Μια σημαία, μια σιωπή!

Σύμφωνα με ρεπορτάζ στο αθηναίκό Sport- fm.gr στις 29/9 «κοινωνικοπολιτική προέκταση πήρε ο αγώνας του Ολυμπιακού με τον ΑΠΟΕΛ για το Europa League. Μερίδα οπαδών της κυπριακής ομάδας, κάποιοι εκ των οποίων ανήκουν στην ακροδεξιά, ύψωσαν στις κερκίδες του «Καραϊσκάκη» μια σημαία της «Χρυσής Αυγής». Οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν έντονα στο θέαμα, ενώ μένει να φανεί αν θα επιληφθεί της υπόθεσης η UEFA που δεν θέλει στα γήπεδα να μεταφέρονται πολιτικά, πόσω δε μάλλον ακροδεξιά μηνύματα».

Το δημοσίευμα υποστηρίζεται από σχετική φωτογραφία, γεγονός που το καθιστά ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Το βασικό ερώτημα βρίσκεται στην περίεργη σιωπή που επιδεικνύει η ηγεσία του ΑΠΟΕΛ σε αυτά τα φαινόμενα, μια στάση ιδιαίτερα απογοητευτική, καθώς ένα σωματείο, ενώ δεν μπορεί να ελέγξει κάθε κίνηση κάθε οπαδού, είναι σε θέση να μιλήσει δημόσια και να πει τη βασική του κατεύθυνση. Τι θέλει, τι επιδοκιμάζει, τι αποδοκιμάζει, πώς θέλει να λειτουργεί ως σωματείο.  Επ’ αυτού η ηγεσία Π. Πετρίδη δεν δείχνει καμμιά θέληση να πει οτιδήποτε, γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο από κάθε καλόπιστο παρατηρητή των εξελίξεων. Το εκπληκτικό ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός ότι, σχετικά κοντά από το γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» βρίσκεται το Κερατσίνι, η περιοχή στην οποία στέλεχος που ανήκει στην «Χρυσή Αυγή»  δολοφόνησε τον Π. Φύσσα! Γι’ αυτό και ίσως, εξηγείται καλύτερα το γεγονός ότι «οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν έντονα στο θέαμα».

Όταν τα σωματεία κάνουν πολιτική, αυτό φτωχαίνει το ποδόσφαιρο και κακοποιεί κάθε έννοια αθλητικής δραστηριότητας. Ευτυχώς, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχει τόσο μεγάλο πεδίο για την κομματική δράση, ώστε πολύ εύκολα κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει τις ιδέες του σε οποιοδήποτε επίπεδο με χαρακτηριστική άνεση. Αλλά να εμποτίζει κάποιος με δηλητήριο τον αθλητισμό υψώνοντας τη σημαία μιας οργάνωσης της οποίας στελέχη βρίσκονται σε δικαστική περιπέτεια για ενέργειες μη συμβατές με την συνταγματική τάξη στην Ελλάδα, ε, αυτό πάει πολύ, πάρα πολύ!

Δεν πιστεύω ότι αυτό εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών μιας ομάδας, όπως ο ΑΠΟΕΛ, η οποία πανηγύρισε μια σπουδαία νίκη επί του Ολυμπιακού Πειραιώς, εκτός έδρας, το ίδιο βράδι. Μπορεί οι πανηγυρισμοί να έκρυψαν την ασχήμια της ύψωσης της σημαίας της «Χρυσής Αυγής», αλλά όταν κλείνεις τα μάτια σε αυτές και άλλες παρόμοιας φύσης ενέργειες, το αποτέλεσμα πάντα ξεπερνά το αυθόρμητο, και υπόσχεται το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα για τον αθλητισμό και τις αξίες που μια κοινωνία θέλει να παράγει μέσω αυτού. Αυτό οδηγεί στη συσκότιση, την αθλητική μικρόνοια, τον τραμπουκισμό ως παρααθλητική «υπεραξία». Η σιωπή που περιέβαλε αυτή την υπόθεση στον κυπριακό δημόσιο διάλογο, δεν περιποιεί τιμή σε οποιονδήποτε. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί, αν δεν προσδιοριστεί ως τέτοιο, και εάν μια άλλη αντίληψη, δεν κερδίσει τη μάχη επί της ουσίας και επί της εικόνας της.