Μάθημα θεάτρου στο Τσίρειο

Τι έγινε στο Τσίρειο την περασμένη Δευτέρα στον ποδοσφαιρικό αγώνα ΑΕΛ-ΑΠΟΕΛ; Ότι γινόταν με αυτά και άλλα σωματεία και πέρσι και πριν χρόνια! Στο ίδιο έργο θεατές: επεισόδια, τραυματισμοί, δηλώσεις καταδίκης των επεισοδίων, μέχρι τα επόμενα! Γι’αυτό, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

1. Όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει. Όπως,
το ποδοσφαιρικό παιχνίδι να τεθεί σε νέα βάση με νέο καταστατικό,
ανεξάρτητη από τα σωματεία «Διοργανώτρια Αρχή» του πρωταθλήματος,
επιλογή προσώπων στην ηγεσία της «Διοργανώτριας Αρχής» με ευρύτατο κύρος,
αθλητικός δικαστής με αυξημένες αρμοδιότητες και ευρεία αποδοχή,
έλεγχος στις εισόδους των γηπέδων, αξιοποίηση της κάρτας φιλάθλου,
συστηματική ενημέρωση της κοινής γνώμης, μάχη για την πρόληψη, χρήση του διαδικτύου ώστε η νέα γενιά να ακούσει διαφορετικά επιχειρήματα.

2. Τα σωματεία παραμένοντας προσηλωμένα στην πεπατημένη, αντί να προτείνουν μια διαφορετική λύση στις μεγάλες παθογένειες του κυπριακού ποδοσφαίρου «αγωνίζονται» να κερδίσουν μια καλύτερη θέση στο υπάρχον σύστημα. Σιωπή για να μην μας ρίξουν στο διαιτητικό σύστημα επιλογής, σιωπή για να κερδίσουμε και εμείς κάτι στο βασίλειο της σαπίλας. Αυτή η λογική οδηγεί στη νοοτροπία του τύπου «να λάβω υποσχέσεις για «δικαιότερη» μεταχείριση, να μην αισθάνομαι μονίμως αδικημένος…». Αυτή είναι η Κύπρος: κοντόφθαλμες μικροδιευθετήσεις,  αδυναμία κατανόησης του μακροπρόθεσμου συμφέροντος, ροπή προς την κίνηση «κούντα τα πράματα ως πάρα ΄τζιει», αδυναμία διαμόρφωσης μακροπρόθεσμης στρατηγικής που θα βοηθήσει όλους να λειτουργήσουν σε ένα πιο αξιόπιστο περιβάλλον.

3.Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Ποδοσφαιριστών (ΠΑΣΠ) με έρευνά του στην οποία έλαβαν μέρος πέραν από 300 ποδοσφαιριστές έδειξε την πραγματική εικόνα: «το 67 τοις εκατό – υποστηρίζουν ότι υπάρχουν στημένα παιχνίδια και στους αγώνες Α΄ Κατηγορίας, πολύ δε μεγαλύτερο είναι το ποσοστό που πιστεύουν τα στημένα παιχνίδια επεκτείνονται και στους αγώνες της Β΄ Κατηγορίας, ενώ μόνο το 25% των ποδοσφαιριστών είναι έτοιμοι να καταγγείλουν αυτού του είδους τις ενέργειες. Το 75%, προβάλλει ως ένα από τους σημαντικότερους λόγους την ανασφάλεια και ότι δεν έχουν πρόθεση να καταγγείλουν οποιαδήποτε πληροφορία η οποία περιέρχεται στην αντίληψή τους, αναφορικά με στημένα παιχνίδια» (ΚΥΠΕ, 10 Σεπτεμβρίου, ρεπορτάζ Δ. Νικολάου)

4. Έρευνα του Πανεπιστημίου Λευκωσίας λέει ακόμα περισσότερα.  Η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2015 σε δείγμα 1996 ατόμων.

«Η έρευνα κατέδειξε μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς του ποδοσφαίρου όπως η ΚΟΠ, η Δικαστική Επιτροπή, αλλά και η διαιτησία, ενώ σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Κύπριοι φίλαθλοι θεωρούν το κυπριακό πρωτάθλημα ως πολύ αναξιόπιστο. Σε σχέση με την εμπιστοσύνη που εξέφρασαν οι συμμετέχοντες στην έρευνα προς τους θεσμούς του ποδοσφαίρου, το 87% εμπιστεύεται από λίγο έως καθόλου την ΚΟΠ, 89% από λίγο έως καθόλου την Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΟΠ, 83% από λίγο έως καθόλου την Δικαστική, 87% από λίγο έως καθόλου τη Διαιτησία και την Επιτροπή Διαιτησίας, ενώ μόλις 35% εμπιστεύονται λίγο έως καθόλου τη διοίκηση της ομάδας τους… Όσον αφορά την αξιοπιστία του κυπριακού πρωταθλήματος, σε σχέση και με άλλα ευρωπαϊκά, μόλις το 13% απάντησαν ότι το θεωρούν πολύ ή μάλλον αξιόπιστο. Το Αγγλικό έλαβε 89% ως προς την αξιοπιστία, το Γερμανικό και το Ισπανικό 78%, το Ιταλικό 44% και το Ελληνικό 13%» (ΚΥΠΕ, 3 Ιουλίου 2015).

5.  Ο αγώνας στο Τσίρειο απέδειξε την αδυναμία διαμόρφωσης μιας κατεύθυνσης και ασφαλώς την αδυναμία υλοποίησης μιας στρατηγικής που θα οδηγήσει σε μεγάλη μείωση των φαινομένων βίας στα κυπριακά γήπεδα. Μέγα ερώτημα παραμένει το πόσες και ποιες δυνάμεις ενδιαφέρονται για τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η Κύπρος- και το ποδόσφαιρο.

Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου δεν θα ανακαλύψουμε κανένα τροχό: άλλες χώρες έδειξαν το δρόμο, όποιος θέλει μαθαίνει και αξιοποιεί τη διεθνή εμπειρία. Είναι πολύ γνωστό ότι σημαντικός αριθμός αξιωματούχων της κυπριακής πολιτείας έχει μεταβεί στο εξωτερικό για να γνωρίσει επί τόπου τους τρόπους μιας επιτυχημένης αλλαγής: από το χουλιγκανισμό στη θεαματική πρόοδο. Σίγουρα έμαθαν σημαντικά πράγματα. Ωστόσο, επί του εδάφους δεν είδαμε να αλλάζει τίποτε σημαντικό:

πρώτο, γιατί χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση, συνεπής προσπάθεια, συναίνεση που θα ξεπερνά τον εκάστοτε υπουργό ή την εκάστοτε κυβέρνηση,

δεύτερο, γιατί χρειάζονται τα κατάλληλα πρόσωπα που θα υλοποιήσουν μια στρατηγική,

τρίτο, γιατί χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στρατηγική με συμμετοχή της πολιτείας, του ΚΟΑ, της ΚΟΠ, της Αστυνομίας, εμπειρογνωμόνων με κατοχή της διεθνούς εμπειρίας, και όχι αποσπασματικές ρυθμίσεις όπως γίνεται τώρα (και εκ των υστέρων) με τα επεισόδια στο Τσίρειο.

Τέταρτο, γιατί η εξάρτηση των παραγόντων από τα σωματεία παρεμποδίζει κάθε σοβαρή συζήτηση εξαιτίας της σωματειακής και κομματικής επιρροής που ασκείται σε κάθε προσπάθεια με τη μέθοδο της παραπομπής στις κυπριακές καλένδες. Έτσι καταλήγουμε να μένουμε ως κανονικοί κύπριοι: καταγγελίες για τα επεισόδια, βαθειά λύπη για όσα συνέβησαν, δηλώσεις μέχρι να φύγει το θέμα από την επικαιρότητα, υποσχέσεις για μέτρα και πρωτοβουλίες. Μέχρι το επόμενο Τσίρειο!

Λάρκος Λάρκου