότητας; Οι πολιτικές που οδηγούν στη διχοτόμηση; Οι πολιτικές που συμπαθούν τα δύο «κράτη» δίπλα- δίπλα; Είναι αυτά οι «αντίπαλοι» της πολιτικής που οδηγεί στην ελεύθερη Κύπρο; Αυτά δεν είναι αντίπαλοι, ούτε καν δεύτερης κατηγορίας, αυτά συνιστούν μόνο σκιάχτρα για όσους φοβούνται την πολιτική τους σκιά!
Τέταρτο, η πολιτική ηγεμονία δεν έρχεται από τον ουρανό, ούτε προκύπτει από μόνη της επειδή μπορεί να εμφανιστεί κάποτε ένας χαρισματικός ηγέτης. Η πολιτική ηγεμονία οκοδομείται πάνω σε μια στρατηγική, πάνω σε ένα επικοινωνιακό πλαίσιο, αυτό που υπηρετεί τα καθολικά συμφέροντα των κυπρίων. Η ηγεμονία κερδίζεται με την αξιοποίηση κατάλληλων εργαλείων της πολιτικής διαπάλης, όπως βεβαιώνουν πολλά παραδείγματα στην κυπριακή σκηνή (λ.χ. πώς κτίστηκε η εκλογή Γ. Βασιλείου στην προεδρία του κράτους απέναντι στο βαθύ κομματικό σύστημα της νήσου), την ευρωπαϊκή σκηνή (πώς κτίστηκε η νίκη Μακρόν απέναντι στο παλαιό σύστημα πραγμάτων στη Γαλλία) ή και την παγκόσμια σκηνή (πώς κτίστηκε η μετάβαση από τη δικτατορία στη «μεταπολίτευση» στην Τυνησία).
Πέμπτο, κυκλοφορεί η φήμη ότι η κοινή γνώμη πλειοψηφικά απορρίπτει την ιδέα περί εκ περιτροπής προεδρία. Αυτό είναι μια κουβέντα που δεν έχει αποδειχθεί γιατί κανένας πολιτικός δεν εργάστηκε για να παρουσιάσει τα πλεονεκτήματα της εκ περιτροπής προεδρίας με διασταυρούμενη ψήφο, ούτε επί προεδρίας Χριστόφια (που συμφωνήθηκε), ούτε επί προεδρίας Αναστασιάδη (που επανελήφθη). Αυτό συμβαίνει γιατί κανένας πολιτικός δεν προσπαθεί να θυμίζει τι προβλέπει η (σημερινή) πλήρως χωριστική πρόνοια της Ζυρίχης στην εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου, και, γιατί κανένας πολιτικός ηγέτης δεν μιλά για τα κρίσιμα πλεονεκτήματα της συμμετοχής και της επιρροής κατά 20% της μιας κοινότητας στις πολιτικές ζυμώσεις και στην εκλογική μάχη της άλλης, όπως έχει συμφωνηθεί στις διακοινοτικές συνομιλίες.
Ο Μ. Μπουρτζού, εκπρόσωπος του Μ. Ακιντζί λέει στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 3 Αυγούστου 2015: «Όταν είχα πάει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, είχα μια μικρή συνάντηση με τον Σημίτη και τον Παπανδρέου και ο Σημίτης μου είπε πως η αποστολή ενός προοδευτικού κόμματος δεν είναι να ακολουθεί την κοινή γνώμη, αλλά να δημιουργεί την κοινή γνώμη».
Λοιπόν, αυτό χρειάζεται η Κύπρος: πολιτικούς που δημιουργούν «κοινή γνώμη», πολιτικούς με σθένος για να μην οδηγηθούμε στη διχοτόμηση, πολιτικούς που θέλουν και μπορούν να «δημιουργούν κοινή γνώμη» που να εμπνέεται από τις αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Λάρκος Λάρκου