Μια Θαρραλέα πρωτοβουλία

Η πρωτοβουλία των «58» στην Ελλάδα και η πρόταση που καταθέτει αποτελεί μια σημαντική κίνηση προς τα εμπρός, μια ισχυρή δέσμευση για νέες προσεγγίσεις. Σε μια εποχή που η παραγωγή πολιτικής αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία, σε μια εποχή στην οποία η ψευδεπίγραφη πόλωση και η στασιμότητα εμφανίζονται ως «κάποια λύση», είναι πηγή ελπίδας το να βρουν κοινό βηματισμό οι δυνάμεις της ελληνικής κεντροαριστεράς με τη μορφή που προκρίνεται ως προσφορότερη στις σημερινές συνθήκες –κοινές αναζητήσεις, πρώτα χαλαρά, ύστερα πιο κοντά, πιθανή συνεργασία στις ευρωεκλογές.

Εδώ και χρόνια ο ερασιτεχνισμός, ο τακτικισμός και η δημαγωγική διαχείριση της πιο δύσκολης περιόδου στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, δεν βρίσκει μια πειστική, δημιουργική απάντηση. Θεωρώ ότι η πρωτοβουλία των «58» θέτει τις βάσεις για την δημιουργική ανατροπή, συνεπώς είναι σημαντικό να μην χαθεί μια σημαντική ευκαιρία για να αλλάξει ο πολιτικός χάρτης με την εισαγωγή μιας νέας αντίληψης για την πολιτική διαπάλη. Η ηγεμονία του δημαγωγικού, συνθηματικού λόγου, της διγλωσσίας και της ατολμίας κατέστρεψαν δυνατότητες και αδίκησαν συγκυρίες μέσα στις οποίες οι λύσεις έτυχαν ανάποδης ανάγνωσης. Τώρα πολλά πράγματα μπορούν να ενταχθούν σε μια πιο προσεκτική ανάγνωση, πιο ώριμη αντιμετώπιση με στόχο οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς να συμβάλουν στην αλλαγή της πολιτικής ατζέντας και την προβολή μιας διαφορετικής αντίληψης για την επεξεργασία απαντήσεων σε τόσο δύσκολα και πολύπλοκα προβλήματα. Τα ζητήματα που συνδέονται με το κράτος, τις μεταρρυθμίσεις, το αναπτυξιακό μοντέλο, τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, την παιδεία, την καινοτομία και την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν μπορούν να απαντηθούν με αντιφάσεις, προχειρότητα και διαρκές κυνηγητό των όσων διαλαμβάνει το μνημόνιο. Χρειάζεται νέα, σύνθετη, σύγχρονη, προοδευτική απάντηση και η πρωτοβουλία των «58» θέτει τις προκλήσεις πάνω σε μια διαφορετική πολιτική κατεύθυνση.

Σε μια πλήρη συζήτηση το παράδειγμα που συνδέεται με τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μπορεί να τύχουν της αναγκαίας επανατοποθέτησης. Από το 2004 η Ελλάδα πέρασε στην κατηγορία του παρατηρητή των εξελίξεων, απώλεσε ισχύ και κύρος, άφησε το κυπριακό, τα ζητήματα του Αιγαίου, τις ευρωτουρκικές σχέσεις, την ευρωπαϊκή πολιτική στον αυτόματο πιλότο. Σήμερα είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί κάποιος να διακρίνει πώς τοποθετείται η Αθήνα στα σημαντικότερα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Το κυπριακό λ.χ. διαθέτει μια κατ’ αρχήν κινητικότητα, αλλά από αυτό μέχρι την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος χρειάζεται πολύ περισσότερα από γενικόλογες διακηρύξεις, και ασφαλώς συμμετοχή της Αθήνας με ιδέες και εισηγήσεις τόσο για τη διαδικασία όσο και την ουσία.

Δεν χρειάζεται κανείς να κάνει αναφορές στις δυσκολίες ή την πολυπλοκότητα του εγχειρήματος. Αυτά αποτελούν συστατικά στοιχεία της πρόκλησης για περισσότερη δράση και περισσότερες πρωτοβουλίες, σε ένα πολιτικό στίβο στον οποίο τα κυρίαρχα στοιχεία του έχουν βοηθήσει στην επικράτηση του σημερινού τέλματος. Αυτό που μετρά για τώρα είναι πως η πρωτοβουλία των «58» δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση, μια πολιτική κίνηση που δημιουργεί ελπίδες. Ένα θαρραλέο βήμα σε μια περίοδο αναζητήσεων.