Να μιλούν ή να σιωπούν;
Μπορούν να παρεμβαίνουν, να κάνουν δηλώσεις και να σχολιάζουν οι ευρωπαίοι ηγέτες τις εξελίξεις στην Ελλάδα πριν ή μετά τις εκλογές; Το ερώτημα αν και αβάσιμο, έχει ήδη τεθεί: ελληνικά κόμματα που δεν συμφωνούν με τη μια ή την άλλη δήλωση, επιτίθενται, χαρακτηρίζουν, κάνουν αντεπίθεση σε όσους ηγέτες διατυπώνουν κρίσεις ή εκτιμήσεις.
Το ερώτημα είναι γενικότερο και θεωρώ ότι ο Ν. Χειλάς στο ηλεκτρονικό «Βήμα» τα λέει πολύ καλά: « Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργήσει και έναν εσωτερικό χώρο, που διευρύνεται συνεχώς και αποτυπώνεται τόσο σε θεσμούς, όσο και στις ζωντανές σχέσεις μεταξύ των χωρών-μελών της. Κι αυτό δεν επιβάλει μόνο την άσκηση μια «ευρωπαϊκής εσωτερικής πολιτικής», αλλά επιταχύνει και τη συγκρότηση μιας «ευρωπαϊκής δημοσιότητας», η οποία αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ηπείρου μας όχι από εθνική, αλλά από διακρατική σκοπιά. Αρχικά, η δημοσιότητα αυτή ήταν μάλλον περιστασιακή, μετά το ξέσπασμα της κρίσης του ευρώ πήρε όμως συστηματικό χαρακτήρα – έχοντας στο επίκεντρό της, ως είναι φυσικό, την αφετηρία του προβλήματος, την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι η ανάπτυξη μιας κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης, η οποία, ελλείψει ενός ομοιογενούς ευρωπαϊκού λαού, δεν είναι μόνο το καλύτερο θεμέλιο για τις μελλοντικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, αλλά και για τη σημερινή συνοχή της Ηπείρου. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ενίσχυση αυτής της συνείδησης…»
Ο χαρακτήρας της ΕΕ, οι θεμελιώδεις επιδιώξεις, η φύση της ως ένα μείγμα υπερεθνικής οργάνωσης, το ίδιο το εκλεγμένο Ευρωκοινοβούλιο από όλους τους πολίτες-μέλη της Ένωσης, οι Πολιτικές Ομάδες στο ΕΚ που είναι ιδεολογικές, όχι εθνικές, Οι Ομάδες λειτουργούν σε όλη την ΕΕ με βάση το σχήμα «λαϊκό, σοσιαλιστικό, Αριστερά, Πράσινοι». Η Επιτροπή και οι Επίτροποι είναι η «κοινή κυβέρνηση» των 27. Τα πιο πάνω συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι ο ευρωπαϊκός διάλογος πάνω στα μεγάλα και κοινά προβλήματα είναι μια φύσει και θέσει κοινή ευρωπαϊκή πρακτική. Χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος, η άσκηση επιρροής, η δημόσια μάχη για το ποιες πολιτικές οφείλει να ακολουθήσει η ΕΕ και τα κράτη-μέλη.