Πολιτική και Πιλιτικοί
Η είδηση ήρθε από το Βερολίνο. Σρέντερ και Σιράκ (18-9-2003) συμφώνησαν σε μια σειρά από θέματα (οικονομία, απασχόληση, διεύρυνση) και σε ένα ακόμα. Συμφωνούν για τη συγγραφή κοινού βιβλίου ιστορίας που θα διδάσκεται σε Γαλλία και Γερμανία σε μαθητές 12-14 ετών.
Ασφαλώς οι σχέσεις Γαλλίας – Γερμανίας σε σχέση με την Κύπρο έχουν άλλες ποιότητες, άλλες ισορροπίες. Είναι όμως ένας τρόπος άσκησης πολιτικής, που αξίζει να τύχει ευρύτερης ανάλυσης.
Υπάρχει ένα ζήτημα (π.χ. μάθημα Ιστορίας), δεν το αφήνουν να σέρνεται, το παίρνουν στο πιο ψηλό επίπεδο (81η συνάντηση κορυφής Γερμανίας – Γαλλίας) και του δίνουν το πλαίσιο της επίλυσης του.
Υπάρχει και στην Κύπρο μια παρόμοια συζήτηση για την Ιστορία στο σχολείο. Ποιος λέει τι, ποια σύνθεση γίνεται, που καταλήγουμε (ή όχι), και πώς προωθούμε την μια ή την άλλη επιλογή. Το ποιος λέει τι σημαίνει τρία, κυρίως πράγματα:
- Οι φορείς που άμεσα ή έμμεσα διαπλέκονται με το ζήτημα διαμορφώνουν συλλογικές γνώμες.
- Οι γνώμες αυτές δεν είναι ιδιωτική τους υπόθεση. Ο δημόσιος λόγος, τα επιχειρήματα, πρέπει να λέγονται ανοικτά. Έτσι, δημιουργείς τις ανάλογες ισορροπίες που μπορούν να πάνε τα πράγματα σε στέρεεςκατευθύνσεις (εάν αυτό επιδιώκεται).
- Και τα δύο πρώτα οδηγούν στο κορυφαίο. Ποια είναι η βούληση της Κυβέρνησης ή του αντίστοιχου υπουργείου;
Αυτό είναι το κλειδί των εξελίξεων. Τελική σφραγίδα ανήκει στην πολιτική ηγεσία να αναλάβει την ευθύνη, για να προχωρήσουν τα ουσιώδη (διάλογος, γνώμες, προτεραιότητες της πολιτείας).
Το ότι τίποτα από αυτά δεν γίνεται οφείλεται πιθανώς σε μια νεοκυπριακή μας συνήθεια. Το θέμα είναι δύσκολο, έχει κόστος, ας το αφήσουμε στο περιθώριο, ίσως και ξεχαστεί ή ίσως, πάει σε ώμους άλλων. Αυτό είναι ιδιαιτέρως εξοργιστικό: με την τακτική της στρουθοκαμήλου, δημιουργούμε πολίτες χαμηλών προδιαγραφών, που συνηθίζουν στα επιπόλαια και όταν τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά.
Προφανώς είναι προτιμότερο να έχεις κακή άποψη, παρά μηδέν άποψη, δηλαδή να παίζεις κρυφτούλι με τα μείζονα…
Τελικά το όλο ζήτημα δεν αφορά το μάθημα της Ιστορίας.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα, που εξηγεί δεκάδες άλλα στα οποία χρειάζεται βούληση για αλλαγές, σχέδια για να πάμε μπροστά.
Οι αλλαγές είναι ένα πολιτικό σχέδιο που περνά μέσα από την λαϊκή ψήφο.
Ταυτίζεται με πρόσωπα που πιστεύουν σε αυτές, και τα δύο μαζί (αλλαγές – πρόσωπα) γίνονται οι οργανωτές ιδεολογικών πρωτοβουλιών σε νέες κατευθύνσεις. Τα αξιόπιστα πρόσωπα παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη σημερινή εποχή.
Συμβολίζουν τις κατευθύνσεις, κινητοποιούν δυνάμεις, δίνουν ποιότητα στον πολιτικό αγώνα.
Ταυτίζονται με τα σχέδια τους. Τελικά το ερώτημα είναι γιατί συμμετέχεις στην πολιτική, και εάν έχεις να προτείνεις κάτι για να διευρύνεις τους ορίζοντες των πολιτών σε μια προοδευτική εξέλιξη.
Διαφορετικά μπορείς να αποκτήσεις ρόλους κενούς από περιεχόμενο. Δείτε λ.χ. μια σειρά από Υπουργούς ή παράγοντες της 10ετούς διακυβέρνησης Γ. Κληρίδη. Πόσοι, σήμερα, με την ιδιότητα του τέως αναγνωρίζονται από το εκλογικό σώμα ότι έκαναν κάτι σημαντικό;
Η λάμψη είναι δημιουργική εφόσον πίσω της υπάρχει η αναγνώριση από τους πολίτες ότι «αυτός κάτι άφησε πίσω του…»