Τα αυτοκίνητα με 25 εκ. διελεύσεις!

Το ρεπορτάζ έχει ειδικό ενδιαφέρον. Η τ/κ εφημερίδα «Κίπρις» την 1 Νοεμβρίου 2016 γράφει ότι «τα τελευταία 4 χρόνια έγιναν 25 εκ διελεύσεις με αυτοκίνητα μέσω των οδοφραγμάτων με τους τ/κ να πραγματοποιούν τις περισσότερες από αυτές. Σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της Κίπρις που επικαλείται σχετικά στατιστικά στοιχεία, οι τ/κ πραγματοποίησαν 5.300.415 μεταβάσεις με οχήματα από τις κατεχόμενες στις ελεύθερες περιοχές και οι ε/κ 3.018.444 μεταβάσεις από τις ελεύθερες στις κατεχόμενες περιοχές. Αναφέρεται επίσης ότι ο αριθμός των τουριστών που μετέβησαν στα κατεχόμενα μέσω των οδοφραγμάτων με τη χρήση οχήματος κατά την ίδια περίοδο έφτασε τα 4.177.088.

Συγκεκριμένα, το έτος 2013 πραγματοποιήθηκαν 3.089.522 είσοδοι και 3.083.293 έξοδοι, το 2014 3.250.413 είσοδοι και 3.246.326 έξοδοι, το 2015 3.654.512 είσοδοι και 3.647.986 έξοδοι, ενώ την περίοδο Ιανουαρίου – Αυγούστου 2016, πραγματοποιήθηκαν 2.580.467 είσοδοι και 2.577.555 έξοδοι», (ΚΥΠΕ, 1/11/16).

Οι αριθμοί συχνά μιλούν πολιτικά, δείχνουν τάσεις, επιλογές, κατευθύνσεις. Ποιος όμως θέλησε να κάνει μια σοβαρή έρευνα επί του θέματος; Ποια πολιτική δύναμη ενδιαφέρθηκε να κάνει μια σοβαρή έρευνα, να ρωτήσει για ποιο λόγο παίρνουν κύπριοι πολίτες τα αυτοκίνητά τους για τις διελεύσεις αυτές, να μάθει για ποιο λόγο πάνε, τι κρατάνε όταν επιστρέφουν, να μπορεί να ερμηνεύσει τα πράγματα για να τα θέσει στην υπηρεσία μιας διαφορετικής διαδρομής;

Το ερώτημα τέθηκε από τις 23 Απριλίου 2003. Τα σημεία διέλευσης αποτελούν μια πρόκληση για την πολιτική που βλέπει πέρα από το σημείο ελέγχου. Η επικοινωνία ανάμεσα στους πολίτες, τις οργανώσεις και τα κόμματα, ο διάλογος ανάμεσα σε ε/κ και τ/κ, θέτουν προβληματισμούς, συμβάλλουν στην αλλαγή του κλίματος. Αυτή η δραστηριότητα δεν λύνει αυτόματα ουσιαστικές πτυχές του κυπριακού, αλλά η μαζικότητά τους προσθέτει δευτερεύουσα ύλη, «μετριάζει» ενστάσεις και ενισχύει επιχειρήματα για την περισσότερη «κοινότητα» σε μερικές πτυχές της διαδικασίας επίλυσης.

Αν «τα τελευταία 4 χρόνια έγιναν 25 εκ. διελεύσεις με αυτοκίνητα», ποιος θέλησε να οικοδομήσει μια πολιτική εκτίμηση πάνω σε αυτό; Αν θέλαμε αυτοί οι αριθμοί θα μπορούσαν να γίνουν μια πολιτική προσπάθεια,

πρώτο, που θα αφαιρούσε μέρος από τις καχυποψίες του παρελθόντος,

δεύτερο, που θα δημιουργούσε μια κινητικότητα σχετική με το μέλλον της Κύπρου, και,

τρίτο, αν βλέπαμε λίγο πέρα από τη μύτη μας, θα μπορούσε να συμβάλει, σε ένα βαθμό, στην καλύτερη διαχείριση του κεφαλαίου για την ασφάλεια στις σημερινές συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό το να κάθεσαι ακίνητος και μετά να θελεις όλα να είναι «άριστα». Τα δύσκολα τα καθιστάς λιγότερο δύσκολα, στα σημαντικά δίνεις ώθηση για προοδο, παρέχεις ολοένα και πιο σημαντική ύλη για ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης, τόσο αναγκαίο για να σταθεροποιηθεί μια πολιτική αλλαγή στη νήσο.

Οι διακοινοτικές συνομιλίες συνιστούν ένα δρόμο, είναι αυταπόδεικτα αναγκαίος. Ωστόσο, άλλα, δευτερεύοντα στοιχεία χρειάζεται να τις συνοδεύουν ως υποστηρικτικό «υλικό». Για παράδειγμα, η δικοινοτική συνεργασία, οι κομματικές και συντεχνιακές επαφές, οι κοινές εκδηλώσεις, η επικοινωνία οικοδομούν σταδιακά στοιχεία εμπιστοσύνης. Εάν είχαμε σκεφθεί το θέμα έγκαιρα και στην πλήρη διάστασή του σε σχέση με τις διελεύσεις αυτοκινήτων, και εάν είχαμε υλοποιησει ένα τέτοιο, εκτεταμένο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, σήμερα η συζήτηση για το ζήτημα των εγγυήσεων και της ασφάλειας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σε καλύτερο περιβάλλον. Περισσότερη επικοινωνία, επαφές, αύξηση του βαθμού εμπιστοσύνης, ισούται με λιγότερα βαρίδια στο παζλ για το ζήτημα της ασφάλειας, μικρότερος βαθμός δυσκολίας στην επεξεργασία πιθανών λύσεων σήμερα στο τραπέζι των συνομιλιών, ειτε στο Μόντ Πελεράν, ειτε στη Λευκωσία, είτε σε μια πολυμερή διάσκεψη.