Τι είναι φιλολαϊκή πολιτική:

Τι σημαίνει «φιλολαϊκή» πολιτική και φιλολαϊκές δυνάμεις; Ποιος προσδιορίζει το περιεχόμενο του όρου και τι ακριβώς σημαίνει; Στην συνήθη πρακτική «φιλολαϊκή πολιτική» σημαίνει αυξήσεις, γενικευμένες παροχές, επιδόματα και αποδοχή κάθε αιτήματος. Η κυπριακή πολιτική σκηνή στην πλειοψηφία της έτυχε κυριαρχίας από «φιλολαϊκές» πολιτικές, στην πράξη πολιτικές που εσήμαιναν ασυντόνιστη κατανομή πόρων, αυθαίρετες παροχές γεμάτες από κομματικές ή συντεχνιακές σκοπιμότητες. Μια απλή ματιά στο άναρχο, αποσπασματικό και κοινωνικά άδικο κρατικό μισθολόγιο ή στις ανισορροπίες στους μισθούς στους ημικρατικούς οργανισμούς δείχνει πώς μια στιγμιαία πίεση των συντεχνιών ή των κομμάτων εξουσίας οδηγούσε σε μικρές ή μεγάλες αυξήσεις ανάλογα με την επιρροή κάθε συντεχνίας, χωρίς κανένα σχεδιασμό, χωρίς ιεράρχηση κάποιου στόχου, χωρίς σχέση με τη γενικότερη αντοχή της οικονομίας.

Έτσι δημιουργήθηκε ένα εξωπραγματικό, άδικο και αυθαίρετο σύστημα διανομής πόρων που σήμερα μερικοί θεωρούν ως «φιλολαϊκό» και πρέπει να «αγωνιστούμε» για να το συντηρήσουμε. Ίσως είναι αναμενόμενο: όσων συνεβαλαν στην οικοδόμηση μιας απίστευτα αντιφατικής αντίληψης για τις αμοιβές, σήμερα το μόνο που κάνουν είναι να προσποιούνται ότι αγνοούν τις αιτίες που οδήγησαν το κυπριακό κράτος στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ίσως έτσι να «αθωώνουν» τις δικές τους συντηρητικές πολιτικές. Το «φιλολαϊκό» κράτος όπως το ζήσαμε στην Κύπρο για δεκαετίες είναι εκείνο που οδήγησε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και έπαξε καταλυτικό ρόλο στη σημερινή οικονομική κρίση

Το ερώτημα είναι απολύτως φυσιολογικό: γιατί το κράτος της αδικίας εμφανίζεται να είναι κοινωνικά δίκαιο ή φιλολαϊκό; Τι σημαίνει να κρατήσουμε «κεκτημένα» που αποκτήθηκαν πάνω στην πελατειακή δικτύωση, την περιφρόνηση απέναντι στους πιο αδύναμους και την αυθαιρεσία που προέκυπτε από την κομματική επιρροή στην μια ή την άλλη διεκδίκηση; Είναι κοινωνικά δίκαιο να έχουμε απίστευτα ελλείμματα στο δημόσιο ή σε ημικρατικούς οργανισμούς; Ποιος καλύπτει τα ελλείμματα; Κατά κανόνα είτε ο ξένος δανεισμός, ή η υπερφορολόγηση όσων έχουν αίσθηση ευθύνης και δηλώνουν τα εισοδήματά τους στο φόρο εισοδήματος. Άρα ποιος καλύπτει τα ελλείμματα και όχι μόνο μια φορά;

Ένα κράτος που δεν διαθέτει πόρους, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό, ένα κράτος που δεν διαθέτει ισχυρή οικονομική βάση θα λειτουργεί στο κενό καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι εύκολα και γρήγορα μπορούμε να επιτύχουμε ότι θέλουμε και όποτε θέλουμε. Το κράτος και τα κοινωνικά ρεύματα που πραγματικά ενδιαφέρονται για την κοινωνική δικαιοσύνη θέτουν πλαίσια, κανόνες, καταπολεμούν τις αιτίες που δημιουργούν τις ανισότητες, ρυθμίζουν τις πολιτικές με βάση την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης και της πρόσβασης των πολιτών στις βασικές τους ανάγκες και τη στήριξη στα πραγματικά εισοδήματά τους. Έστω και τώρα, είναι σημαντικό το κράτος, τα κόμματα και οι κοινωνικοί εταίροι να αναπτύξουν μια κουλτούρα ευθύνης απέναντι στις πραγματικές δυνατότητες του κυπριακού κράτους, να διαγράψουν ένα πλαίσιο που να ορίζει τις ευθύνες, τι δικαιούται και πόσο κάθε διαφορετικός κλάδος, και με ποιον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε ένα πιο δίκαιο τρόπο στις αμοιβές, μέσα σε ένα πιο δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον, σε μια ανοικτή και ανταγωνιστική κοινωνική οργάνωση. Η συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα και τα συνδικάτα θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο επίπεδο πληροφόρησης έτσι που να επιτύχουμε μια περιεκτική πρόταση για την εξέλιξη της κοινωνίας μας, τις αμοιβές και τις υποχρεώσεις στο σημερινό περιβάλλον.