Ποιές διαγραφές;

Η συζήτηση σε κάθε κόμμα ενέχει μια «ιδιωτική» διάσταση. Αφορά τους εντός των τειχών. Αυτό εν μέρει είναι αληθές. Σήμερα η άλλη πλευρά του λόφου συνδέει τις εξελίξεις στα εσωτερικά ενός κόμματος με τις δημόσιες υποθέσεις. Ποια πρόσωπα συγκρούονται, πάνω σε ποιος πολιτικές, τι διεκδικούν κλπ. Το ΔΗΚΟ προσφέρει αυτή τη διπλή δυνατότητα: τα φώτα είναι στραμμένα στην πιθανότητα η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο τάσεις εντός του να πάρει το χαρακτήρα «διαγραφής» της πτέρυγας που είναι κοντά στις θέσεις του τέως προέδρου του ΔΗΚΟ Τ. Παπαδόπουλου. Εδώ και πολλές εβδομάδες το σενάριο της διαγραφής ορισμένων κορυφαίων όπως ο Γ. Κολοκασίδης και ο Ν. Παπαδόπουλος αποτελεί προσφιλές θέμα στην καθημερινή ειδησεογραφία. Το ερώτημα, κατά την άποψή μου είναι πολύ απλό: τι λύνει μια διαγραφή σε ένα εθελοντικό οργανισμό όπως ένα κόμμα; Παλαιότερα πολλά, σήμερα, τίποτα. Δεν θεωρώ ότι οι διαγραφές τάσεων οδηγούν πουθενά. Τα κόμματα έχουν την πλειοψηφούσα τάση, αυτήν που μειοψηφεί, και η πλειοψηφία καθορίζει την κεντρική πολιτική γραμμή όπως τώρα συμβαίνει στο ΔΗΚΟ.

Στη σύγχρονη πολιτική τα κόμματα εκφράζουν τάσεις, ρεύματα, τα στελέχη έχουν διαφορετικές απόψεις. Αυτό το χαρακτηριστικό στην κομματική λειτουργία οδηγεί στη συγκατοίκηση τάσεων σε μεγάλα και μαζικά κόμματα, και τα συνέδρια και οι ηγετικές ομάδες καθορίζουν την τελική άποψη. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που βεβαιώνουν αυτή την πραγματικότητα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Κύπρος δεν έχει παράδοση σε αυτά τα ζητήματα, οι διαγραφές σε παλαιότερες εποχές έδωσαν τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σήμερα επανέρχεται ως reality show στον κυπριακό τύπο εξαιτίας της αφήγησης των εξελίξεων στο ΔΗΚΟ. Έως τώρα δεν είναι σαφές το πού θα οδηγηθούν τα πράγματα. Ίσως σύντομα να έχουμε περισσότερες ειδήσεις αφού οι αποφάσεις φαίνεται να βρίσκονται στο τελευταίο σκαλί.