Ρωγμές και εξελίξεις

  Δύο μεγάλα γεγονότα σφραγίζουν τον ιστορικό Απρίλη του 2003. Στις 16 Απριλίου 2003 η υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Στις 23 Απριλίου 2003  πρώτη ρωγμή στο τείχος της κατοχής. Δεκάδες χιλιάδες κύπριοι είδαν την εξέλιξη αυτή με τα δικά τους κριτήρια. Δεν άκουσαν εντολές ή «καπελώματα» από κανέναν. Οι αποφάσεις ήταν αυτόνομες, δημιουργικές, ανοικτές. Τα δύο αυτά γεγονότα συνδέονται απόλυτα μεταξύ τους. Η ομπρέλα  της 16^ης Απριλίου έδωσε ποσότητες αυτοπεποίθησης στους κύπριους πολίτες. Τους έδωσε αποφασιστικότητα και καθαρότερη σκέψη.

            Είναι, κατά την άποψή μου προφανές πως κάποιοι φορείς είδαν σωστά τα πράγματα, άλλοι έμειναν πίσω ,και άλλοι απλώς έβλεπαν.

 Ορισμένες πλευρές  στο κομματικό μας σύστημα είναι φανερό πως δεν μπορούν ούτε καν να τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις. Είναι απλά σχολιαστές ειδήσεων. Οι ίδιες συγκεκριμένες δυνάμεις είναι τόσο βαθιά νυχτωμένες που συγχύζουν το ρόλο τους με εκείνο της δημοσιογραφικής προσέγγισης των πραγμάτων.

            Αυτό είναι μια κάποια λύση, σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχεις, ότι κάτι λες.

            Ο ρόλος του κομματικού συστήματος προφανώς δεν είναι αυτός. Είναι άλλο μέγεθος ο σχεδιασμός, και η πολιτική διαδικασία και άλλο ο σχολιασμός από λαχανιασμένους ρήτορες. Η εξήγηση γι’ αυτό πιθανώς να είναι βάσιμη. Ότι δεν το μπορείς, το μεταφέρεις στα δικά σου μέτρα, το στρογγυλεύεις για να μπορέσει να περπατά στα κριτήρια της μετριοκρατίας και του ρηχού πολιτικού λόγου. Έτσι μεγαλώνει η απόσταση  ανάμεσα σε όψεις του κομματικού μας συστήματος και τις διαρκώς και αυξανόμενης απαίτησης των πολιτών για πιο σοβαρή, πιο έγκυρη κομματική δράση.

            Όλα αλλάζουν γύρω μας. Τα ανασφαλή κόμματα, αυτά που απλώς μηρυκάζουν διάφορα, τα αξιολογεί καθημερινά η κρίση των πολιτών. Τους δίνει την πιο σαφή τους εικόνα: φοβισμένα, λαχανιασμένα. Πριν να αρχίσει η κούρσα, είτε μιλήσουν – είτε όχι, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.

            Κάποτε η σιωπή είναι η πιο αξιοπρεπής λύση παρά να μειδιά ο κόσμος γιατί αξιολογώντας  σε ως μια κομματική εκπροσώπηση κάτω από το όριο του λίγου.

            Το συνολικό πολιτικό μας σύστημα εξελίσσεται. Δυνάμεις μέσα και έξω από αυτό (οι εξωγενείς παράγοντες αφορούν την 16^η και την 23^η Απριλίου 2003) κινούν τα νήματα της δημιουργικής εξέλιξής του. Πού πάει η Κύπρος, με ποια υλικά για ποιους σκοπούς και στόχους, ποιο πολιτικό προσωπικό εκφράζει τι, με ποιες θέσεις και προσανατολισμούς.

            Τα κοινωνικά κινήματα ενώ από τη μια δεν πέφτουν από τον ουρανό, από την άλλη δεν υπόκεινται σε «βιασμούς». Αυτά ωριμάζουν μέσα στο βαθύ αίσθημα της κριτικής σκέψης των πολιτών, πάνε μπροστά ή πίσω, ανάλογα με την ωριμότητα του ηγετικού τους πλαισίου. Εξελίσσονται, ή και οδηγούνται στο περιθώριο, ανάλογα με τις δυνατότητες μιας διαλεκτικής σχέσης της νέας δυναμικής ή και του πολιτικού δυναμικού που επιδιώκει να την μεταλλάξει σε πρωτοβουλίες με ιδεολογικά υλικά. Η συγκυρία είναι ενδιαφέρουσα. Η περίφημη ακινησία πραγμάτων στην Κύπρο πιθανώς να ήταν «εικονική πραγματικότης». Άλλα έδειχνε η «εικόνα», και άλλα ανακάτευε το καζάνι στις συνειδήσεις των κυπρίων πολιτών.

            Ουδείς γνωρίζει το πού οδηγεί αυτή η κινητικότητα. Πάντως από μόνη της είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη.