Υπάρχει προοδευτική απάντηση στην κρίση;

Υπάρχει προοδευτική απάντηση στη σημερινή κυπριακή κρίση; Θεωρώ πως η απάντηση είναι θετική αν ορίσουμε την σοσιαλδημοκρατία ως ασταμάτητη προσπάθεια για αναπτυξιακή πολιτική, αν την ορίσουμε ως συνεπή μάχη για μείωση των ανισοτήτων, αν την ορίσουμε ως αγώνα για πραγματικό κράτος πρόνοιας, αν την ορίσουμε ως μάχη ενάντια σε κατεστημένα συμφέροντα που εμποδίζουν την πρόοδο και την ανάπτυξη, αν την ορίσουμε ως συνεπή μάχη κατά του λαϊκισμού και της διγλωσσίας, αν την ορίσουμε ως μια δύναμη ανοικτή στα σύγχρονα πολιτισμικά φαινόμενα και την ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία, και αν την ορίσουμε ως υπέρτατη αξία ελευθερίας που συνδέεται με την επίλυση του κυπριακού. Αν την ορίσουμε κατά τον τρόπο αυτό, τότε μπορούμε να έχουμε μια ουσιώδη βάση για να προχωρήσουμε.

Η Κύπρος βρίσκεται στην σημερινή κατάσταση γιατί για δεκαετίες κυριάρχησε μια στρεβλή αντίληψη για την πολιτική -ο παράγων, οι εξυπηρετήσεις, τα πελατειακά δίκτυα, η συσσώρευση προσωπικής ισχύος με στόχο την επανεκλογή, το κράτος παροχών, οι γενικευμένες παροχές χωρίς κανένα κριτήριο, η αδιαφάνεια και η πολιτική διαπλοκή ανάμεσα στους πελατειακούς διορισμούς και τη διατήρηση της προσωπικής και κομματικής ισχύος. Αυτή η πρακτική εκδηλώθηκε ήδη από τη δεκαετία του ‘60, θεωρήθηκε ότι «αυτό είναι πολιτική», δεν αμφισβητήθηκε γιατί κατεστημένες κομματικές ηγεσίες ακολούθησαν την ίδια διαδρομή-να φύγουν αυτοί, να έρθουμε εμείς, οι «αδικημένοι» να πάρουν τη ρεβάνς, ή να ετοιμαστούμε για την επόμενη μάχη κάνοντας συμμαχίες του ποδαριού με κύριο στόχο τη νομή της εξουσίας.

Πώς υλοποιείται σήμερα μια σοσιαλδημοκρατική απάντηση στην κρίση μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνουν η παγκοσμιοποίηση, η συμμετοχή στην ΕΕ και η δανειακή σύμβαση;

Πρώτο, με την υλοποίηση ενός κυπριακού πακέτου μεταρρυθμίσεων με στόχο την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Το κράτος χρειάζεται να διαμορφώνει το αναπτυξιακό πλαίσιο, να ενθαρρύνει τις επενδύσεις, τη βιομηχανική δραστηριότητα, το επενδυτικό περιβάλλον, όχι να είναι ιδιοκτήτης του Κεντρικού Σφαγείου στην Κοφίνου!

Δεύτερο, αναθεώρηση της επιδοματικής πολιτικής στηριγμένης στην αρχή της μείωση των ανισοτήτων, άρα επιδόματα σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη και όχι σε όσους μπήκαν στις λίστες με γενικευμένα κριτήρια.

Τρίτο, αναδιαμόρφωση του μισθολογίου στη Δημόσια Υπηρεσία ώστε να μειωθεί η ψαλίδα ανάμεσα στις κλίμακες με θεσμοθέτηση νέων κριτηρίων μισθολόγησης. Είναι αναγκαίο να τεθεί μια οροφή στους μισθούς, σε πρώτη φάση να γίνουν σημαντικές περικοπές στις πολύ μεγάλες κλίμακες.

Τέταρτο, καθιέρωση του κοινωνικού μισθού στο χώρο της παιδείας: δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες μόνο σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη, στα παιδιά όσων είναι μη προνομιούχοι. Οι προνομιούχοι να πληρώνουν τα δίδακτρα ή τα βιβλία. Συνεπώς, θα υπάρχουν περισσότερα χρήματα και περισσότερη υποστήριξη σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη με πραγματική αναδιανομή του πλούτου.

Πέμπτο, καθολική εφαρμογή του ΓΕΣΥ, με στόχο την αναβάθμιση της παρεχόμενης υγείας σε όλες τις βαθμίδες της. Με αυτονόμηση νοσοκομείων και το διορισμό μάνατζερς στη διοίκησή τους.

Έκτο, το δίκτυο ασφαλείας για τους μη προνομιούχους δεν κτίζεται πάνω σε χρεοκοπημένα ταμεία ή ταμεία χωρίς πρόγραμμα. Αναπτύσσονται πάνω σε υγιή δημόσια οικονομικά, με κράτος με ισχυρά δημόσια οικονομικά, με προνοιακές πολιτικές στηριγμένες πάνω σε μια σύγχρονη αναπτυξιακή στρατηγική και ισχυρή οικονομική βάση.

Έβδομο, σταθερή ρήξη με τον συντεχνιασμό και την πολιτική που τεμαχίζει κάθε προσπάθεια για αλλαγή. Από την άλλη, κάθε υποστήριξη στον μεταρρυθμιστικό συνδικαλισμό, που ενώ στηρίζει τα συνδικαλιστικά αιτήματα βλέπει το συνολικό πλαίσιο, όχι τον αδιέξοδο συντεχνιακό αυτισμό.

Όγδοο, στήριξη σε κάθε προσπάθεια για μείωση των ελλειμμάτων, για υγιείς αναπτυξιακές στρατηγικές στο δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα. Πλαίσιο, χρονοδιαγραμματα, κατευθύνσεις για μετατροπή ορισμένων ημιδημόσιων οργανισμών σε ΝΠΙΔ. Σύνδεση με την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις συνέργειες ανάμεσα στη δημόσια και ιδιωτική πρωτοβουλία.

‘Ενατο, νέα στρατηγική για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως πρώτιστη βαθμίδα συμμετοχής του πολίτη, ως βάθρο αποκέντρωσης και διεκδίκησης νέας αντίληψης για την πολιτική. Άρα, συνένωση Δήμων και Κοινοτήτων, ισχυρή ΤΑ, με υγιή οικονομικά, δραστηριότητα με βάση την οικονομική της δυνατότητα, τέλος στους ελλειμματικούς δήμους.

Δέκα, ενίσχυση των σύγχρονων μηχανισμών προστασίας των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων απέναντι στην κακοδιοίκηση και την αυθαιρεσία (Επίτροπος Διοκήσεως, Επίτροπος Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής κλπ).

Ένδεκα, αλλαγές στο πολιτικό σύστημα: διαφάνεια και νομοθετική ρύθμιση στα οικονομικά των κομμάτων, κατάργηση των προνομίων Υπουργών και Βουλευτών (αυτοκίνητα, συντάξεις, αφορολόγητα), εφαρμογή του πόθεν, πώς και πότε έσχες. Όσοι ενδιαφέρονται να εργαστούν στο χώρο της πολιτικής, οφείλουν να γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, και να λαμβάνουν μέρος με τη δύναμη της προσφοράς, καθώς κάθε εργασία που προηγείται ή ακολουθεί της πολιτικής διαδρομής, προσφέρει τις επαγγελματικές λύσεις.

Δώδεκα, επίπονη προσπάθεια για την επίλυση του κυπριακού, άλλωστε σε αυτό το κεφάλαιο κρίνεται η φοβική πολιτική από την προοδευτική πολιτική γιατί η δεύτερη συνδέει την ελευθερία με την ανάπτυξη και την ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη σε όλη την Κύπρο.