Κράτος και σωματεία…

Στο Ακάκι δεν ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. Έτσι είδε το φως της δημοσιότητας η διαφωνία ανάμεσα στην οργάνωση νεολαίας του ΑΚΕΛ, την ΕΔΟΝ, και το Κοινοτικό Συμβούλιο Ακακίου. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε πρόσφατα την παραχώρηση χαλίτικης γης στο σωματείο της ΕΔΟΝ για κατασκευή αίθουσας πολλαπλής χρήσης, ενώ αντίστοιχο αίτημα από το Κοινοτικό Συμβούλιο δεν έχει ικανοποιηθεί. Σύμφωνα με δήλωση του Υπουργού Εσωτερικών Ν. Συλικιώτη (30/10), το αίτημα του Κοινοτικού Συμβουλίου «για δημιουργία κέντρου αθλητικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα σε άλλη κρατική γη» θα συζητηθεί στις 14 Νοεμβρίου σε συνάντηση ανάμεσα στον ΥΠΕΣ με το Κοινοτικό Συμβούλιο Ακακίου.

Στη γενικότερη διάστασή του, το θέμα αυτό αποτελεί μια συνήθη πρακτική για δεκαετίες. Αρέσει. Θεωρείται «φυσιολογικό». Στην πολιτική συζήτηση αυτού του είδους μια εύκολη απάντηση είναι «άλλες κυβερνήσεις ευνοούσαν τα δεξιά σωματεία, στη μια ή την άλλη κοινότητα». Συνεπώς όσοι έκαναν τα ίδια, δεν έχουν βάσιμο λόγο να διαμαρτύρονται. Εκτιμώ ότι αυτού του είδους η συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά.

Ως γνωστόν η κυπριακή κοινωνία από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 έγινε «δια δύο»: διάσπαση σε μπλε και κόκκινα καφενεία, σωματεία, μπάλα κλπ .Αυτή η πρακτική δεν ταιριάζει σε μια σύγχρονη κοινωνία, μπορεί και πρέπει να την ξεπεράσουμε με μια σειρά από θετικές, συνδυασμένες, δραστηριότητες. Στην περίπτωση του Ακακίου και σε άλλες ανάλογες σε όλη την Κύπρο, αυτό που είναι το κλειδί για την πρόοδο είναι να υποστηρίζονται από το κράτος πρώτα και κύρια όλες εκείνες οι πρωτοβουλίες των κοινοτήτων που καλύπτουν όλους τους φορείς και τα σωματεία μιας κοινότητας. Το κράτος να θέτει όρους, να δείχνει μια κατεύθυνση, να ενώνει με τις αποφάσεις του πάνω στη θέση «μαζί μέσα από τη διαφορετικότητά μας». Χρειάζεται με άλλα λόγια μια συνεκτική πολιτική σε μια σειρά από τομείς (αθλητισμός, πολιτισμός, υποδομές, κυρίως) που να φέρνει πιο κοντά σωματεία και πολίτες, να ενώνουν δυνάμεις, να ενισχύουν την ποιότητα των δράσεών τους ώστε να έχουν πιο κοινοτικό, πιο συλλογικό χαρακτήρα και όχι απλώς μονόχρωμο.

Χρειάζεται ένα σχέδιο, μια ανάλυση που θα υποστηρίζει μια άλλη πολιτική στην οποία το τοπικό ή το περιφερειακό στοιχείο, η συλλογική δράση ανάμεσα σε ενωμένες και διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις να είναι σε θέση να αλλάξει τα πράγματα, να οικοδομήσει ένα περιβάλλον ανταγωνισμού και συνεργασίας σε πιο στέρεη βάση.