Το ολοκαύτωμα και το πρόσχημα.

Στις 23 Σεπτεμβρίου, με την ομιλία του ιρανού προέδρου στη ΓΣ του ΟΗΕ κρίνεται από μια άποψη η στάση του Ιράν απέναντι στο ολοκαύτωμα. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι κρίνεται και μια αντίληψη για τον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής στο σύγχρονο κόσμο. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ η Γερμανία αποχωρεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εάν ο Πρόεδρος του Ιράν Μ. Αχμαντινετζάντ στην ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ θεωρήσει ως μη γενόμενο το ολοκαύτωμα των εβραίων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ως γνωστόν ο Μ. Αχμαντινεζτάντ, πιστεύει ότι το ολοκαύτωμα είναι φτιαχτό, ψεύτικο, και δεν προκύπτει από τα πραγματικά γεγονότα. Εκπρόσωπος του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών τόνισε ότι «θα εγκαταλείψουμε την αίθουσα εάν ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ δεν αναγνωρίσει το ολοκαύτωμα ή προχωρήσει σε αντισημιτικά σχόλια, καταβάλλουμε προσπάθειες προς μια κοινή ευρωπαϊκή στάση». Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο ιρανός πρόεδρος παραμένει τυφλός μπροστά σε πασιφανή γεγονότα, κρίνει εκ των υστέρων γεγονότα που ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει βιώσει και έχει αναγνωρίσει ως κορυφαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ο σεβασμός προς τα θύματα που προκάλεσε η θηριωδία του Χίτλερ είναι μια στοιχειώδης πράξη ανθρωπισμού. Ωστόσο, δεν συμμερίζομαι τις αντιδράσεις του τύπου που ανακοίνωσε το γερμανικό ΥΠΕΞ. Είναι μια μέθοδος αντίδρασης που δεν βοηθά: ο ιρανός πρόεδρος δεν αναγνωρίζει το ολοκαύτωμα, έχει άδικο αλλά ο τρόπος αντίδρασης απέναντι σε αυτόν δεν αλλάζει τα πράγματα. Κάθε κράτος θυμάται την ιστορία, τις καταστροφές και τις τραγωδίες σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. Στο επίκεντρο της αντιπαλότητας είναι το μεσανατολικό. Τι θα πει λ.χ. ένας μικρός παλαιστίνιος σήμερα; Τι καταλαβαίνει από την ιστορία όταν βλέπει το Ισραήλ να ισοπεδώνει σπίτια, νοσοκομεία και σχολεία στη Γάζα; Η κριτική στη στάση της κυβέρνησης του Ισραήλ είναι επιβεβλημένη, είναι μια συμβολή στον προσπάθεια για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή. Αυτό δεν είναι «αντισημιτισμός». Κίνητρα για την πολιτική που αποδίδει δικαιοσύνη, είναι οι οικουμενικές αξίες, η ελευθερία, η δημοκρατία, το δικαίωμα στην δημιουργία κράτους για τους παλαιστινίους, κάτι που βρίσκει απήχηση και σε πολλούς ισραηλινούς πολίτες και κινήματα. Το γερμανικό ΥΠΕΞ βλέπει μάλλον το αποτέλεσμα, και αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το αίτιο: όλες οι ως τώρα σοβαρές προσπάθειες για λύση στο μεσανατολικό, εξ αιτίας της αδιαλλαξίας του Ισραήλ δεν έφτασαν σε αίσιο αποτέλεσμα. Αυτό εκτρέφει τον φαύλο κύκλο των αδιεξόδων, και εν τέλει δίνει ερείσματα ακόμα και στον πιο άγριο παραλογισμό όπως οι δείχνουν οι δηλώσεις Μ. Αχμαντινετζάν ή πρακτικές της Χαμάς. Νομίζω ότι η ΕΕ θα κάνει λάθος αν ακολουθήσει το δρόμο της Γερμανίας. Η ΕΕ χρειάζεται να διαβουλεύεται ακόμα και με χώρες με αντιδραστική συμπεριφορά, όπως η τωρινή ηγεσία του Ιράν, να δίνει δείγματα γραφής ότι μπορεί να ανοίγει δρόμους για ειρηνική επίλυση πολιτικών προβλημάτων. Θεωρώ ότι η ΕΕ χρειάζεται να αφήνει ανοικτούς διαδρόμους για ξεπέρασμα κρίσεων, να παραμείνει παράγοντας ειρήνης. Εκτιμώ ότι η σουηδική προεδρία μέσω του ΥΠΕΞ Κ. Μπιλτ με την έντονη κριτική που άσκησε στην πολιτική Νετανιάχου στο μεσανατολικό συμβάλλει στη δημιουργία πιο κατάλληλων προϋποθέσεων για την πρόοδο και την ειρηνική επίλυση μεγάλων προβλημάτων. Θα μπορούσε και η Γερμανία να κάνει περισσότερα στο ζήτημα της επίλυσης του μεσανατολικού και έτσι, από τη μια να δώσει χείρα βοηθείας στις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, και από την άλλη, να αφαιρέσει προσχήματα από τις αντιδραστικές δυνάμεις στο μεσανατολικό χώρο.