Ισοπαλία με νικητή τον Βενιαμίν!

Αυτή η ισοπαλία ισοδυναμεί με νίκη τριών πόντων για τον Β. Νετανιάχου. Με το όριο κατανομής εδρών για είσοδο Κνεσσέτ το 3.25%, οι κύριοι αντίπαλοι (Νετανιάχου με Λικούντ, Γκάντζ με Καχόλ Λαβάν) κέρδισαν από 34 έδρες στο από 120 έδρες κοινοβούλιο του Ισραήλ. Αυτοί οι αριθμοί επιτρέπουν στον Β. Νετανιάχου να σχηματίσει κυβέρνηση (ίδιος δήλωσε «ότι αυτό θα γίνει γρήγορα»), και έτσι να καταστεί ο μακροβιότερος ηγέτης κυβέρνησης στην ιστορία της χώρας του. Πώς;

1. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς θα σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τα ακραία δεξιά/ορθόδοξα κόμματα, τα οποία με 5 έως 8 έδρες το καθένα, μπορεί να πάρουν τον Νετανιάχου στην πλειοψηφία των περισσότερων από 62 έδρες. Η προηγούμενη συνεργασία τους αποτελεί την χρήσιμη συνεκτική ουσία και γι’ αυτό ο Νενανιάχου αισθάνεται ότι μια νέα κυβέρνησή του είναι επί θύραις.

2. Ο Β. Νετανιάχου είναι εκφραστής του κυνισμού χωρίς όρια, γι’ αυτό υποσχέθηκε τρεις ημέρες πριν τις εκλογές ενσωμάτωση στο κράτος του Ισραήλ κάθε εβραϊκού οικισμού που κτίστηκε στη Δυτική Όχθη. Έτσι συμπίεσε τα ακροδεξιά κόμματα αφού υιοθέτησε τη ρητορική τους με στόχο την βελτίωση του τελικού, δικού του αποτελέσματος. Οι τελευταίες προβλέψεις έδιναν μικρό προβάδισμα στον Γκαντζ. Η κάλπη έφερε την ισοπαλία, συνεπώς η τελική του «επίθεση» με ακροδεξιούς όρους έφερε αποτέλεσμα. Ο Νετανιάχου βρίσκεται πρακτικά μαζί με την ακροδεξιά και τακτικά δίπλα της: κάνει μερικές διαφοροποιήσεις στα χρονοδιαγράμματα για να επανέλθει με χειρότερους όρους, όπως έχει συμβεί με τις ανεγέρσεις νέων οικισμών στη Δυτική Όχθη.

3. Ο Ν. Τραμπ τα έδωσε όλα στο εβραϊκό λόμπι. Στην εσωτερική σκηνή στο Ισραήλ τα έδωσε όλα στον Νετανιάχου (αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας, αναγνώριση κυριαρχίας του Ισραήλ στα συριακά υψώματα Γκολάν). Κυρίως , όμως, πάγωσε κάθε ειρηνευτική προσπάθεια δίνοντας την αναγκαία κάλυψη στον ισραηλινό πρωθυπουργό για να εφαρμόσει την πολιτική της επιβολής μη λύσης στο Μεσανατολικό. Βεβαίως, ο Τραμ πήρε ως αντάλλαγμα την μερική του αθώωση από την έρευνα Μιούλερ, καθώς οι επιρροές του εβραϊκού λόμπι στα Μεσα Ενημέρωσης συνέβαλαν στη συγκάλυψη ή την αλλαγή ατζέντας στο ζήτημα της έρευνας για προσωπική του ευθύνη σε σχέση με ενδεχόμενη ρωσική ανάμειξη στις αμερικάνικες εκλογές του 2016.

4. Κομβικό θέμα στις εξελίξεις στο εσωτερικό του Ισραήλ παραμένει το Μεσανατολικό και οι προσπάθειες για αναζήτηση λύσης. Η απόλυτη ταύτιση των ΗΠΑ με τον Νετανιάχου συνέβαλε αποφασιστικά στην μετατροπή τους σε μέρος του προβλήματος, και όχι της λύσης όπως προσπάθησε να είναι η διοίκηση Ομπάμα με την επίμονη τακτική και τις αλλεπάλληλες επισκέψεις του Τ. Κέρι. Στο «περιβάλλον Τραμπ» δεν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα για επανάληψη του διαλόγου για επίλυση. Οι ΗΠΑ έχουν αποσυρθεί από κάθε πιθανότητα να γίνουν «έντιμη μεσαλαβητές» και αυτό αποτελεί μια ακόμα τραγική πτυχή για την πολιτική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, εξαιτίας της στροφής Τραμπ στον απομονωτισμό και την μονομέρεια. Ο γαμπρός του Τραμπ παριστάνει τον απεσταλμένο των ΗΠΑ στο Μεσανατολικό, και, αυτό, συνιστά ένα ακόμα κακόγουστο σενάριο από τα πολλά της προεδρίας του.

5. Μπορεί ο Νετανιάχου να ολοκληρώσει τη νέα, 4ετή, θητεία του; Πιθανόν να έχουμε εκπλήξεις, εφόσον η δικαιοσύνη ολοκληρώσει το έργο της σχετικά με τα τρία σκάνδαλα διαφθοράς που τον φέρουν εμπλεκόμενο σε πρωταγωνιστικό ρόλο και γι’ αυτό ο Γενικός Εισαγγελέας της χώρας έδειξε την δικαστική διαδικασία μετά από πολύμηνες έρευνες. Πώς όμως το εκλογικό σώμα έδωσε 35 έδρες στη Βουλή σε ένα υπόδικο πολιτικό που, εκτός αυτού, δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο, παρά πυγμή και αδιαλλαξία απέναντι στους παλαιστίνιους; Πρώτο, οι παλινοστούντες εβραίοι (από τη Ρωσία, κυρίως) είναι κατά κανόνα φανατικοί και ψηφίζουν ακραία κόμματα, συνεπώς έχουν συμβάλει στην αλλαγή της εκλογικής βάσης στο Ισραήλ, με διάσημο, πρώτο θύμα το Εργατικό Κόμμα. Δεύτερο, η ρητορεία Νετανιάχου έχει δημιουργήσει εθισμό σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης στην πολιτική της επιβολής. Τρίτο, πέρα από τον Τραμπ, και ο Β. Πούτιν φρόντισε να ψηφίσει Νετανιάχου αποδεχόμενος την παρουσία του στη Μόσχα για επίσημη επίσκεψη, ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές. Τέταρτο, πρόσωπα με μετριοπαθή στάση στο Μεσανατολικό έχουν απογοητευτεί από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και ιδιωτεύουν, με πρώτο παράδειγμα την Τζίπι Λίβνι. Οι τελευταίοι των μοϊκανών δεν υπάρχουν όπως λ.χ ο Σ. Πέρεζ, ενώ ιστορικά κόμματα όπως το Εργατικό, (6 έδρες) εμφανώς έχασαν την λάμψη τους, χωρίς ηγέτες με διακριτή ταυτότητα σε σχέση με τον Β. Νετανιάχου.

Λάρκος Λάρκου