Στην εποχή της σύγχυσης

Η κοινή γνώμη τελεί υπό διαρκή σύγχυση. Οι προοπτικές επίλυσης του κυπριακού είναι πλήρως αποδυναμωμένες. Το κενό αυτό έρχονται να συμπληρώσουν οι συνήθεις παρεμβάσεις που νομίζουν ότι με λεκτικές κορώνες μπορούμε να πάμε πάρακάτω. Ωστόσο, με καταγγελίες ή με πλειοδοσία σε ανεδαφικές εισηγήσεις δεν θα αντιμετωπίσουμε κανένα  πρόβλημα. Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο θα πλησιάζουμε στο σημείο χωρίς επιστροφή -στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, και σε «λύσεις» του τύπου «δύο κράτη, δίπλα δίπλα». Αυτό σημαίνει απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της Κύπρου μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αστάθειας και αβεβαιότητας όπως αυτό εξελίσσεται με τις πολεμικές συγκρούσεις πολύ κοντά στη γειτονιά μας.

Όποιος ενδιαφέρεται ειλικρινά για την Κύπρο με μέλλον, μπορεί να αξιοποιήσει το «Πλαίσιο Γκουτέρες», άρα να ετοιμάσει το έδαφος για επιστροφή στις συνομιλίες. Με αντιφατικές θέσεις και ακατανόητους χειρισμούς ουδείς θα μας πάρει στα σοβαρά. Όλοι οι κύπριοι χρειαζόμαστε μια Κύπρο, που να λειτουργεί ως ένα φυσιολογικό κράτος,  που να παρέχει ασφάλεια και ευημερία στους πολίτες του μέσα στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Αυτή η Κύπρος είναι η δική μας Κύπρος. Όχι αυτή της κατοχής, της διαίρεσης, της αντιπαλότητας. Η πρώτη Κύπρος αφορά το μέλλον. Η δεύτερη αφορά μόνο το παρελθόν και όσους κτίζουν καριέρες πάνω σε αυτό παρεμποδίζοντας κάθε προσπάθεια για πρόοδο με  πρόσχημα τη «διεκδίκηση» μιας ιδανικής λύσης.

Υπάρχει ανάγκη να αποτρέψουμε τον εκφυλισμό της διαδικασίας λύσης σε συζητήσεις για τα Βαρώσια ή τα Μαρωνίτικα χωριά. Αυτό θα το πετύχουμε μόνο με αναζωογόνηση της διαδικασίας επίλυσης. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης μπορεί να απευθύνει πλήρες μήνυμα στον ΓΓ του ΟΗΕ ότι αποδέχεται το πλαίσιο της 6ης Ιουλίου (γνωστό ως «Πλαίσιο Γκουτέρες») και με άμεσες επαφές να ενεργοποιήσει την ΕΕ, τον πρόεδρο Γιούνκερ και την αντιπρόεδρο Μογκερίνι, προς την ίδια κατεύθυνση. Η κίνηση αυτή, αν και επιβεβλημένη, έχει καθυστερήσει. Το αδιέξοδο στο Κρανς Μοντάνα σημειώθηκε στις 7 Ιουλίου. Ήδη πέρασαν δύο μήνες και ούτε ένα βήμα, έστω, σημειωτόν δεν έχει καταγραφεί. Όλα ήταν βήματα πίσω.

Ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα, συνεπώς το δίλημμα αφορά πλέον κάθε πολίτη και κάθε οργανωμένο πολιτικό φορέα. Το δίλημμα είναι λύση με βάση το «Πλαίσιο Γκουτέρες»  ή εκφυλισμός της διαδικασίας επίλυσης που οδηγεί με μαθημαρτική ακρίβεια στο μόνιμο αδιέξοδο, πρακτικά στη λύση «δύο κρατών», στη διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτή η εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί, καθώς θα είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για κάθε κύπριο.

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης, 1997, ανέλυσε με τον πιο πειστικό τρόπο το γιατί πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατό για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση του νησιού:

«Η διχοτόμηση είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη στο κυπριακό, όχι μόνο για λόγους εθνικούς διότι ένα κομμάτι στο οποίο για 3.000 χρόνια έχει ζήσει ο κυπριακός ελληνισμός θα εγκαταλειφθεί, αλλά διότι μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση στο νησί, θα υπάρχει ένα σύνορο εύθραυστο, εκατοντάδων χιλιομέτρων στην Κύπρο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ή μεταξύ δύο ανεξάρτητων κρατών το οποίο θα είναι επικίνδυνο και εστία σύγκρουσης, μια αντιπαράθεση που θα διαιωνίζεται, αποσταθεροποιητικός παράγοντας για όλη την ευρύτερη περιοχή. Στην περίπτωση αυτή  ο κυπριακός ελληνισμός πραγματικά θα κινδυνεύει, θα νομιμοποιηθεί  η τουρκική εισβολή και κατοχή. Μια τέτοια εξέλιξη  αντιστρατεύεται τις αρχές πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική Ευρώπη…»

Λάρκος Λάρκου