Μνήμη και ανατροπή.

Καθώς βρίσκονται σε εξέλιξη εκδηλώσεις καταδίκης για το δίδυμο έγκλημα του 1974 , είναι σημαντικό να αναδείξουμε τον μείζονα στόχο αυτής της διαδικασίας. Κατ’ αρχάς χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι οι μνήμες, τα προσωπικά βιώματα είναι ένα αναγκαίο συστατικό της ανθρώπινης λειτουργίας. Χρειάζεται να υπάρχει σταθερά ο δημόσιος χώρος της έκφρασής τους, γιατί αυτό μας βοηθά να εκφράσουμε βιωματικές εμπειρίες, δυνατές πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη δική μας περίπτωση στις διάφορες εκδηλώσεις συνήθως καταγράφονται οι μνήμες και στη συνέχεια διάφοροι ομιλητές εξαντλούν τη δύναμή τους σε λεκτικά σχήματα κατατρόπωσης του αντιπάλου. Ωστόσο, τα πιο πάνω, εκτιμώ ότι χρειάζεται να ενταχθούν σε κάποιο πολιτικό βηματισμό, ώστε να μην είναι μια μονοδιάστατη συναισθηματική διαδικασία. Όχι μόνο ανάμνηση αλλά και αναπαράσταση, μνήμη, ορθολογισμός, δημιουργική οργή. Η διαδικασία της μνήμης να είναι μια προοδευτική λειτουργία, να μας οδηγεί κάπου, να ξεπερνά το συναίσθημα χωρίς να το καταργεί. Η πολιτική πρόοδος επιβάλλει να έχουμε βλέμμα που μπορεί να βλέπει πίσω αλλά να μην σταματά εκεί. Να είναι σε θέση να κινεί τα νήματα της συναισθηματικής διαδικασίας στο δρόμο της ανατροπής, να μπορεί να αντιμετωπίζει αδιέξοδα, να είναι σε θέση να επιλύει προβλήματα. Μόνο έτσι μπορεί να δημιουργεί περισσότερες προϋποθέσεις για την ελεύθερη Κύπρο. Μόνο έτσι μπορεί η διαδικασία της μνήμης να γίνει μια πραγματική, δημιουργική συμβολή στον αγώνα για την Κύπρο που επιδιώκουμε.